Με το ένα μνημόνιο, το σοσιαλδημοκρατικό, του Γιώργου, τα βάζουν, με το άλλο, το σοσιαλφιλελεύθερο της …κοινοπραξίας Σαμαροβενιζέλων, τα βγάζουν, με το τρίτο, το «αριστερό» του Τσίπρα, τα ξαναβάζουν, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;
Διότι, το ότι πράγματι δεν προκόβουν, αλλά ψοφάνε, πιστοποιείται κάθε τόσο από μια μέτρηση, από έναν διεθνώς παραδεκτό δείκτη. Οπως, για παράδειγμα, ο περίφημος δείκτης της ανταγωνιστικότητας. Στον όνομα της οποίας κοντεύουν, με το κόψε – κόψε αμοιβές και δικαιώματα, φόρτωσε – φόρτωσε με νέα φορολογικά και άλλα βάρη, να μας κάνουν σαν τον γάιδαρο του Ναστρεντίν Χότζα.
Τι μας λένε τα νεώτερα για τη σχέση της ελληνικής οικονομίας με τον δείκτη ανταγωνιστικότητας; Οτι παρά τα μνημόνια και τους κατρουγκαλισμούς, όχι μόνο δεν βελτιώθηκε η «ανταγωνιστικότητα» της ελληνικής οικονομίας, όπερ είναι και το μέγα ζητούμενο, αλλά, αντιθέτως, κατρακύλησε και άλλο. Επεσε, σύμφωνα προς τη νέα μέτρηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, κατά πέντε ακόμη θέσεις, κατρακυλώντας στην 86η θέση της παγκόσμιας κατάταξης, πίσω ακόμη και από την Ναμίμπια και άλλες «τριτοκοσμικές» χώρες.
Οπως προκύπτει από τη φετινή έκθεση «Eva Competitiveness Report 2016 – 2017» μεταξύ των είκοσι πρώτων χωρών, οι περισσότερες είναι Ευρωπαϊκές. Με πρώτη την Ελβετία. Αλλά και με πολλά μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και μάλιστα χώρες με ισχυρό κοινωνικό κράτος όπως οι Δανία, Σουηδία, Φιλανδία κ.ά.
Τα νέα ευρήματα ενοχλούν ιδιαιτέρως τους «αναλυτές» των «θεσμών», οι οποίοι παρά τα περισπούδαστα «εργαλεία», τις «εργαλειοθήκες» και τις «συνταγές», με τα τις οποίες μας έχουν φλομώσει, βλέπουν την κατάσταση, αντί βελτιώσεως, να οδηγείται σε επιδείνωση.
Διότι αυτοί οι ακριβοπληρωμένοι «εγκέφαλοι» δεν έχουν λάβει υπόψη τους μια απλή παράμετρο. Οπως την ορίζει η απλή λογική. Και για την οποία οι άνθρωποι με κοινό νου προειδοποιούμε από τον Ιανουάριο του 2012:
Αν η εξαθλίωση των εργαζομένων και η σταδιακή κατάργηση του κοινωνικού κράτους οδηγούσαν πράγματι στη συνεχή βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας, τότε οι πιο ανταγωνιστικές οικονομίες θα ήταν αυτές των πολλών «δημοκρατιών» της υποσαχάριας Αφρικής. Και θα ήταν πρότυπο ανάπτυξης η Μπουρκίνα Φάσο ή ο Νίγηρας στην Αφρική, το Μπαγκλαντές και η Σρι-Λάνκα στην Ασία».
Ελα όμως που δεν είναι…
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
