Μακάρι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, στο οποίο κατέληξε η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας, να μας βγει σε καλό. Να επιτευχθεί δηλαδή αυτό το οποίο μας υποσχόταν με τα αλλεπάλληλα μηνύματά του ο πρωθυπουργός. Να «λυγίσουν» οι εταίροι μας μπροστά στη θέληση του ελληνικού λαού και να μας δώσουν επιτέλους μια καλή συμφωνία. Καλύτερη από την τελευταία πρότασή τους. Και, ελπίζω, καλύτερη από το αίτημα του πρωθυπουργού για υπαγωγή στον ESM, πράγμα που σημάνει απλώς ένα τρίτο μνημόνιο.
Μακάρι όλα να αλλάξουν τώρα προς το καλύτερο. Και οι δικοί μου φόβοι, ότι τώρα θα ζήσουμε μια σκληρότερη πραγματικότητα να βγουν ψεύτικοι. Αισθάνομαι ότι λειτούργησα όλες αυτές τις μέρες, στο δρόμο προς την κάλπη, ως Κασσάνδρα. Και η μοίρα της Κασσάνδρας είναι να μην εισακούεται. Αλλά, φευ, να επιβεβαιώνεται.
Εύχομαι και προσεύχομαι ολοψύχως, για χάρη των παιδιών μου, για χάρη των παιδιών όλων μας, να διαψευσθώ. Και μάλιστα πανηγυρικώς.
Να το πω απλά και καθαρά. Εκείνο το οποίο πρωτίστως φοβάμαι είναι ότι με την προσφυγή της κυβέρνησης, στο όνομα της δημοκρατίας, στην επιλογή να καλέσει τους πολίτες να πουν εκείνοι το ναι ή το όχι σε μια συμφωνία μας τους εταίρους, ανοίξαμε έναν επικίνδυνο δρόμο. Δώσαμε δηλαδή στην πολιτική ηγεσία της Γερμανίας, της Φινλανδία, της Σλοβακίας ή της Λιθουανίας, την ευκαιρία να μας απαντήσουν: «Ευχαριστούμε για το μάθημα δημοκρατίας. Θα το μιμηθούμε. Οταν θελήσετε μια νέα συμφωνία, θα ρωτήσουμε και εμείς τους λαούς ή τα κοινοβούλια μας». Ανατριχιάζω και μόνο που το σκέπτομαι.
Αλλά είπαμε. Εγώ είμαι …Κασσάνδρα. Οπότε δεν μένει παρά να ελπίζω ότι στη σύγχρονη εποχή η μοίρα της Κασσάνδρας θα είναι διαφορετική από εκείνη της ομηρικής εποχής. Οτι τώρα πια η πραγματικότητα θα τη διαψεύδει. Αμήν.
