Ενα από τα βασικά λάθη των κυβερνήσεων και του Γιώργου Παπανδρέου και των Σαμαρά-Βενιζέλου ήταν η εμμονή στη θεωρία ότι τάχα το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο. Κατά τούτο η σημερινή κυβέρνηση είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα, όταν διεκδικεί τη μείωση του συνολικού εξωτερικού χρέους της χώρας με πολιτικές αποφάσεις. Και δεν μιλάμε βεβαίως για μονομερείς ελληνικές αποφάσεις. Διότι τότε κινδυνεύουμε να μας έλθει ο ουρανός στο κεφάλι. Να υποστούμε τα χειρότερα.
Η λύση μπορεί να δοθεί με πολιτική απόφαση των εταίρων μας, οι οποίοι είναι αυτή την ώρα και οι μεγαλύτεροι δανειστές μας μετά το «κούρεμα» που έγινε στον ιδιωτικό τομέα. Οπως γνωρίζουν οι αναγνώστες της στήλης την θέση αυτή έχω υποστηρίξει λίαν νωρίς, θυμίζοντας το ιστορικό πολιτικό προηγούμενο που υπήρξε και έναντι του οποίου κάποιοι εταίροι και δανειστές μας επιδεικνύουν επιλεκτική αμνησία. Τη διαγραφή δηλαδή, το 1953, μεγάλου μέρους χρέους της τότε Δυτικής Γερμανίας, που της επέτρεψε να ανακάμψει και να γνωρίσει αλματώδη ανάπτυξη.
Είναι παρήγορο το γεγονός ότι ένας πολυβραβευμένος Γάλλος οικονομολόγος, ο Τομάς Πικετί, μιλώντας στο Βερολίνο, κατά τη βράβευσή του από το ίδρυμα μελετών του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, πού συγκυβερνά, επανέφερε με τόση καθαρότητα αυτή τη θέση. Δεν είναι βεβαίως ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Αλλά έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι μίλησε γι’ αυτό ενώπιον της γερμανικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ.
«Οι νέοι της Ελλάδας», διερωτήθηκε ο Γάλλος οικονομολόγος, «πρέπει άραγε να θεωρηθούν περισσότερο υπεύθυνοι για τα λάθη που διαπράχθηκαν στο παρελθόν από ό,τι οι Γερμανοί το 1953; Γιατί να αρνηθούμε στους Ελληνες αυτό που προσφέρουμε στους Γερμανούς;».
Από την ομιλία του αυτή αξίζει να σταθούμε ιδιαιτέρως σε μια συμπληρωματική πρόταση που διατύπωσε. Διότι πράγματι κινείται στη σφαίρα του εφικτού. Να γίνει η Ελλάδα μια περιοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης με καθεστώς λειτουργίας ως Ειδική Οικονομική Ζώνη, κατά τα πρότυπα μιας νότιας επαρχίας της Κίνας η οποία, με ειδικό φορολογικό καθεστώς, κατάφερε να προσελκύσει τεράστιες επενδύσεις. Μήπως δεν ισχύει ειδικό καθεστώς στην Ιρλανδία και τη Βουλγαρία;
Λύσεις υπάρχουν. Αλλά απαιτούν πολιτική βούληση από εκείνους που κυριαρχούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και όχι λογιστική μεμψιμοιρία τεχνοκρατών των «τριών θεσμών».
