Η Ανοιξη, μαζί με τα τόσα ωραία της, μας φέρνει και μερικά ανεπιθύμητα, όπως οι αλλεργίες. Αρπαξα κι εγώ μια αλλεργία που μου προκαλεί πρόβλημα όρασης. Αλλά δεν είναι δα και το αλλεργικό σοκ που προφανώς υπέστη ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς. Οχι, δεν τον τσίμπησε σφήκα. Μητσοτάκης τον τσίμπησε. Και όχι από τους επιγόνους, αλλά ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός. Ο οποίος, επί τη ευκαιρία της ονομαστικής του εορτής, αποφάσισε να …τρατάρει το σημερινό αρχηγό του κόμματος με ένα μήνυμα μεστό περιεχομένου.
Το καταγράφω, διότι είμαι βέβαιος ότι θα μείνει στην ιστορία:
«Η ΝΔ οφείλει να διευκολύνει τον Πρωθυπουργό να υπογράψει μια επώδυνη συμφωνία με τους πιστωτές. Την ώρα που η πατρίδα μας χαροπαλεύει, κομματικοί και πολύ περισσότερο προσωπικοί υπολογισμοί δεν έχουν θέση. Το άθλιο σύστημα που μας ταλαιπώρησε τα τελευταία χρόνια, άλλα να λέμε όταν είμαστε αντιπολίτευση και άλλα να πράττουμε όταν γίνουμε κυβέρνηση, καιρός είναι να πάρει ένα τέλος».
Ελπίζω ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να εκτιμήσει δέοντος τις παραινέσεις του προκατόχου του, που λειτουργεί πλέον υπεράνω κομμάτων, ως ένας Νέστορας της πολιτικής μας ζωής. Και να μην έχει κατά νου ότι θα διαμορφώσει την αντιπολιτευτική του τακτική, απέναντι σε μια ενδεχόμενη συμφωνία, υποτάσσοντάς την στους προσωπικούς του σχεδιασμούς για την εξασφάλιση της παραμονής του στην ηγεσία του κόμματος.
Θα είναι άλλωστε εξαιρετικώς κωμικοτραγικό να περιβληθεί και πάλι τον μανδύα του «αντιμνημονιακού» και να αρχίσει να αραδιάζει νέα αρίθμηση Ζαππείων προτάσεων.
Τώρα είναι ώρα ευθύνης. Και αυτό δεν ισχύει μόνον για την κυβέρνηση που χειρίζεται τις διαπραγματεύσεις. Αλλά και για την αντιπολίτευση.
Ισχύει βεβαίως και για το κόμμα που κυβερνά. Για όλο το φάσμα των στελεχών και των τάσεών του. Οπως και για τον σχεδόν συνομήλικο του πρώην πρωθυπουργού, τον παλιό μου συναγωνιστή από τα χρόνια της ΕΔΑ, τον Μανώλη Γλέζο που ονειρεύεται εκ Στρασβούργου, «να βγει ο λαός στους δρόμους». Να πιέσει ποιον ο λαός; Την κυβέρνηση της Αριστεράς; Μήπως τους ξένους;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι διαπραγματεύσεις δεν ευοδώνονται με τέτοιες κινητοποιήσεις, αλλά με σοβαρή δουλειά. Απλώς τέτοιες κινητοποιήσεις στήνουν το ευκαιριακό περιβάλλον για χαλασμούς από τους αφθόνως παραγόμενους, ενθάδε, μπαχαλάκηδες. Αυτό μας λείπει αυτή την ώρα;
