Ομολογώ ότι βιάστηκα να χαρώ ότι πράγματι θα είχαμε για πρώτη φορά ένα μικρό και ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα. Διότι καλές μεν οι συγχωνεύσεις υπουργείων, αλλά όταν συνοδεύονται από τόσους αναπληρωτές, ώστε να έχουμε πάλι ένα σχήμα σαράντα πετεινών, με αυτονομία δράσης και με συντήρηση των ίδιων υπουργείων, η μια επιλογή αναιρεί την άλλη. Ατυχώς, για μια ακόμη φορά, πρυτάνευσε η πρακτική των ισορροπιών. Της ικανοποίησης όλων των πτερύγων του κόμματος. Και φοβάμαι ότι θα καταλήξουμε στις συνήθεις «δυσλειτουργίες» και «αλληλοεπικαλύψεις».
Κατά τα λοιπά θα περιμένω να κρίνω επί της ουσίας. Σημειώνοντας ως πρώτο αρνητικό δείγμα τις πρώτες αποφάσεις του νέου αναπληρωτή υπουργού Παιδείας Τάσου Κουράκη για την επιστροφή στο καθεστώς των αιώνιων φοιτητών. Λες και αυτό ήταν που έλειπε από την Ελλάδα. Αυτό που περίμεναν με αγωνία οι πολίτες. Πως θα αποκτήσουν ξανά την ιδιότητα του φοιτητή εκείνοι που τα έχουν φορτώσει στον κόκορα. Πραγματικότητα που δεν έχει καμία σχέση με την αρχή της δια βίου εκπαίδευσης. Αντιθέτως κάνει δυσκολότερη αυτή την δια βίου εκπαίδευση, για εκείνους που πράγματι ενδιαφέρονται για προσωπική και κοινωνική προκοπή, καθώς φορτώνει τα πανεπιστήμια με άχρηστα βάρη.
Επειδή όμως δέχθηκα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου την αγανάκτηση κάποιων αναγνωστών για την επιλογή του νέου πρωθυπουργού και των περισσότερων μελών της νέας κυβέρνησης να μη δώσουν θρησκευτικό αλλά πολιτικό όρκο, οφείλω μία απάντηση. Πέρα από την προσωπική μου πεποίθηση ότι ο θρησκευτικός όρκος, είτε των πολιτικών, είτε ακόμη και ενώπιον των δικαστηρίων, είναι αντίθετος με την διδασκαλία του Χριστού, με την σαφή ρήση του «εγώ δε λέγω υμίν μη ομόσαι όλως». Και λέω πέρα από αυτό, διότι επ’ αυτού δίνει σαφέστερη και εγκυρότερη απάντηση ο μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθιμος.
Στην ουσία του θέματος: Τι εμποδίζει ο θρησκευτικός όρκος οποιονδήποτε πολιτικό να γίνει κλέφτης και ψεύτης; Αυτοί που είναι ήδη στη φυλακή -και όσοι άλλοι θα έπρεπε να είναι ήδη πίσω από τα κάγκελα- ως καταχραστές του δημοσίου χρήματος και πρωθιερείς της διαφθοράς- έδωσαν όλοι θρησκευτικό όρκο. Μήπως αυτό τους εμπόδισε να επιδοθούν σε μίζες και αρπαχτές;
Η ερώτηση δεν απευθύνεται τόσο στους αναγνώστες που «αγανακτούν». Αλλά στους επικοινωνιολόγους της Συγγρού που, μετά την θλιβερή προεκλογική εκστρατεία τους, επιδίδονται πάλι σε λαθεμένο τρόπο αντιπολίτευσης.
