Το συνδικαλιστικό κίνημα οδεύει σε οριστική απαξίωση και υποβάθμιση, ενώ οι επόμενες κυβερνήσεις θα βρουν στρωμένο το έδαφος για γενικευμένη επίθεση κατά των κατακτήσεων των πολιτών.
Μεγαλύτερο πονοκέφαλο προκάλεσαν στην κυβέρνηση οι όποιες αντιρρήσεις εκφράστηκαν από βουλευτές και στελέχη της για τα μέτρα του πολυνομοσχεδίου, παρά οι κοινωνικές αντιδράσεις. Παρότι το πολυνομοσχέδιο περιλαμβάνει μέτρα όπως οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, οι περικοπές στα οικογενειακά επιδόματα και ο περιορισμός του δικαιώματος στην απεργία που θα επιδεινώσουν την καθημερινότητα χιλιάδων συνανθρώπων μας, οι αντιδράσεις της κοινωνίας ήταν από υποτονικές έως ανύπαρκτες, με εξαίρεση το ΠΑΜΕ και τις δυναμικές κινητοποιήσεις που έχει πραγματοποιήσει το τελευταίο διάστημα σε υπουργεία, αλλά και έξω από τη Βουλή. Χαρακτηριστική του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι πολίτες τα νέα μέτρα, ήταν η χθεσινή κινητοποίηση της ΑΔΕΔΥ στην πλατεία Πανεπιστημίου, όπου τα πανό ήταν περισσότερα από τους συγκεντρωμένους.
Αυτός ο τρόπος αντίδρασης, ή καλύτερα ανοχής στη συνεχιζόμενη νομοθέτηση μέτρων, που περιλαμβάνονται στη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές για το κλείσιμο των αξιολογήσεων και την απρόσκοπτη εκταμίευση των δόσεων, έχει παγιωθεί τα τελευταία χρόνια. Δεν εκπλήσσει πλέον η υποτονικότητα και η αδιαφορία που επιδεικνύουν οι πολίτες απέναντι στην καταιγίδα των μέτρων, τα οποία περνούν από τη Βουλή με συνοπτικές διαδικασίες. Το αντίθετο μάλιστα. Έκπληξη θα αποτελούσε μια μαζική και οργανωμένη αντίδραση της κοινωνίας, έτσι ώστε να μπει φραγμός στις ορέξεις κυβερνώντων και δανειστών.
Ο περιορισμός του δικαιώματος στην απεργία θα μπορούσε να αποτελέσει την αφορμή για να ζωντανέψει και πάλι το συνδικαλιστικό κίνημα και να τεθεί επικεφαλής μιας συνολικότερης προσπάθειας ανατροπής των πολιτικών λιτότητας και του περιορισμού του δικαιώματος στη διαμαρτυρία, όταν καταπατώνται συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα της κοινωνίας, όπως αυτό στην απεργία. Δυστυχώς, χάθηκε και αυτό το στοίχημα. Οι όποιες αντιδράσεις εκφράστηκαν, ήταν αποσπασματικές.
Μένει πλέον να δούμε στην πράξη τις συνέπειες εφαρμογής του συγκεκριμένου μέτρου. Όταν δηλαδή θα χρειαστεί να προκηρυχθεί απεργία σε κάποιο πρωτοβάθμιο σωματείο. Οι προϋποθέσεις που θα απαιτούνται στο εξής θα είναι αυστηρές, και εκτιμάται ότι πολύ δύσκολα θα επιτευχθεί ο στόχος για παρουσία στις γενικές συνελεύσεις των σωματείων του 50 συν 1% των μελών.
Ακόμα και αυτό όμως να συμβεί, η διάθεση των εργαζομένων να αντιδράσουν είναι τόσο υποτονική, ώστε ο συγκεκριμένος νόμος ίσως να βγάζει από τη δύσκολη θέση αρκετούς συνδικαλιστές που αδυνατούν να πείσουν τους συναδέλφους τους να τους ακολουθήσουν στον δρόμο των κινητοποιήσεων. Με τα νέα δεδομένα που προκύπτουν, το συνδικαλιστικό κίνημα οδεύει σε οριστική απαξίωση και υποβάθμιση, ενώ οι επόμενες κυβερνήσεις θα βρουν στρωμένο το έδαφος για γενικευμένη επίθεση κατά των κατακτήσεων των πολιτών.
