Ήδη η κατάσταση στους χώρους δουλειάς είναι απογοητευτική με πολλούς εργαζόμενους να ανέχονται την καταστρατήγηση ακόμη και βασικών δικαιωμάτων τους
Αν η τροπολογία για τον περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία επρόκειτο να κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή από τον αρμόδιο υπουργό των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, η κοινωνική αναταραχή που θα προκαλούνταν θα ήταν τεράστια και τα απόνερά της θα έφταναν μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου. Αντίθετα, τώρα που συγκυβερνούν οι ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και αναμένεται να ψηφιστεί την επόμενη Δευτέρα η διάταξη που θέτει περιορισμούς στο ύψιστο εργασιακό δικαίωμα, στο πλαίσιο του πολυνομοσχεδίου – μαμούθ για το κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης, δεν κουνιέται φύλλο.
Εξαίρεση αποτελούν οι αντιδράσεις των σωματείων και των συνδικάτων που έχουν τη στήριξη του ΠΑΜΕ. Οι υπόλοιποι, όπως και τα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα που εκπροσωπούν υποτίθεται την εργατική τάξη, παρακολουθούν απαθείς τις εξελίξεις και περιμένουν απλώς να περάσει από τη Βουλή η διάταξη που θα βάλει οριστική ταφόπλακα στις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Γιατί χωρίς το χαρτί της απεργίας κανένα σωματείο δεν θα μπορεί στο εξής να διαπραγματευτεί με την εργοδοσία την ικανοποίηση αιτημάτων ή έστω τη διατήρηση και των ύστατων δικαιωμάτων που δεν έχουν σαρώσει οι μνημονιακοί νόμοι της τελευταίας 8ετίας.
Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης καταβάλλει καθημερινά τεράστιες προσπάθειες ώστε να πείσει την κοινή γνώμη ότι το συγκεκριμένο μέτρο δεν επηρεάζει ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία. Αυτό όμως που δεν λένε είναι το πώς θα επηρεάσει ο νέος νόμος τα πρωτοβάθμια σωματεία, που για να αποφασίζουν στο εξής για τη διεξαγωγή απεργιών θα πρέπει να υπάρχει πλειοψηφία 50 συν 1% στις γενικές συνελεύσεις.
Ήδη η κατάσταση στους χώρους δουλειάς είναι απογοητευτική με πολλούς εργαζόμενους να ανέχονται την καταστρατήγηση ακόμη και βασικών δικαιωμάτων τους, όπως έγινε τα φετινά Χριστούγεννα με τον 13ο μισθό που κατατέθηκε από αρκετές επιχειρήσεις στους τραπεζικούς λογαριασμούς των υπαλλήλων και στη συνέχεια οι τελευταίοι κλήθηκαν να τον επιστρέψουν υπό τον φόβο της απόλυσης.
Και όλα αυτά χωρίς να ισχύει ο νόμος για τον περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία. Φανταστείτε το σκηνικό που θα διαμορφωθεί μετά την ψήφιση του, με τον Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών να πανηγυρίζει ήδη, καθώς βλέπει ότι ικανοποιείται από την πρώτη αριστερή κυβέρνηση της χώρας μια εργοδοτική επιδίωξη δεκαετιών. Να στερείται δηλαδή από την εργατική τάξη το πιο σημαντικό εργαλείο διεκδίκησης, τη στιγμή που οι αντεργατικοί νόμοι σαρώνουν την αγορά εργασίας και δημιουργούν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς στρατιές εργαζομένων των 200 και 300 ευρώ!
Για όλα αυτά οι συνδικαλιστικές παρατάξεις που προς το παρόν σιωπούν, θα αφήσουν το ΠΑΜΕ να βγάλει το φίδι από την τρύπα, ή θα ενεργοποιηθούν έτσι ώστε να υπερασπιστούν το ιερό δικαίωμα στην απεργία;
