Οι εργαζόμενοι που απασχολούνται με ευέλικτες μορφές εργασίας, αν λάβουμε υπόψη και τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ξεπερνούν το μισό εργατικό δυναμικό της χώρας
Οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης που νομοθετήθηκαν τα τελευταία χρόνια ως απόρροια των μνημονίων, έχουν διαμορφώσει ένα σχεδόν τριτοκοσμικό σκηνικό στην αγορά εργασίας. Όσο και αν καμαρώνει η ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου και κατ’ επέκταση η κυβέρνηση, ότι κάθε μήνα μειώνονται τα ποσοστά της ανεργίας, η πραγματικότητα, η οποία αποτυπώνεται σε στοιχεία όπως αυτά που καταγράφει κάθε μήνα ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών είναι τελείως διαφορετική, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των υφιστάμενων θέσεων εργασίας.
Στον κατάλογο των χωρών του ΟΟΣΑ η Ελλάδα κατέχει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας, οι εργαζόμενοι λαμβάνουν τις χαμηλότερες αμοιβές, αντιμετωπίζουν υψηλό κίνδυνο φτώχειας και καταπονούνται ιδιαίτερα, δηλαδή δουλεύουν πολύ με ελάχιστα μέσα. Αυτά τα στοιχεία δεν επιδέχονται αμφισβήτησης, καθώς προέρχονται από έναν φορέα που γνωρίζει από πρώτο χέρι τις πραγματικές συνθήκες στην εγχώρια αγορά εργασίας, και δεν έχει κανένα κίνητρο να ωραιοποιήσει καταστάσεις ή να τις παρουσιάσει με υπερβολικό τρόπο.
Από τη συγκεκριμένη εικόνα επιβεβαιώνεται ξανά η εξαιρετικά δύσκολη πραγματικότητα που έχουν διαμορφώσει στη χώρα μας οι αλλεπάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις με αντεργατικό περιεχόμενο, οι οποίες πρωτοψηφίστηκαν το 2011 και μέχρι σήμερα έχουν κάνει λάστιχο τις εργασιακές σχέσεις. Οι εργοδότες προσλαμβάνουν προσωπικό για όσες ημέρες ή ακόμη και ώρες της εβδομάδας το επιθυμούν, και το πληρώνουν αναλόγως. Οι εργαζόμενοι που απασχολούνται με ευέλικτες μορφές εργασίας, αν λάβουμε υπόψη και τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ξεπερνούν το μισό εργατικό δυναμικό της χώρας. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν κανένα απολύτως μέλλον σε ό,τι αφορά στα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα. Δεν έχουν καν παρόν, αν σκεφτούμε ότι οι πενιχροί μισθοί που λαμβάνουν δεν επαρκούν παρά μόνο για να καλύψουν κάποιες βασικές τους ανάγκες, όπως η διατροφή!
Οι βιομήχανοι λοιπόν που καταγράφουν το πρόβλημα, είναι οι ίδιοι που έχουν επισημάνει ότι το ισχύον θεσμικό πλαίσιο στην αγορά εργασίας με τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, βοήθησε στην εξομάλυνση των αδιεξόδων της ανεργίας, ενώ προσθέτουν ότι χωρίς τη μερική απασχόληση και τη μείωση του κατώτατου μισθού η ανεργία θα ήταν σήμερα πάνω από το ποσοστό – ρεκόρ του27% που είχε καταγραφεί το 2013.
Αν όμως δεν διαφοροποιηθεί το υφιστάμενο εργασιακό περιβάλλον, πώς θα ανακάμψει η κατανάλωση και κατά συνέπεια η ιδιωτική οικονομία, έτσι ώστε να βγει η χώρα από το τέλμα της ύφεσης; Το πλέον ανησυχητικό είναι πως αυτό το αγωνιώδες ερώτημα δεν δείχνει να απασχολεί την κυβέρνηση, η οποία αξιοποιεί για επικοινωνιακούς λόγους τη συνεχιζόμενη μείωση των ποσοστών ανεργίας, χωρίς όμως να αντιμετωπίζει κατάματα το εκρηκτικό πρόβλημα της δημιουργίας, δηλαδή, μιας ολόκληρης γενιάς εργαζομένων χωρίς παρόν και μέλλον.
