Πρόβα τζεναράλε των αγωνιστικών κινητοποιήσεων που προγραμματίζουν τα σωματεία και τα συνδικάτα, ενόψει των διαπραγματεύσεων οι οποίες θα αρχίσουν από τον επόμενο μήνα ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τους τροϊκανούς για το θέμα των εργασιακών και του συνδικαλιστικού νόμου, θεωρούν οι συνδικαλιστές το σημερινό πανεργατικό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο των εγκαινίων της Διεθνούς Εκθέσεως από τον πρωθυπουργό και της καθιερωμένης ομιλίας του στους παραγωγικούς φορείς.
Τα δεδομένα που υπάρχουν δημιουργούν αισιοδοξία για την επιτυχία του αποψινού συλλαλητηρίου, ωστόσο η πρόκληση για το εργατικό κίνημα είναι μπροστά. Οι διαπραγματεύσεις που θα ξεκινήσουν τον Οκτώβριο ανάμεσα στους υπουργούς της ελληνικής κυβέρνησης και τους εκπροσώπους των δανειστών, θα γίνουν υπό την πίεση του χρόνου ώστε να κλείσει έγκαιρα η τρίτη αξιόλογη και να μην δημιουργηθούν προβλήματα ούτε με την εκταμίευση της επόμενης δόσης του δανείου που έχει εγκριθεί βάσει της συμφωνίας για το τρίτο μνημόνιο, ούτε βεβαίως να διαταραχθεί η πορεία της οικονομίας που μετά το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, τον περασμένο Ιούνιο, αρχίζει και εμφανίζει σημάδια σταθεροποίησης.
Από την άλλη μεριά, η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα δεν θα πρέπει να ολοκληρώσει άρον – άρον τις συζητήσεις με τους δανειστές, αγνοώντας τη σπουδαιότητα των μεταρρυθμίσεων που βρίσκονται προ των πυλών και που όπως καταγγέλλουν έμπειρα συνδικαλιστικά στελέχη θα δώσουν τη χαριστική βολή στις ήδη απορυθμισμένες εργασιακές σχέσεις. Η σχεδιαζόμενη κατάργηση του συνδικαλιστικού νόμου θα πλήξει καίρια και τα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα και θα αποθρασύνει περαιτέρω τους εργοδότες, έτσι ώστε να καθιερώσουν ένα καθεστώς απόλυτης εργασιακής ζούγκλας στον πολύπαθο ιδιωτικό τομέα.
Σε αυτό λοιπόν το σημείο οι εργαζόμενοι με τις κινητοποιήσεις τους θα πρέπει να βάλουν φραγμό στις όποιες επιδιώξεις για πλήρη κατάρρευση των εργασιακών τους δικαιωμάτων και να αποδείξουν ότι δεν έχουν παραδώσει τα όπλα, μετά και τη διάψευση των προσδοκιών τους από την πρώτη αριστερή κυβέρνηση της χώρας. Ο αγώνας που σχεδιάζεται από τα συνδικάτα και τα σωματεία θα είναι σκληρός και διαρκής. Η ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος ήταν και παραμένει μεγάλο ζητούμενο, χωρίς να υπάρχουν ούτε σε θεωρητικό επίπεδο οι προϋποθέσεις για τη χάραξη ενός ενιαίου μετώπου, δίχως κομματικά προαπαιτούμενα και διαχωριστικά. Έστω και έτσι όμως το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να δώσει το δικό του δυναμικό στίγμα, μήπως και αντιληφθούν οι ασκούντες εξουσία ότι οι περίοδοι των ανέξοδων υποσχέσεων και των ψεμάτων για την κατάληψη της εξουσίας έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.
