Ενώ πασχίζουμε να σταθεροποιηθεί η οικονομία και να θεσμοθετηθούν μια σειρά από αποφάσεις που θα κάνουν πιο ελκυστική την Ελλάδα στους σοβαρούς επενδυτές, μαίνεται ένας πόλεμος δίχως προηγούμενο
Είτε επειδή έχουν χαθεί μέσα στον λαβύρινθο της πολιτικής τους αλαζονείας, είτε επειδή δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των περιστάσεων, τα κυβερνητικά στελέχη συνεχίζουν να τροφοδοτούν έναν ακατανόητο πόλεμο με την ανεξάρτητη εξουσία της δικαιοσύνης, πλήττοντας καίρια τον θεσμικό ρόλο ενός εκ των βασικότερων πυλώνων του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Μπορεί για τους δικούς τους μικροπολιτικούς λόγους να επέλεξαν στον ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξουν μέτωπο με τους δικαστές και τους εισαγγελείς. Μπορεί να βάλλουν κατά της δικαιοσύνης επειδή δεν συγχώρησαν ποτέ αποφάσεις που τους δυσαρέστησαν και ανέτρεψαν τα κυβερνητικά σχέδια για τον έλεγχο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, όπως η απόφαση για τις τηλεοπτικές άδειες. Μπορεί πάλι να επέλεξαν αυτή την τακτική για να πείσουν το εναπομείναν πολιτικό τους ακροατήριο ότι παραμένουν πιστοί στις δεσμεύσεις τους για σύγκρουση με το «κατεστημένο», το οποίο ωστόσο υπηρετούν με χαρακτηριστική συνέπεια στα δυόμιση χρόνια που βρίσκονται το τιμόνι της εξουσίας.
Όποια και αν είναι η εξήγηση για τη συνεχιζόμενη και διαρκώς κλιμακούμενη σύγκρουση με τη δικαστική εξουσία, το μόνο σίγουρο είναι πως αυτή η τακτική θα οδηγήσει σε ένα και μόνο αποτέλεσμα: την πλήρη απαξίωση του συγκεκριμένου θεσμού, που ήδη έχει κατρακυλήσει στη συνείδηση των πολιτών, όπως τουλάχιστον αυτό αποτυπώνεται σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Όπως δηλαδή συμβαίνει ήδη με την πολιτική, που θεωρείται από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ένας θεσμός απολύτως αδιαφανής κα αναξιόπιστος. Αυτά τα χαρακτηριστικά τον έχουν διαβρώσει και τώρα ετοιμάζεται να συμπαρασύρει στον δικό του ανεξέλεγκτο κατήφορο και τον θεσμό της δικαιοσύνης, με ό,τι αυτό θα μπορούσε να σημαίνει για τον απλό πολίτη, που παρά τα προβλήματα και τις παθογένειες του συγκεκριμένου συστήματος, εξακολουθεί και το θεώρει ως το τελευταίο αποκούμπι του. Φανταστείτε η κυβέρνηση να έδειχνε τον ίδιο ζήλο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της δικαιοσύνης, σε επίπεδο υποδομών και επαρκούς στελέχωσης των δικαστηρίων.
Η σύγκρουση της κυβέρνησης με τους δικαστές, αν δεν πέσουν οι τόνοι της αντιπαράθεσης και δεν σταματήσουν τα «κυβερνητικά πρωτοπαλίκαρα» να βάλλουν καθημερινά εναντίον των λειτουργών της δικαιοσύνης, θα μετατραπεί σε ένα τεράστιο μπούμερανγκ για την ίδια τη χώρα. Ενώ πασχίζουμε να σταθεροποιηθεί η οικονομία και να θεσμοθετηθούν μια σειρά από αποφάσεις που θα κάνουν πιο ελκυστική την Ελλάδα στους σοβαρούς επενδυτές, μαίνεται ένας πόλεμος δίχως προηγούμενο. Μέσα σε αυτό κλίμα είναι δυνατόν να προσελκύσει η χώρα μας επενδύσεις; Είναι δυνατόν να ξεπεραστούν τα εμπόδια της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, όταν η εκτελεστική με τη δικαστική εξουσία βρίσκονται στα χαρακώματα και ανταλλάσσουν καθημερινά απαξιωτικές κατηγορίες;
Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας ανέχεται ή ακόμη και επικροτεί απαράδεκτες συμπεριφορές υπουργών του και ταυτόχρονα υποδαυλίζει καταστάσεις μέσα στην αίθουσα της ολομέλειας της Βουλής, το μόνο σίγουρο είναι πως αυτή η χώρα δεν έχει καμία ελπίδα σωτηρίας. Κανένας δεν θα μας πάρει στα σοβαρά. Κανένας δεν θα ασχοληθεί μαζί μας για άλλο λόγο, πέραν από την εξασφάλισης της επιστροφής των δανεικών που έχουμε λάβει από τότε που μπήκαμε στα μνημόνια.
Απλά επισημαίνουμε ότι συγκρούσεις μεταξύ εκλεγμένων κυβερνήσεων και δικαστικών αρχών καταγράφονται το τελευταίο διάστημα στις ΗΠΑ και την Τουρκία. Και στις δυο αυτές περιπτώσεις η οικονομική ανάκαμψη δεν αποτελεί ζητούμενο. Η Αμερική είναι η πιο ισχυρή χώρα στον πλανήτη και ο πρόεδρος της επινοεί εχθρούς για να διατηρήσει τα ποσοστά δημοφιλίας του. Στην Τουρκία, ο Ερντογάν ελέγχει τα πάντα και έχει γεμίσει τις φυλακές με αντιφρονούντες, πολλοί εκ των οποίων είναι δικαστικοί. Η Ελλάδα όμως που πασχίζει να γίνει μια κανονική χώρα (και για να γίνει αυτό, ο μόνος δρόμος είναι οι επενδύσεις και η ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομίας), δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για συγκρούσεις μεταξύ των εξουσιών, για επικοινωνιακούς λόγους, ούτε για τακτικισμούς, με απώτερο στόχο τον έλεγχο της δικαστικής εξουσίας.
