Πάντα η πλευρά των δανειστών επέβαλλε τους δικούς της όρους, παρά τις υποτιθέμενες σκληρές προσπάθειες των ελληνικών κυβερνήσεων
Τα πρώτα μηνύματα τα έστειλαν η αγορά και η ιδιωτική οικονομία. Αύξηση της ανεργίας και μείωση της κατανάλωσης, ακόμη και σε βασικά είδη διατροφής. Στη συνέχεια ήρθαν τα μηνύματα από το κυβερνητικό στρατόπεδο, όπου τα άμεσα ή έμμεσα υπονοούμενα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για διαφοροποιήσεις στην ψήφιση από τη Βουλή του νέου δυσβάστακτου πακέτου μέτρων για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, ανάγκασαν κορυφαία κυβερνητικά στελέχη να αρχίσουν το λεγόμενο «πολιτικό μασάζ» έτσι ώστε να αποφευχθεί κάποιο «ατύχημα» και να οδηγηθούμε σε πρόωρες εκλογές. Τώρα άρχισαν οι καταγγελίες ότι φορείς του δημοσίου μεταφέρουν τα αποθεματικά τους σε λογαριασμούς της Τράπεζας της Ελλάδος. Όλα τα παραπάνω αποτελούν ιδιαίτερα ανησυχητικές ενδείξεις του κλίματος που έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας, με αφορμή την καθυστέρηση στις συζητήσεις με τους δανειστές για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης και την αποφυγή επανάληψης των δραματικών καταστάσεων του καλοκαιριού του 2015.
Πώς όμως μπορεί να αποφευχθεί αυτό το ενδεχόμενο, όταν από τη μια οι δανειστές προβάλουν εξωφρενικές απαιτήσεις και από την άλλη η κυβέρνηση δεν πείθει την κοινωνία ότι διαπραγματεύεται ώστε να πετύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία. Θα έλεγε κανείς ότι η βασική επιδίωξη των κυβερνώντων είναι να μεταθέσουν την εφαρμογή των μέτρων για το 2020, αφού δηλαδή θα έχουν γίνει οι επόμενες προγραμματισμένες Βουλευτικές εκλογές και θα έχει προκύψει η νέα κυβέρνηση, η οποία και θα πρέπει να εφαρμόσει το επώδυνο πακέτο των μέτρων που βρίσκεται σήμερα σε διαδικασία διαπραγμάτευσης.
Το παιχνίδι για τη δική μας πλευρά μοιάζει χαμένο από χέρι, όπως συνέβη και σε όλες τις προηγούμενες αντίστοιχες διαδικασίες. Πάντα η πλευρά των δανειστών επέβαλε τους δικούς της όρους, παρά τις υποτιθέμενες σκληρές προσπάθειες των ελληνικών κυβερνήσεων να διαπραγματευτούν για την υλοποίηση μιας συμφωνίας, η οποία δεν θα στραγγάλιζε την κοινωνία. Στις προηγούμενες διαπραγματεύσεις έγιναν αποδεκτές όλες σχεδόν οι απαιτήσεις των τροϊκανών, ενώ το καλοκαίρι του 2015 που οδηγηθήκαμε σε ένα δημοψήφισμα χωρίς το παραμικρό αντίκρισμα, όχι μόνο υπεγράφη το τρίτο και πιο σκληρό μνημόνιο, αλλά η χώρα βρέθηκε με το ένα πόδι στον γκρεμό της εξόδου από την ευρωζώνη. Τώρα πάει να επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό, με τη μόνη διάφορα ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να προκηρυχθεί νέο δημοψήφισμα.
Το μοναδικό ζητούμενο σε αυτή τη διαπραγμάτευση είναι ποια κυβέρνηση θα εφαρμόσει το περιεχόμενο της συμφωνίας. Η παρούσα κυβέρνηση από το 2018, όταν δηλαδή θα υπάρχει ένα εξαιρετικά περιορισμένο χρονικό περιθώριο για την προκήρυξη εκλογών, ή η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις βουλευτικές εκλογές του 2019 (πιθανότατα αυτή της Ν.Δ.), η οποία θα αναλάβει τα ηνία της χώρας με το πιστόλι στον κρόταφο; Αυτή η κυβέρνηση θα γνωρίζει ότι ο πολιτικός της χρόνος δεν θα είναι δεδομένος, καθώς τα μέτρα που θα πρέπει να εφαρμόσει θα προκαλέσουν τεράστια λαϊκή δυσαρέσκεια και θα αυξήσουν τις πιθανότητες επανόδου στην εξουσία εκείνων των πολιτικών δυνάμεων, που θα επωφεληθούν από τη μνήμη χρυσόψαρου του εκλογικού σώματος
