Στο μόνο που μπορούν να ελπίζουν οι πολίτες είναι να μην εγκαταλείψουν την προσπάθεια τους οι γιατροί και οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία
Η δημόσια υγεία παραμένει οι μεγάλος ασθενής του κρατικού μηχανισμού, με το 2016 να κλείνει χωρίς να έχουν καλυφθεί τα τεράστια κενά σε προσωπικό, και το 2017 να έρχεται δίχως ελπίδα και προοπτική για τους γιατρούς και τους νοσηλευτές. Ανατρέχοντας στους προηγούμενους μήνες, όπου ακούστηκαν πολλές υποσχέσεις για προσλήψεις μόνιμου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, οι εκπρόσωποι των γιατρών και των εργαζομένων στο Νοσοκομείο του Βόλου δεν κρύβουν τη θλίψη τους για τη δραματική κατάσταση στη δημόσια υγεία, ενώ ταυτόχρονα εκφράζουν την έντονη αγωνία τους για το μέλλον του όλου συστήματος, το οποίο παρά τις επικοινωνιακές προσπάθειες των κυβερνώντων, και των διορισμένων εκλεκτών τους, καταρρέει μέρα με τη μέρα. Πλέον η υποστελέχωση των κλινικών και των τμημάτων με νευραλγικό ρόλο λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις, με τα περιστατικά ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων και προσβολής γιατρών και νοσηλευτών από μολυσματικές ασθένειες να αυξάνουν.
Όταν, για παράδειγμα, λειτουργούν ολόκληρες κλινικές με έναν ή δύο νοσηλευτές, τη στιγμή που θα έπρεπε να καλύπτει τις βάρδιες υπερδιπλάσιος αριθμός προσωπικού, τότε είναι λογικό να εμφανίζουν τα δημόσια νοσοκομεία τη σημερινή εικόνα διάλυσης. Όταν οφείλονται στο προσωπικό δεκάδες ρεπό και ημέρες κανονικής άδειας, και οι εξοντωτικές βάρδιες διαδέχονται ή μια την άλλη δίχως σταματημό, τότε θα πρέπει να θεωρείται αναμενόμενη η πλήρης κατάρρευση του υφιστάμενου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Επιπρόσθετα, οι εργαζόμενοι στη δημόσια υγεία υφίστανται έμμεσες περικοπές στις αποδοχές τους (οι γιατροί μέσω της αύξησης των ασφαλιστικών τους εισφορών, οι νοσηλευτές μέσω της καθυστέρησης, έως και δυο χρόνια, στην καταβολή αμοιβών από νυκτερινή εργασία και την κάλυψη των αναγκών των κλινικών κατά τις αργίες), με αποτέλεσμα να υφίστανται, πέραν της σωματικής κόπωσης, και ψυχική, η οποία εξαντλεί τις αντοχές τους με ακόμη πιο ταχείς ρυθμούς.
Η πολύπαθη δημόσια υγεία δέχεται το τελευταίο διάστημα απανωτά χτυπήματα και ο μόνος λόγος που δεν έχει ακόμη καταρρεύσει είναι ο ανθρωπινός παράγοντας, ο οποίος αφήνει στην άκρη τα προβλήματα και στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, προσφέροντας ανεκτίμητες υπηρεσίες σε ένα σύστημα που έχει απαξιωθεί από την ίδια την πολιτεία. Οι προθέσεις της για τη στήριξη του είναι τουλάχιστον αμφισβητήσιμες, ενώ οι υποσχέσεις που ακούγονται κατά καιρούς για ενίσχυση των δημόσιων δομών υγείας με μόνιμο προσωπικό, στερούνται πλέον κάθε αξιοπιστίας. Στο μόνο που μπορούν να ελπίζουν οι πολίτες είναι να μην εγκαταλείψουν την προσπάθεια τους οι γιατροί και οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία. Όσο αυτοί αντέχουν, θα αντέχει και η υπόλοιπη κοινωνία.
