Ο κόσμος έχει χάσει την ελπίδα, έχει χάσει την αγωνιστική του διάθεση και την όρεξη για να παλέψει για το μέλλον του
Φτωχό θα είναι το ταμείο που θα κάνουν μετά τη χθεσινή 24ωρη απεργία οι συνδικαλιστικοί φορείς, οι οποίοι είχαν την ευθύνη για τη διοργάνωση της. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν ακόμη μια φορά αντιστρόφως ανάλογη της σοβαρότητας των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Τα απογοητευτικά ποσοστά που καταγράφηκαν σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα δεν εκπλήσσουν καθώς πρόκειται για επαναλαμβανόμενο φαινόμενο, το οποίο καταδεικνύει ότι κόσμος δεν πιστεύει πλέον ότι μέσα από τις απεργιακές κινητοποιήσεις μπορεί να αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο. Η καραμέλα περί «απώλειας εμπιστοσύνης προς το συνδικαλιστικό κίνημα» έχει λιώσει και είναι καιρός να δούμε ο καθένας ξεχωριστά τις ατομικές μας ευθύνες για την απογοητευτική εικόνα των απεργιακών συγκεντρώσεων, καθώς και των ποσοστών συμμετοχής ακόμη και σε γενικές απεργίες όπως η χθεσινή.
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουν χάσει κάθε ελπίδα και κάθε διάθεση αγώνα και αντίστασης ενάντια στα συνεχή χτυπήματα των κυβερνήσεων και των δανειστών που επί της ουσίας καθορίζουν το πώς διοικείται αυτός ο τόπος. Οταν για παράδειγμα μεθοδεύονται νέες ανατροπές στα εργασιακά με πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων και κατάργηση δικαιωμάτων σχετικά με την απεργία και το συνδικαλιστικό νόμο, ενώ ταυτόχρονα ασκούνται πιέσεις στην ελληνική πλευρά για τη λήψη νέων επώδυνων οικονομικών μέτρων που θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την κοινωνία και κανείς δεν αντιδρά, τότε όσοι μεθοδεύουν αυτές τις πολιτικές αισθάνονται ότι μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι την υλοποίηση των σχεδιασμών τους.
Λέγεται ότι αν στο τιμόνι της χώρας δεν βρισκόταν μια «αριστερή» κυβέρνηση αλλά ένα κυβερνητικό σχήμα με κεντροδεξιό προσανατολισμό τότε ο κόσμος θα είχε βγει στους δρόμους και δεν θα άφηνε πέτρα πάνω σε πέτρα. Ας μας επιτρέψτε να αμφιβάλουμε για αυτή την εκτίμηση. Το αν και το πόσο μπορεί να αντιδράσει ένας λαός όταν του πίνουν το αίμα για χρόνια με τους ίδιους εκβιασμούς και τα ίδια διλήμματα, δεν εξαρτάται από την κομματική απόχρωση και την ιδεολογική ταυτότητα της κυβέρνησης που ασκεί εξουσία. Ούτε από την αξιοπιστία των συνδικαλιστικών του εκπροσώπων που διοργανώνουν κινητοποιήσεις ενάντια σε αντιλαϊκά μέτρα και στο τέλος παρίστανται μόνο οι ίδιοι και μερικοί ακόμη που υποχρεούνται να δώσουν το παρόν λόγω του θεσμικού τους ρόλου. Ο κόσμος έχει χάσει την ελπίδα, έχει χάσει την αγωνιστική του διάθεση και την όρεξη για να παλέψει για το μέλλον του. Οσα μέτρα και αν του επιβάλουν, όσες περικοπές και αν εφαρμοστούν θα τις υπομείνει αδιαμαρτύρητα και αντί για τους δρόμους και τις πλατείες θα συνεχίσει να συνωστίζεται στα εμπορικά κέντρα μήπως βρει κάποιο προϊόν σε τιμή ευκαιρίας.
