Το χειμώνα μέσα στην παγωνιά χωρίς θέρμανση, το κατακαλόκαιρο μέσα στον αφόρητο καύσωνα χωρίς κλιματισμό. Αυτή με λίγες λέξεις είναι η κατάσταση που βιώνουν στο κτίριο του ΙΚΑ Βόλου οι διοικητικοί υπάλληλοι, οι γιατροί, οι νοσηλευτές και οι ασφαλισμένοι. Τον περασμένο χειμώνα, τις ημέρες που ο χιονιάς και ο παγετός που επακολούθησε, πάγωσαν τα πάντα, η κατάσταση στους χώρους του ΙΚΑ ήταν απελπιστική, με το προσωπικό να προσπαθεί να ζεσταθεί με αερόθερμα λόγω έλλειψης πετρελαίου. Το φετινό καλοκαίρι, όπου δεν έχει λειτουργήσει ούτε μια ώρα το κεντρικό σύστημα κλιματισμού, τα γραφεία, τα ιατρεία και οι χώροι αναμονής για το κοινό βράζουν στην κυριολεξία από την αφόρητη ζέστη. Ιδίως αυτές τις ημέρες που επικρατούν συνθήκες καύσωνα, η κατάσταση στο ΙΚΑ είναι απελπιστική, με τους εργαζόμενους να έχουν φέρει ανεμιστήρες από τα σπίτια τους, προκειμένου να αντέξουν στην οκτάωρη βάρδια και τους ασφαλισμένους να προσπαθούν να δροσιστούν με βεντάλιες όση ώρα περιμένουν στην ουρά για να εξυπηρετηθούν.
Τόσο τον περασμένο χειμώνα, όσο και αυτό το διάστημα ο βίος των εργαζομένων και των ασφαλισμένων στο ΙΚΑ γίνεται αβίωτος εξαιτίας γραφειοκρατικών προβλημάτων σε κεντρικό επίπεδο, που ωστόσο έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην ομαλή λειτουργία μιας υπηρεσίας, η οποία εξυπηρετεί χιλιάδες κόσμου. Από τότε που δημιουργήθηκε το Πρωτοβάθμιο Εθνικό Δίκτυο Υγείας προκύπτουν τεράστιες δυσκολίες σε ότι αφορά στην αντιμετώπιση ακόμη και απλών προβλημάτων, όπως η συντήρηση το συστήματος κλιματισμού ή η αντικατάσταση κάποιων εξαρτημάτων του μηχανολογικού εξοπλισμού που έχουν καταστραφεί. Στην προκειμένη περίπτωση η τεχνική υπηρεσία σε κεντρικό επίπεδο έχει ενημερωθεί για το πρόβλημα εδώ και τέσσερις ολόκληρους μήνες, χωρίς να έχει δρομολογήσει ακόμη τις προβλεπόμενες διαδικασίες για την επίλυσή του. Μάλιστα έχει εγκριθεί και το σχετικό κονδύλι για την επισκευή και συντήρηση του συστήματος, ωστόσο αποτέλεσμα δεν υπάρχει.
Υπάλληλοι, γιατροί και νοσηλευτές βρίσκονται στα όρια της υπομονής τους, ενώ οι ασφαλισμένοι δεν κρύβουν την απογοήτευσή τους για την τριτοκοσμική κατάσταση που αναγκάζονται και βιώνουν. Το χειρότερο είναι πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν πάψει να ελπίζουν ότι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο η εικόνα της δημόσιας διοίκησης, που όσο περνούν τα χρόνια βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην απαξίωση. Όσο και να υπάρχουν διοικητικά στελέχη και υπάλληλοι που φτάνουν καθημερινά στα όρια της αντοχής τους ώστε να εξυπηρετήσουν τον πολίτη και να βελτιώσουν την εικόνα της υπηρεσίας τους, αν πρώτα δεν γιατρευτούν οι παθογένειες του συστήματος από την κορυφή προς τη βάση, τότε η προσπάθειά τους θα είναι μάταιη. Σε λίγο καιρό δεν αποκλείεται οι εργαζόμενοι υπηρεσιών όπως το ΙΚΑ, το οποίο καλείται να ανταποκριθεί σε έναν τεράστιο όγκο δουλειάς τη στιγμή που συνεχώς αποδυναμώνεται, να χρειαστεί να φέρουν από τα σπίτια τους εκτός από αερόθερμα για να ζεσταίνονται το χειμώνα και ανεμιστήρες για να δροσίζονται το καλοκαίρι, ακόμη και ηλεκτρονικούς υπολογιστές έτσι ώστε να καλύπτουν τις υπηρεσιακές ανάγκες.
Τα υψηλόβαθμα στελέχη που υποτίθεται ότι έχουν την ευθύνη για τη διοίκηση του κορυφαίου ασφαλιστικού φορέα της χώρας παραμένουν άφαντα και συνεχίζουν και απολαμβάνουν τους παχυλούς μισθούς τους. Την ίδια στιγμή, η ψυχή του ιδρύματος, δηλαδή οι εργαζόμενοι, έχουν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους και εδραιώνεται καθημερινά στο μυαλό τους η σκέψη ότι όσες προσπάθειες και αν καταβάλουν, όσους αγώνες και αν δώσουν για τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών, στο τέλος της ημέρας θα βρίσκουν πάντα απέναντί τους έναν αδιάφορο γραφειοκράτη με κομματικές «πλάτες», ο οποίος θα τους δυσκολεύει τη ζωή και θα δείχνει το διπλανό του, προκειμένου να αποφύγει τις δικές του ευθύνες.
