Προς τιμήν των υποστηρικτών του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα της Κυριακής, οι πανηγυρισμοί και ο υπέρμετρος ενθουσιασμός περιορίστηκαν στις πρώτες ώρες μετά τη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος. Η επόμενη μέρα του πρώτου μετά από 41 χρόνια δημοψηφίσματος στον τόπο μας, βρήκε τη συντριπτική πλειοψηφία των υποστηρικτών του «ΝΑΙ» και του «ΟΧΙ» στις ουρές των τραπεζών. Οπως είχε προβλεφθεί, όσοι ικανοποιήθηκαν ή απογοητεύτηκαν από το αποτέλεσμα της κάλπης καλούνται να αντιμετωπίσουν τα ίδια προβλήματα και να μοιραστούν τις ίδιες αγωνίες για το μέλλον των οικογενειών τους. Ο μεγάλος κερδισμένος του δημοψηφίσματος, ο Ελληνας πρωθυπουργός, καλείται τώρα να ανταπεξέλθει στο βάρος της ευθύνης που έχει στους ώμους τους μετά από δύο θριαμβευτικές, για τον ίδιο, εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε χρονικό διάστημα μικρότερο των έξι μηνών. Η εντολή που έλαβε το βράδυ της Κυριακής δεν επιδέχεται περιθώρια παρερμηνειών. Ο κόσμος δεν επηρεάστηκε ούτε από τις σειρήνες των καναλιών, ούτε από το καταστροφολόγους της αντιπολίτευσης, η οποία από τη δική της πλευρά βρίσκεται αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο της διάλυσης, έπειτα και από το φιάσκο της προεκλογικής της εκστρατείας υπέρ του «ΝΑΙ».
Ετσι ο Αλέξης Τσίπρας αναδεικνύεται σε απόλυτο κυρίαρχο της εσωτερικής πολιτικής σκηνής και βρίσκεται πλέον αντιμέτωπος με τις πρόσφατες δηλώσεις του περί ταχείας συμφωνίας με τους εταίρους. Μέχρι και πριν από λίγες ημέρες θεωρούσε βέβαιη την κατάληξη των διαπραγματεύσεων. Η μόνη διαφορά για τον ίδιο ήταν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Σε περίπτωση επικράτησης του «ΝΑΙ» η επικείμενη συμφωνία θα ήταν δυσβάστακτη και μη βιώσιμη, ενώ σε περίπτωση επικράτησης του ΟΧΙ θα είχε στα χέρια του ένα ισχυρότατο διαπραγματευτικό όπλο. Αυτό το όπλο ο λαός του το έδωσε κλείνοντας τα αυτιά του στην απροκάλυπτη προπαγάνδα της τελευταίας εβδομάδας.
Το ρίσκο που πήρε διενεργώντας δημοψήφισμα με κλειστές τράπεζες, το κέρδισε και βγήκε περισσότερο ενισχυμένος, όχι μόνο σε ό,τι αφορά στους πολιτικούς συσχετισμούς της χώρας αλλά και του κόμματός του. Εχει λοιπόν πλέον την απόλυτη ευχέρεια σε εσωτερικό τουλάχιστον επίπεδο να κλείσει μια συμφωνία που θα είναι κοντά στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη θα ισοδυναμεί με κοροϊδία. Αν δεν έχεις διασφαλίσει εκείνη τη στρατηγική με την οποία θα εξασφαλίσεις το καλύτερο δυνατό για τον τόπο, για ποιο λόγο προαναγγέλλεις δημοψήφισμα και οδηγείς στα όρια των αντοχών του έναν ολόκληρο λαό; Αυτό το ερώτημα προκύπτει αβίαστα μετά το αποτέλεσμα της κάλπης και τις δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών όλη την προηγούμενη εβδομάδα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για τους πολίτες και την αγορά. Ο εφιάλτης των κλειστών τραπεζών και της διαλυμένης πραγματικής οικονομίας δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ αόριστον. Η αγωνία των εμπόρων και των επαγγελματοβιοτεχνών είναι κάτι παραπάνω από έντονη. Στην ίδια μοίρα και οι συνταξιούχοι με τους εργαζόμενους και τους ανέργους που επένδυσαν στο ΟΧΙ της Κυριακής, τις τελευταίες τους ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Αυτή η προοπτική δεν φαίνεται προς το παρόν στο βάθος του ορίζοντα. Οι ευρωπαίοι που έδειξαν τις προθέσεις τους τις προηγούμενες ημέρες, δύσκολα θα υποχωρήσουν από τις σκληρές θέσεις τους. Ακόμη πιο δύσκολα θα συμφωνήσουν σε μια συμφωνία που θα μας επιτρέπει να αναπνεύσουμε αλλά θα αποτελεί κόλαφο για τους ίδιους και την ανυποχώρητη στάση τους από τις πολιτικές λιτότητας.
