Ας πούμε προς το παρόν τούτες τις ταπεινές μας απόψεις για όσα τις τελευταίες ημέρες διαδραματίζονται στον Βόλο. Αλλοίμονο, εάν οι δημοσιογράφοι απέναντι σε όποια επίθεση και αν δέχονται, δεν είναι εκείνοι που θα κρατηθούν στο ύψος των περιστάσεων. Αν δεν είναι οι ίδιοι που απέναντι σε όποια απειλή –όσο χαμηλού επιπέδου και αν είναι- έναντι στην προσπάθειά τους για ενημέρωση, δεν διαφυλάξουν πρώτοι το υψηλό επίπεδο του δημόσιου λόγου.
Η διαφύλαξη της ελευθερίας του Τύπου, όμως, δεν μπορεί να έχει δύο στρατόπεδα. Δεν μπορεί να ανήκει σε έναν και όχι στον επόμενο. Ή θα κατανοήσουμε και θα σεβαστούμε απόλυτα το ύψιστα δημοκρατικό κεκτημένο, ή ας την αφήσουμε στην άκρη τη ρημάδα την ελευθεροτυπία, αν πρώτοι εμείς οι ίδιοι που θέλουμε την περιφρούρησή της, δεν κατανοούμε σε όλο της το εύρος τη σημασία της.
Η ελευθεροτυπία δεν αφορά μόνο όσα μας βρίσκουν σύμφωνους, αλλά κυρίως τα όσα διαφωνούμε. Δεν βολεύεται σε καλούπια, κατά την αρέσκεια μας. Εφόσον, και ορθά, υψώνουμε την ελευθεροτυπία ως σημαία, τότε ας μην είμαστε εμείς οι δημοσιογράφοι εκείνοι που τραβάμε διαχωριστικές γραμμές.
Δεν μπορεί, εν μέσω ενός περίεργου κλίματος στην πόλη, οι δημοσιογράφοι να απονέμουν ειρωνικά πούλιτζερ σε συναδέλφους τους, ούτε να τους εγκαλούν για τις επιλογές των προσώπων με τους οποίους συνεντευξιάζονται ή να τους λοιδορούν για τον τρόπο που κάνουν τη δουλειά τους. Ή να επιτίθενται σε συναδέλφους, διότι έχουν επιλέξει να καταγράφουν γεγονότα και όχι να πρωταγωνιστούν σ’ αυτά. Ολοι, άλλωστε, μηδενός εξαιρουμένου κρινόμαστε. Γιατί χρειάζεται κάθε τόσο, να κρίνουν και όσοι κρίνονται, επειδή η «ματιά» δεν συναντιέται στο ίδιο σημείο με τη δική τους απέναντι στα γεγονότα και στον τρόπο, με τον οποίο ο καθένας τα κρίνει;
Δεν φανερώνει ελευθερία και δημοκρατία η επιβολή της άποψης, ούτε η ματαιόπονη προσπάθεια να γίνουμε όλοι ίδιοι. Ο διάλογος ναι, η αντιπαράθεση επιχειρημάτων μετά βεβαιότητας συμβάλει σε καλύτερες συνθήκες. Όχι, όμως, οι εύκολες ταμπέλες, ανάλογα με κάθε συγκυρία, ο διαχωρισμός από τους ίδιους τους δημοσιογράφους των δημοσιογράφων – ηρώων από τη μία και δημοσιογράφων – βαποράκια από την άλλη ή των δημοσιογράφων – μελών από τη μία και δημοσιογράφων – εργολάβων από την άλλη.
Από την άλλη, οι πολιτικοί πάντοτε –και λογικό- είχαν και έχουν τις επιδιώξεις τους, τους στόχους και τις βλέψεις τους. Μοιάζει θλιβερό ωστόσο να καταστρώνουν ή να προσπαθούν να υλοποιήσουν τα σχέδια τους, εκμεταλλευόμενοι την προσωπική ή δικαστική περιπέτεια δημοσιογράφου ή δημοσιογράφων. Αν αναγκάζονται να εκμεταλλευτούν τέτοιες καταστάσεις, τότε δεν κρύβουν τη γύμνια των δικών τους δυνάμεων. Και αυτό είναι λυπηρό.
Κλείνοντας θα χρησιμοποιήσω μια φράση από άρθρο συναδέλφου (Διον. Βραϊμάκης), το οποίο διάβασα πολύ καιρό πριν και σε ανύποπτο με τα τωρινά γεγονότα χρόνο:
Οι δημοσιογράφοι δεν βρισκόμαστε σε αυτό το επάγγελμα για να γίνουμε οπαδοί και εξυπηρετητές. Τις μάχες που εκτυλίσσονται μπροστά μας τις καταγράφουμε, τις σχολιάζουμε, αλλά δεν μετέχουμε σε αυτές. Δεν είναι δουλειά μας να βάζουμε τους γεμιστήρες στα όπλα τους για να πυροβολήσουν. Δεν πρέπει να γινόμαστε αυτοθυσία (ούτε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας) για να τους προστατεύσουμε. Το μελάνι μας χύνουμε σε τούτη τη δουλειά, όχι το «αίμα» μας.
