Σε αυτή τη χώρα, πάντοτε θα υπάρχουν τα εξιλαστήρια θύματα. Οπως η καθαρίστρια με το πλαστό απολυτήριο δημοτικού σχολείου, η οποία σε μια προσπάθεια -παράνομα η αλήθεια- να αποκτήσει τα πολυπόθητα για την ίδια κριτήρια, ώστε να εργάζεται με τη σκούπα, το φαράσι και τη σφουγγαρίστρα σε δημόσιο παιδικό σταθμό, άλλαξε στο χαρτί την Ε’ τάξη σε Στ’ τάξη.
Δεν υπάρχει διαφορά, αν απλώσεις το χέρι σου για να κλέψεις ένα ευρώ ή πολλαπλάσια. Ομως, η ποινή κάθειρξης 15 ετών που επέβαλε το δικαστήριο στην καθαρίστρια, η οποία εργάζονταν σε δημοτικό παιδικό σταθμό του Βόλου, προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, και σε νομικούς κύκλους.
Δεν θα προκαλούσε την ίδια αίσθηση, αν η χώρα είχε κατορθώσει να πατάξει το φαινόμενο των πλαστών πτυχίων που άνοιξαν την είσοδο στο δημόσιο για εκατοντάδες ή χιλιάδες υπαλλήλους. Δεν θα ακούγονταν το ίδιο βαριά η καμπάνα του δικαστηρίου, αν δεν υπήρχε το πολύ πρόσφατο «συγχωροχάρτι» που δόθηκε σε 2.500 δημοσίους υπαλλήλους με πλαστά πτυχία, οι οποίοι μέσω εξετάσεων θα μπορούσαν να μετατρέψουν τους παράνομους σε νόμιμους τίτλους σπουδών.
Πιθανότατα, όσοι έτυχαν αυτής της προνομιακής μεταχείρισης δεν θα ανήκαν στις θέσεις των καθαριστριών και στην πλαστότητα των δικών τους πτυχίων η Πολιτεία μπόρεσε να δώσει …άφεση αμαρτιών. Οχι, όμως, και στην 51χρονη καθαρίστρια, η οποία τόλμησε να προσκομίσει πλαστό απολυτήριου Δημοτικού Σχολείου, αποζητώντας μία θέση εργασίας με μόχθο και όχι σε κάποιο γραφείο, θέλοντας να προσφέρει το μεροκάματο στην οικογένειά της.
