Δεν αποζημιώνεται ο ανθρώπινος πόνος ούτε με χρήματα, ούτε με υλικά αγαθά. Δεν γιατρεύονται οι πληγές, που άνοιξε αυτή η εθνική τραγωδία, με υποσχέσεις και ρυθμίσεις για διορισμούς στο δημόσιο των συγγενών των θυμάτων
Οι στιγμές μεταξύ ζωής και θανάτου που μοιράστηκαν εκατοντάδες συμπολίτες μας στην πληγωμένη Αττική, ο αβάσταχτος πόνος των μανάδων που έχασαν τα παιδιά από την αγκαλιά τους, τα αναφιλητά των παιδιών που αναζητούν στα νεκροτομεία τους γονείς και τους παππούδες τους, θα στοιχειώνουν από εδώ και πέρα της ζωή μας.
Δεν είναι απλά μια τραγωδία. Μοιάζει με πόλεμο αυτό που βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας.
Ραγίζεις ακούγοντας ανθρώπους να αφηγούνται πώς γλίτωσαν από την κόλαση, λυγίζεις βλέποντας τις φωτογραφίες μικρών παιδιών μαζί με τις εκκλήσεις απεγνωσμένων γονιών που αναζητούν την αλήθεια, αν δηλαδή τα παιδιά τους είναι ζωντανά ή χάθηκαν για πάντα.
Γροθιά στο στομάχι η επιστολή της μάνας που έμεινε μόνη της να περιμένει το τίποτα. Έχασε δύο παιδιά και τον άνδρα της. Αναζητά στήριγμα να ακουμπήσει τον πόνο της.
Αναρωτιέσαι πώς θα ξεχάσουν αυτοί οι άνθρωποι; Πώς θα ανακουφιστούν από αυτό το απέραντο πέπλο θλίψης που τους έχει σκεπάσει; Θα μπορέσουν ποτέ άραγε να ξανασηκωθούν όρθιοι ή τα αμέτρητα γιατί θα κατατρώνε τη ζωή τους από εδώ και πέρα;
Δεν αποζημιώνεται ο ανθρώπινος πόνος ούτε με χρήματα, ούτε με υλικά αγαθά. Δεν γιατρεύονται οι πληγές, που άνοιξε αυτή η εθνική τραγωδία, με υποσχέσεις και ρυθμίσεις για διορισμούς στο δημόσιο των συγγενών των θυμάτων.
Η Πολιτεία έπρεπε να είναι κοντά τους την κρίσιμη ώρα. Εκείνα τα βασανιστικά λεπτά, που άνθρωποι κρέμονταν σαν τα σταφύλια από τα βράχια, για να μην πέσουν στο γκρεμό, άλλοι περπατούσαν στην καμένη άμμο βουτώντας απεγνωσμένοι στο νερό πριν τους πνίξουν οι μαύροι καπνοί, ενώ οι υπόλοιποι αναζητούσαν να βγουν ξανά στη ζωή, παίρνοντας όμως λάθος μονοπάτι.
Δεν μπορεί να τη συλλάβει ανθρώπινος νους αυτή την τραγωδία η οποία αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις, αν σκεφτεί κανείς ότι αρμόδιες υπηρεσίες δεν μπόρεσαν να συντονιστούν μεταξύ τους, υποτίμησαν τον κίνδυνο και όταν αποφάσισαν να παρέμβουν ήταν πλέον αργά.
Οι ευθύνες για αυτό το μακελειό πρέπει να αναζητηθούν. Και μάλιστα άμεσα. Το οφείλει η Πολιτεία στους δεκάδες νεκρούς και στις οικογένειές τους.
