Oι εργαζόμενοι βρίσκονται με «την πλάτη στον τοίχο» για να δεχθούν εργατοκτόνες ρυθμίσεις, προκειμένου να μην έρθουν αντιμέτωποι με τον εφιάλτη της ανεργίας.
Η κυβέρνηση έχει κάθε δικαίωμα να εκτιμά ότι μπορεί να κερδίσει τη μάχη της ανεργίας. Μέχρι όμως να γίνει αυτό, και η ανεργία -σύμφωνα με τον ίδιο τον πρωθυπουργό και τα όσα είπε χθες- να μειώνεται κατά 2,5% κάθε χρόνο, τα πράγματα δεν μπορούν να μείνουν έτσι.
Οι αποδοχές πλέον των εργαζομένων στην Ελλάδα με τις περικοπές που έχουν υποστεί είναι οι πιο χαμηλές. Προσεγγίζουν μόνο το 65% του αντίστοιχου μέσου ευρωπαϊκού μισθού -των 15 της Ευρωπαϊκής Κοινότητας-, ενώ παρατηρείται υψηλός βαθμός παραβίασης της εργατικής νομοθεσίας, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι του εργατικού δυναμικού απασχολείται ανασφάλιστο και σχεδόν απλήρωτο.
Επίσης, ένα σημαντικό ποσοστό εργαζομένων, γύρω στο 25%, αμείβεται με τις ελάχιστες αμοιβές, ενώ περίπου το 30% των εργαζομένων με πλήρη απασχόληση αμείβεται χαμηλότερα από τις κατώτατες αμοιβές. Η συγκέντρωση της ανεργίας στους νέους, καθώς και τα σχετικώς χαμηλά ποσοστά συμμετοχής τους στο εργατικό δυναμικό, είναι συμβατά με αυτή την υπόθεση.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι γυναίκες εργαζόμενες αμείβονται κατά 22% λιγότερο από τους άνδρες συναδέλφους τους, γεγονός που έχει άμεση επίπτωση στις συντάξεις των γυναικών. Για το λόγο αυτό, ο κίνδυνος για τις συνταξιούχους γυναίκες να αντιμετωπίσουν καταστάσεις φτώχειας είναι μεγαλύτερος.
Με βάση όλα τα παραπάνω, σε όλες τις περιπτώσεις πλέον οι εργαζόμενοι βρίσκονται με «την πλάτη στον τοίχο» για να δεχθούν εργατοκτόνες ρυθμίσεις, προκειμένου να μην έρθουν αντιμέτωποι με τον εφιάλτη της ανεργίας.
Και έτσι, με τις ευλογίες της Πολιτείας, ο εργασιακός Μεσαίωνας συνεχίζεται και μάλιστα διευρύνεται με δυσμενέστατες συνέπειες για την αγορά εργασίας, καθώς από μήνα σε μήνα ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι βγαίνουν εκτός γιατί χάνουν τη δουλειά τους.
Το τοπίο στην αγορά εργασίας, αν δεν γίνει κάτι δραστικό, το επόμενο διάστημα θα χειροτερέψει ακόμη περισσότερο. Και αυτή η κατάσταση αφορά στους εν ενεργεία εργαζόμενους. Το ότι χιλιάδες πολίτες ξεροσταλιάζουν στον ΟΑΕΔ για να πάρουν ένα επίδομα ανεργίας των 350 ευρώ, το ότι η πλειοψηφία των ανέργων παραμένει στον… πάγκο δύο και τρία χρόνια, είναι ένα θέμα ακόμη πιο σοβαρό, καθώς τείνει να καταστεί μία από τις χειρότερες παθογένειες της σημερινής κοινωνίας.
Μίας κοινωνίας που τα θεμέλιά της τρίζουν επικίνδυνα, και εάν σύντομα δεν βρεθούν λύσεις, η κοινωνική έκρηξη είναι μπροστά, ειδικά για όσους δεν βλέπουν καμία ελπίδα μπροστά και δεν έχουν πλέον να κερδίσουν τίποτα, καθώς σταδιακά η ανεργία και η ανέχεια τους οδηγεί σε κοινωνική απομόνωση. Και λύση φυσικά δεν μπορεί να είναι ούτε τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας, ούτε η μερική απασχόληση.
Η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας περνά μέσα από την ανάπτυξη. Και ανάπτυξη προς το παρόν μόνο την ακούμε αλλά δεν… έρχεται.
