Δεν γίνεται ο κάθε υπουργός Οικονομικών, όταν δεν του βγαίνουν να νούμερα, να μοιράζει φόρους δεξιά και αριστερά
Η ρευστότητα για την οποία πολύς λόγος γίνεται, χρειάζεται και ευνοϊκό περιβάλλον για να δημιουργήσει θετικό αντίκρισμα στη χώρα. Στην Ελλάδα, αυτή τη στιγμή όλοι ασχολούνται πώς θα οργανώσουν τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή.
Μια σοβαρή όμως επένδυση χρειάζεται 5-10 χρόνια μέχρι να κάνει απόσβεση κεφαλαίου για να αρχίσει στη συνέχεια να αποδίδει. Στην Ελλάδα κανείς δεν μπορεί να προγραμματίσει πέραν του 3μήνου και αυτό είναι το χειρότερο, διότι αποδεικνύεται ότι η εμπιστοσύνη στη χώρα θα αργήσει να επιστρέψει.
Ακόμη και να υποθέσουμε πως μειώνεται δραστικά η φορολογία και οι ασφαλιστικές εισφορές (παράλληλα με τη μείωση των δαπανών), ποιος μπορεί να εγγυηθεί σε αυτούς που θα έρθουν να κάνουν μερικές σοβαρές μακροπρόθεσμες επενδύσεις, ότι σε 2 ή 4 χρόνια δεν θα αλλάξει η νομοθεσία και θα τρέχουν πάλι;
Για να προσελκύσει μακροπρόθεσμες επενδύσεις, η χώρα χρειάζεται κανόνες, οι οποίοι θα εγγυώνται τη σταθερότητα του πλαισίου των επενδύσεων για 10-20 χρόνια τουλάχιστον.
Δεν γίνεται ο κάθε υπουργός των οικονομικών, όταν δεν του βγαίνουν να νούμερα, να μοιράζει φόρους δεξιά και αριστερά. Μόνο μέσα από την ανάκαμψη μπορεί να πάρει ανάσα η χώρα, αλλά η ανάκαμψη δεν είναι εύκολη υπόθεση ούτε μπορεί να επέλθει με ευχολόγια. Χρειάζονται δραστικές θεσμικές αλλαγές, οι οποίες απαιτούν ευρεία πολιτική συναίνεση και αποδοχή, ίσως τις επενδύσεις να συνεχίσουμε να τις αναζητούμε το «κιάλι», σε άλλες διπλανές χώρες, που ήδη «τρέχουν τρένο» επενδύσεις εκατομμυρίων ευρώ.
Το πρώτο πράγμα που επιδιώκει ένας επενδυτής είναι ότι δεν θα χάσει το κεφάλαιο και ότι θα κερδίσει, μου έλεγε χθες άνθρωπος της αγοράς, θέλοντας να μεταφέρει την αγωνία του για τη στασιμότητα που υπάρχει.
Για αυτό και κανένας σοβαρός επενδυτής -όπως μου εξηγούσε- δεν πρόκειται να πλησιάσει την Ελλάδα, εκτός εκείνων που βλέπουν ευκαιρίες σε κάποιες «μπίζνες» με μονοπωλιακά χαρακτηριστικά, όπως τα λιμάνια και τα αεροδρόμια.
