Κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίζει ότι σημερινό ασφαλιστικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να αυτοχρηματοδοτηθεί μέσω αύξησης των εισφορών
Για όσους νόμιζαν ότι ο νόμος Κατρούγκαλου θα είναι το τελευταίο «χτύπημα», όσον αφορά το ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό σύστημα στη χώρα, γελάστηκαν.
Τα όσα επισήμανε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Ι. Στουρνάρας για την κοινωνική ασφάλιση, εμμέσως πλην σαφώς αποτελούν το καμπανάκι ότι εάν δεν θέλουμε σύντομα πλήρως το νέο ασφαλιστικό θα πρέπει να γίνουν νέες γενναίες μεταρρυθμίσεις, διότι παρά τις παρεμβάσεις που έχουν γίνει, όχι μόνο τώρα αλλά και επί των προηγούμενων κυβερνήσεων, το σύστημα παραμένει δαπανηρό.
Ο διοικητής της ΤτΕ επικαλούμενος στοιχεία από την εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού 2017, τόνισε ότι οι μεταβιβάσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό προς τα ασφαλιστικά ταμεία/ΕΦΚΑ ανήλθαν σε 7,6% του ΑΕΠ το 2016 και αναμένεται να φθάσουν το 9,9% του ΑΕΠ το 2017, καθώς οι συντάξεις του Δημοσίου παρέχονται πλέον και αυτές από τον ΕΦΚΑ. Αυτό ισοδυναμεί με περισσότερο από το ένα τρίτο των δαπανών του τακτικού προϋπολογισμού το 2017.Τα παραπάνω, υπό τα σημερινά δεδομένα δεν αποκλείεται να διαμορφωθούν σε ακόμη υψηλότερα μεγέθη, πράγμα που σημαίνει μεγαλύτερο ποσοστό συμμετοχής επί του ΑΕΠ.
Και είναι λογικό αυτό, καθώς σήμερα υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός συνταξιούχων προς τους οποίους η καταβολή της σύνταξης εκκρεμεί, κάτι που δεν έχει ληφθεί υπόψη στις προβολές του προϋπολογισμού, ενώ παράλληλα η είσπραξη των εσόδων του ΕΦΚΑ δεν μπορεί να υπολογιστεί, και εάν ισχύσουν οι προβλέψεις που υπάρχουν, τότε σίγουρα θα μιλάμε για μεγάλη υστέρηση με τα ποσά που είχαν προϋπολογιστεί και τα οποία εκτιμάται ότι θα είναι άπιαστα, όσο η ανεργία κινείται σε υψηλά νούμερα και η αδήλωτη εργασία θεριεύει.
Επιπλέον κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίζει ότι το σημερινό ασφαλιστικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να αυτοχρηματοδοτηθεί μέσω αύξησης των εισφορών, καθώς οι υψηλές εισφορές κοινωνικής ασφάλισης αυξάνουν τη φορολογική επιβάρυνση της εργασίας και οδηγούν σε μείωση του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος μεσοπρόθεσμα, όπως τόνισε ο κ. Στουρνάρας.
Ως εκ τούτου, το βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής που προκύπτει από τις τελευταίες μεταρρυθμίσεις Κατρούγκαλου όχι μόνο δεν λύνει τα συσσωρευμένα προβλήματα του ασφαλιστικού αλλά φορτώνει τις νέες γενιές συνταξιούχων με περισσότερα χρόνια εργασίας, με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται η σχέση παροχών-εισφορών και να δημιουργούνται ζητήματα δικαιοσύνης μεταξύ των γενεών.
Δημιουργούνται με λίγα λόγια συνταξιούχοι δύο και τριών ταχυτήτων. Εάν αυτό συνδυαστεί και με τις χαμηλές συντάξεις που πλέον καταβάλλονται, αντιλαμβάνεται κανείς ότι το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο.
Για αυτό και πληθαίνουν οι φωνές που υποστηρίζουν ότι αντί να λύνεται το πρόβλημα μεγαλώνουν τα αδιέξοδα στην κοινωνική ασφάλιση.
Και με μαθηματική ακρίβεια σε λίγα χρόνια θα χρειαστούν νέες παρεμβάσεις, εκτός των περικοπών, που πλέον έχουν γίνει απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχίσει να υπάρχει ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό. Αυτό τουλάχιστον έχει δείξει η πικρή εμπειρία του ράβε-ξήλωνε που συνόδευε όλες τις ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις μέχρι σήμερα, που τελικά αντί να ρυθμίσουν, απορρύθμισαν το σύστημα.
