Τι έγινε ξαφνικά; Γιατί ο κόσμος έχει αποδεχτεί όσα συμβαίνουν μοιρολατρικά; Κουράστηκε; Δεν πιστεύει ότι μπορεί κάτι να αλλάξει;
Πριν από ορισμένα χρόνια, μόλις ξέσπασε η κρίση, ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Ακολούθησαν οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί, οι μικρομεσαίοι, οι βιομηχανικοί εργάτες, η γενιά των 400 ευρώ, οι νεοπροσλαμβανόμενοι και οι οιωνοί άνεργοι. Πλέον ο «διωγμός» αφορά σε όλους τους κλάδους, σε όλη την κοινωνία.
Και όμως όσες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και να έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα δεν είχαν την απαραίτητη ανταπόκριση. Ακόμη και οι ενημερωτικές εκδηλώσεις για τις επιπτώσεις του νέου ασφαλιστικού που καίει τόσους κλάδους, χαρακτηρίζονται από την απουσία των πολιτών, και αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει να προβληματίσει. Τι έγινε ξαφνικά; Γιατί ο κόσμος έχει αποδεχτεί όσα συμβαίνουν μοιρολατρικά; Κουράστηκε; Δεν πιστεύει ότι μπορεί κάτι να αλλάξει;
Σκέφτηκε άραγε κάποιος από όλους αυτούς που κάθε φορά κάνουν κάτι άλλο αντί να συμμετέχουν σε μία απεργία, σε ένα συλλαλητήριο, σε μία πορεία, σε μία παράσταση διαμαρτυρίες, ότι με την απουσία τους υπονομεύουν το μέλλον όλων;
Οι ευθύνες των συνδικαλιστών, που έπαψαν να εμπνέουν και εν πολλοίς έχουν συμβιβαστεί σε όλους τους κλάδους, για τα λάθη και τις παραλείψεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια και οδήγησαν στη σημερινή απαξίωση, είναι δεδομένες. Όμως πλέον κρίνονται και οι πολίτες, διότι δεν είναι άμοιροι ευθυνών.
Δεν είναι ούτε μαριονέτες, ούτε άβουλα όντα για να μην ξέρουν πώς να διασφαλίσουν τα κεκτημένα τους ή να διεκδικήσουν για να μην αφανιστούν.
Όσες απεργίες και να προκηρύξει η ΓΣΕΕ, όσα συλλαλητήρια και απεργίες να πραγματοποιήσουν το ΕΚΒ, η ΑΔΕΔΥ, η ΟΕΒΕΜ, ο Εμπορικός Σύλλογος και οι άλλοι συνδικαλιστικοί και συλλογικοί φορείς , αν εμείς δεν καταλάβουμε ότι μόνο αν αντιδράσουμε θα υπάρξει αλλαγή πολιτική, το αποτέλεσμα δεν θα είναι το ίδιο όπως κάθε φορά τα τελευταία χρόνια. Αν θέλουμε να είμαστε άξιοι της μοίρας μας, με τις εκάστοτε κυβερνήσεις να παίζουν στις πλάτες μας πινγκ πονγκ, έχουμε ήδη υπογράψει την καταδίκη μας, μπορούμε να συνεχίσουμε να απέχουμε.
Ας μην έχουμε όμως την απαίτηση μετά από άλλους να μας λύσουν το πρόβλημα. Είπαμε, η ευθύνη δεν είναι συλλογική.
