Ο εργαζόμενος πορεύεται άβουλος και αδύναμος να αντιδράσει, έχοντας κατά πολύ αποδεχτεί τη μοίρα του.
Οι άνεργοι πλέον προσεγγίζουν περίπου το 1 εκατ. καταγεγραμμένοι, και μάλιστα από αυτούς ούτε ένας στους τρείς δεν παίρνει επίδομα ανεργίας. Ασφαλώς η πραγματική ανεργία κινείται σε πολύ υψηλότερους δείκτες.
Πριν από λίγα χρόνια θα ακουγόταν ως αστείο ότι η εργασία θα γίνει είδος πολυτελείας, ενώ πριν δέκα χρόνια κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί τον σημερινό ορυμαγδό.
Η ανεργία και η αθέατη όψη της (ελαστική εργασία, υποαπασχόληση) είναι αποτέλεσμα των μαζικών απολύσεων, της μη ανανέωσης συμβάσεων στο όνομα της κρίσης, των χιλιάδων λουκέτων. Είναι πλέον σαφές ότι επιδιώκεται η διάλυση κάθε έννοιας αξιοπρεπούς εργασίας και αμοιβών.
Έτσι η ανεργία λειτουργεί κυρίως ως μοχλό πίεσης και κατατρομοκράτησης των εργαζόμενων, προκειμένου μετά να αποδεχθούν την πλήρη κατάργηση των συλλογικών τους συμβάσεων.
Ενώ θα έπρεπε πλέον να παλεύουμε για άλλα πράγματα, αγωνιζόμαστε για τα αυτονόητα ξανά. Δουλειά για όλους, αξιοπρεπή διαβίωση , ανθρώπινες συνθήκες και μισθούς που να καλύπτουν τις ανάγκες μας και όχι ψίχουλα.
Φωνάζουμε για να αυξηθεί το επίδομα ανεργίας που έγινε πλέον φιλοδώρημα, ζητούμε να ανοίξει ο δρόμος για επενδύσεις που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, απαιτούμε να σταματήσουν να ισχύουν αντεργατικοί νόμοι που διευρύνουν τον εργασιακό μεσαίωνα.
Για όλα αυτά πρέπει να μιλήσουν καθαρά και με ειλικρίνεια οι πολιτικοί μας, και να δεσμευτούν, το αποφεύγουν όμως αφού εκτός από τις διαπιστώσεις, τις περισσότερες φορές οι προτάσεις κινούνται στο επίπεδο του ευκταίου. Οι ανθρωποθυσίες όμως στο βωμό μίας «σωτηρίας» την οποία όχι μόνο δεν βλέπουμε αλλά για τους περισσότερους θεωρείται ουτοπία, συνεχίζονται, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα.
Η εργασιακή ζούγκλα είναι πια γεγονός όπως και η ανέχεια. Και άντε ένας εργαζόμενος, έστω και κουτσουρεμένο μισθό, λένε πολλοί, θα τον πάρει. Ο άνεργος τι έχει να περιμένει; Δεν είναι όμως έτσι, και εάν ορισμένοι επιχειρούν να περάσουν ως αναγκαίο κακό αυτή τη λογική, συνειδητά υπηρετούν μία απάνθρωπη λογική. Μία λογική που υπαγορεύει μισή ζωή, μισό μεροκάματο και κανένα όνειρο.
Και ενώ οι προβλέψεις εξακολουθούν να είναι δυσοίωνες, νέα στοιχεία δείχνουν ότι ολοένα και περισσότεροι Έλληνες φτάνουν στα όρια της ανέχειας, αφού ακόμη και το μειωμένο επίδομα ανεργίας που λαμβάνουν -όσοι από τους ανέργους το λαμβάνουν- κατάντησε παροχή πολυτελείας όπως και τόσες άλλες. Και ο εργαζόμενος πορεύεται άβουλος και αδύναμος να αντιδράσει, έχοντας κατά πολύ αποδεχτεί τη μοίρα του. Και ο κατήφορος συνεχίζεται με την ευθύνη και των εργαζομένων, που νομίζουν ότι με την παθητική τους στάση τουλάχιστον δεν θα χάσουν. Και αυτό τελικά είναι το τραγικό τους λάθος.
