Κι όμως, η κυβέρνηση θα μπορούσε να εφαρμόσει πολιτικές και μεταρρυθμίσεις πιο φιλικές προς την ανάπτυξη
Η δημοσιονομική προσαρμογή που έχει επιτύχει η χώρα την τελευταία επταετία είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή, υποστηρίζει η Alpha Bank στο εβδομαδιαίο δελτίο οικονομικών εξελίξεων, τονίζοντας πως το 2016 εκτιμάται ότι παρέμεινε πλεονασματικό υπερβαίνοντας τον στόχο που έχει τεθεί βάσει του τρίτου προγράμματος προσαρμογής.
Aυτό ωστόσο στηρίχθηκε, σε μεγαλύτερο βαθμό, στο σκέλος των φορολογικών εσόδων και την περικοπή των δαπανών του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, από ό,τι στον περιορισμό των πρωτογενών δαπανών, και αυτό έχει συνέπειες για την ελληνική κοινωνία, αφού το κοινωνικό και οικονομικό κόστος για όλες πλέον τις κοινωνικές ομάδες είναι δυσβάσταχτο.
Για αυτό και όλοι οι οικονομικοί αναλυτές σπεύδουν να επισημάνουν ότι η χώρα πλέον οφείλει να αντιμετωπίσει πλέον μία βασική πρόκληση, που δεν είναι άλλη από την ανάκτηση της εμπιστοσύνης του διεθνούς επενδυτικού κοινού.
«Τα πλεονάσματα που θέλουν οι δανειστές είναι αμφίβολο εάν εξυπηρετούν τον σκοπό της βιωσιμότητας του χρέους, ενώ επιπλέον η επίτευξη αυτού του στόχου για τα πρωτογενή πλεονάσματα θα είναι πρωτόγνωρη για μία χώρα με υψηλό ποσοστό ανεργίας» σημειώνουν χαρακτηριστικά οικονομικοί κύκλοι.
Από την άλλη πάλι, το ΔΝΤ προτείνει τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, μέσω της συμπιέσεως της παραοικονομίας και της μειώσεως του αφορολογήτου ορίου, ως ενδεικτικά μέτρα για την επίτευξη των στόχων για τα πλεονάσματα, αδιαφορώντας και εκείνο για τη βαθιά ύφεση που κατατρώει την οικονομία και δημιουργεί ανυπέρβλητα εμπόδια σε κάθε επενδυτική πρωτοβουλία.
Κι όμως, η κυβέρνηση θα μπορούσε να εφαρμόσει πολιτικές και μεταρρυθμίσεις πιο φιλικές προς την ανάπτυξη. Παράλληλα, η μείωση των επιτοκίων δανεισμού, η επιμήκυνση των λήξεων και άλλα μέτρα ελάφρυνσης στο πλαίσιο των μεσοπρόθεσμων μέτρων, εφόσον αυτά οριστικοποιηθούν και ποσοτικοποιηθούν από τους Ευρωπαίους, εκτιμάται ότι θα αυξήσουν τη συμβολή του πραγματικού επιτοκίου στην αποκλιμάκωση του χρέους. Το συνδυαστικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να εξαλείψει την ανάγκη για πλεόνασμα της τάξεως του 3,5% του ΑΕΠ, και στο βαθμό μάλιστα που αυτά οδηγήσουν σε συμπερίληψη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης θα ενισχυθεί η εμπιστοσύνη, οι επενδύσεις και, κατά συνέπεια, η αναπτυξιακή δυναμική.
Αυτά όμως προϋποθέτουν ότι οι επόμενες μέρες της διαπραγμάτευσης δεν θα εξαντληθούν σε τελεσίγραφα για τα οποία η αποκλειστική ευθύνη ανήκει στους δανειστές, και ούτε φυσικά σε ατέρμονες συζητήσεις που δεν θα έχουν αποτέλεσμα, οι οποίες όμως μπορεί να κοστίσουν ακόμη περισσότερο με μέτρα επώδυνα για τους πολίτες.
Εδώ που φτάσαμε, αντιλαμβάνονται όλοι ότι η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Η οικονομία είναι στην κόψη του ξυραφιού και τις επόμενες μέρες θα κριθούν πολλά. Μακάρι να μη βρισκόμαστε ήδη κατόπιν εορτής, διότι από προηγούμενες φορές ξέρουμε πόσο αυτό έχει κοστίσει.
