Ο καιρός περνά, η χώρα βουλιάζει, υποθηκεύεται το μέλλον των επόμενων γενεών
Η χώρα και πάλι στο σημείο μηδέν. Οι δανειστές εντείνουν τις πιέσεις τους όσο ο χρόνος λιγοστεύει. Η κυβέρνηση αντιστέκεται ή τουλάχιστον επιχειρεί να αποκρούσει σκληρά μέτρα. Η απαισιοδοξία στις τάξεις των πολιτών φουσκώνει. Ο καιρός περνά, η χώρα βουλιάζει, υποθηκεύεται το μέλλον των επόμενων γενεών.
Το επίπεδο διαβίωσης πλέον έχει γυρίσει δεκαετίες πίσω, αφού –εκτός των συνηθισμένων κοινωνικών προγραμμάτων για τις ευπαθείς ομάδες- στο προσκήνιο ήρθαν τώρα μέχρι και κάρτες σίτισης, με τον αριθμό των δικαιούχων μάλιστα και στην περιοχή μας να αυξάνει με δραματικούς ρυθμούς, ενισχύοντας τους φόβους ότι όσο βαθαίνει η ύφεση τόσο μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού βυθίζονται στη φτώχεια και την ανέχεια.
Το γεγονός ότι πολλοί συνάνθρωποί μας ζουν κάτω από πρωτόγνωρα δύσκολες συνθήκες, επιβεβαιώνονται από τα στοιχεία που βλέπουν ανά διαστήματα το φως της δημοσιότητας, από την μεγάλη συμμετοχή συνανθρώπων μας σε κοινωνικά προγράμματα (συσσίτια, κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά φαρμακεία κ.ά.), ενώ ένα ακόμη μέτρο σύγκρισης αποτελεί και η ανεργία, η οποία εξακολουθεί να βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα, πλήττοντας κυρίως τις παραγωγικές ηλικίες. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που ο Δήμος Βόλου είναι ένας από τους δήμους με τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας πανελλαδικά.
Την δύσκολη αυτή κατάσταση μάλιστα ήρθαν να επιδεινώσουν λουκέτα σε επιχειρήσεις, προβλήματα και κλυδωνισμοί σε εργοστάσια, επενδύσεις που έχουν παγώσει.
Αλλά ακόμη και όσοι νέοι ήλπιζαν να ασχοληθούν με τον τουριστικό και τον αγροτικό τομέα, βλέποντάς αυτούς τους δύο τομείς ως τη μόνη άμεση διέξοδο στην οικονομική κρίση, τώρα αποθαρρύνονται. Η φορολογία των αγροτών και η δυσκολία στις όποιες παραγωγικές επενδύσεις, τους κάνουν να έχουν δεύτερες σκέψεις, με αποτέλεσμα στο τέλος να εγκαταλείπουν την ιδέα, αφού ίδια κεφάλαια υπάρχουν, ενώ η τραπεζική χρηματοδότηση -όποτε δίνεται- δίνεται με το σταγονόμετρο.
Τα στοιχεία αυτά δεν αμφισβητούνται. Πληγώνουν και στεναχωρούν, καθώς οι ανάγκες καθημερινά πολλαπλασιάζονται εξαιτίας και της συνεχώς εντεινόμενης οικονομικής κρίσης, και φως στο τούνελ όχι μόνο δεν ξεπροβάλλει αλλά ούτε καν αχνοφαίνεται.
Προφανώς βρισκόμαστε μπροστά σε μία νέα «γενοκτονία» εν καιρώ όμως κρίσης. Αντί η χώρα να βρίσκεται σε φάση «απογείωσης», να γίνονται σημαντικές επενδύσεις σε όλους τους τομείς, συντηρείται ένα αρρωστημένο κλίμα που οδηγεί την Ελλάδα πολλά χρόνια πίσω. Με τους πολίτες να ακροβατούν σε ένα τεντωμένο σχοινί, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σπάσει.
