Γιατί έπρεπε να χαθούν τόσες εβδομάδες, που είναι σίγουρο ότι επιβαρύνουν και την ελληνική οικονομία και την επιχειρηματικότητα
Ο χρόνος που έχει χαθεί για την Ελλάδα, όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις και το κλείσιμο της αξιολόγησης, είναι πολύς, ίσως έχει κοστίσει και στην αδυναμία εξόδου από την κρίση.
Βλέποντας το αδιέξοδο, όπως όλα δείχνουν, η κυβέρνηση ρίχνει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ακόμη και τη μείωση του αφορολόγητου ορίου αλλά και τον «κόφτη» στις συντάξεις, προκειμένου να βρεθεί η χρυσή τομή και να κλείσει η αξιολόγηση.
Πρόκειται πιθανότατα για την ύστατη προσπάθεια να μη ναυαγήσουν οι συζητήσεις και χάσει η Ελλάδα το τρένο του «πακέτου Ντράγκι» όπως γράφει χθες ο οικονομικός τύπος, αλλά και της υιοθέτησης των τελικών μέτρων για το χρέος. Ως βασική προϋπόθεση για να δεσμευτεί για τα παραπάνω μέτρα, η Αθήνα βάζει μια κόκκινη γραμμή: να μην ψηφίσει τώρα τις επώδυνες αλλαγές που μπορεί να χρειαστεί η ελληνική οικονομία από το 2019 και μετά.
Είναι μια λογική και μια στρατηγική που ενδεχομένως να άρει τις διαφωνίες και να κλείσει η αξιολόγηση, τουλάχιστον στις 20 Φεβρουαρίου. Αυτό βέβαια υπό την προϋπόθεση ότι θα συμφωνήσουν όλοι και ειδικότερα το ΔΝΤ που πιέζει διαρκώς για νέα μέτρα. Το παραδέχτηκε άλλωστε εμμέσως πλην σαφώς χθες και ο ΥΠΟΙΚ όταν άφησε να εννοηθεί ότι για το 2018 μπορεί να συζητηθούν και νέα μέτρα εις αντίβαρο των μέτρων για το χρέος.
Μέχρι σήμερα κανείς δεν γνωρίζει αν οι δανειστές θα συμφωνήσουν σε μια τέτοια πρόταση που ενδεχομένως να συζητηθεί στις επαφές που θα έχει ο Ευκλ. Τσακαλώτος σε Παρίσι και Βρυξέλλες, αλλά και στο αυριανό EWG. Αυτό που θα πρέπει να τονιστεί είναι, όμως, η στάση της κυβέρνησης. Αν συμφωνήσει σε περικοπή μισθών και αφορολόγητου, γιατί άραγε άφησε να περάσει τόσος χαμένος χρόνος; Γιατί δεν κατέθετε την πρόταση πριν από τις 5 Δεκεμβρίου ώστε το προηγούμενο Eurogroup να μην καταλήξει σε ναυάγιο; Γιατί έπρεπε να χαθούν τόσες εβδομάδες, που είναι σίγουρο ότι επιβαρύνουν και την ελληνική οικονομία και την επιχειρηματικότητα;
Η επικοινωνιακή διαχείριση δεν έκανε ποτέ καλό. Αντιθέτως, η αλήθεια, η άμεση υλοποίηση των συμφωνηθέντων από το καλοκαίρι του 2015, καθώς και η διατήρηση διαύλων επικοινωνίας με την τρόικα θα έπρεπε να είναι τα ζητούμενα. Θα έπρεπε, δηλαδή, να μην οδηγείται κάθε κυβέρνηση από το 2010 και μετά σε αδιέξοδα που η ίδια δημιουργεί.
Τουλάχιστον έστω και τώρα οι σημερινοί κυβερνώντες ας πάρουν τα κόμματα το μάθημά τους και ας μην επιτρέψουν στους ακραίους των δανειστών να παίζουν το δικό τους παιχνίδι, όπως κάνουν μέχρι σήμερα.
