Εάν μία Κυβέρνηση πραγματικά σέβεται τους πολίτες, δεν μπορεί να θεωρήσει ότι με τη θεσμοθέτηση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος εκπληρώνει το χρέος της
Το 2017 ανέτειλε με πολλά μέτωπα ανοιχτά. Η δεύτερη αξιολόγηση είναι από αυτά τα ζητήματα που παραμένουν σε εκκρεμότητα, παρά τις προβλέψεις κυβερνητικών παραγόντων ότι οι διαδικασίες θα είχαν ολοκληρωθεί μέχρι τέλος Νοεμβρίου.
Από μόνο του το γεγονός αυτό αποτελεί ένα πρόβλημα με πολλαπλές συνέπειες, πολιτικές, αφού όσο δεν «κλείνει» η αξιολόγηση παραμένει «ανοικτό» ακόμη και το ενδεχόμενο προσφυγής στις κάλπες, όσο κι αν αυτή τη στιγμή οι πιθανότητες είναι μικρές, αλλά και οικονομικές, αφού η αγορά δυσκολεύεται να λειτουργήσει ομαλά.
Το ζήτημα βέβαια δεν είναι μόνο να «κλείσει» η αξιολόγηση. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι πώς θα κλείσει, γιατί εάν ζητηθούν και εφαρμοστούν μέτρα που ανατροφοδοτούν την ύφεση και τη λιτότητα, είναι βέβαιο ότι θα αργήσει να φανεί φως στο… τούνελ, και η ανθρωπιστική και κοινωνική κρίση θα διευρυνθεί ακόμη περισσότερο.
Η απόφαση της Κυβέρνησης και οι σχετικές νομοθετικές ρυθμίσεις, οι οποίες έγιναν και αφορούν στη διπλή -επί της ουσίας- φορολόγηση για ελεύθερους επαγγελματίες, επιτηδευματίες, εμπόρους και αγρότες, έχει ήδη δημιουργήσει μεγάλη αναστάτωση στην αγορά και σε πολλούς κρίσιμους τομείς της οικονομίας.
Σε συνδυασμό με την παραπέρα μείωση συντάξεων και μισθών, η μείωση του αφορολόγητου για μισθωτούς και συνταξιούχους, εφόσον εφαρμοστεί, οδηγεί σε νέο μεγαλύτερο αδιέξοδο μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Εκτός και εάν στην Κυβέρνηση εκτιμούν ότι με το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης, που θα τρέξει σε λίγες μέρες για όλη την επικράτεια, θα συγκρατήσουν τη φτώχεια και την εξαθλίωση που κατατρώει τα σωθικά της ελληνικής κοινωνίας.
Και το λέμε αυτό διότι εάν μία Κυβέρνηση πραγματικά σέβεται τους πολίτες, δεν μπορεί να θεωρήσει ότι με τη θεσμοθέτηση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος -και δίνοντας 200 ευρώ το μήνα- εκπλήρωσε το χρέος της. Χρειάζεται και αυτό, γιατί πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι χωρίς εισόδημα, χωρίς να μπορούν να καλύψουν βασικές τους ανάγκες. Εξάλλου όπως διάβαζα χθες να επισημαίνει ο πρώην υπουργός Γ. Κουτρουμάνης, η συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών έχουν εφαρμόσει εδώ και πολλά χρόνια το συγκεκριμένο μέτρο και χορηγούν χρηματικό ποσό, το οποίο μάλιστα σε πολλές χώρες εξασφαλίζει πράγματι ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Σε πολλές χώρες μάλιστα το χρηματικό ποσό συνοδεύεται με ένα αξιοζήλευτο πλαίσιο υπηρεσιών πολύτιμων για κάθε πολίτη.
Από τον άνεργο, με επίδομα ανεργίας για όσα χρόνια παραμένει εκτός αγοράς εργασίας, μέχρι την κατ’ οίκον φροντίδα του ηλικιωμένου και του ανάπηρου, την εξασφάλιση στέγης και διατροφής στον άστεγο.
Αντίθετα στην Ελλάδα, με βάση τον σχεδιασμό, το ποσό που θα καταβληθεί και τα κριτήρια χορήγησής του, η κάλυψη που μπορεί να προσφέρει το κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης (Κ.Ε.Α.) αφορά πολίτες που βρίσκονται σε κατάσταση ακραίας φτώχιας.
Επομένως σε καμιά περίπτωση δεν δημιουργεί προϋποθέσεις για τη διασφάλιση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης. Πολύ περισσότερο όταν οι προσφερόμενες υπηρεσίες -ιδιαίτερα στον τομέα περίθαλψης- είναι ανεπαρκείς και καλύπτονται σε μεγάλο βαθμό από τον όποιο οικογενειακό προϋπολογισμό, όπου υπάρχει.
Σε κάθε περίπτωση, το ζητούμενο και το επιδιωκόμενο για κάθε πολίτη και κάθε νοικοκυριό δεν είναι η καθήλωση σε ένα χαμηλό επίδομα, αλλά η εργασία που αποτελεί άπιαστο όνειρο για εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας. Είναι η διασφάλιση πρόσβασης στην αγορά εργασίας και η επανένταξη απολυμένων και μακροχρόνια ανέργων. Είναι η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και η παραγωγή νέου πλούτου.
Σε όλα τα παραπάνω, μέχρι σήμερα η Κυβέρνηση έχει κάνει ελάχιστα. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι το 2017 θα γίνουν περισσότερα.
