Οι «ουρές» στα γκισέ έχουν γίνει ένα με την ύπαρξή μας αφού στοιχειώνουν την καθημερινότητά μας
Πόσο άνετα μπορεί να αισθάνεται ο νεοέλληνας γνωρίζοντας ότι θα πρέπει να «κόψει» κυριολεκτικά «το λαιμό του» για να μπορέσει να πληρώσει τις φορολογικές του υποχρεώσεις μέσα στις επόμενες τρεις μέρες; Η απάντηση δε χρειάζεται και πολλή σκέψη.
Οι περισσότεροι «στο ίδιο καζάνι» βράζουν, όπερ σημαίνει ότι θέλουν δε θέλουν, έχουν δεν έχουν, θα πρέπει οπωσδήποτε να πασχίσουν, ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν και να μην τρέχουν από τη νέα χρονιά πληρώνοντας προσαυξήσεις και «πρόστιμα» για τις προθεσμίες που δεν πρόλαβαν ή που δεν είχαν, προκειμένου να μπορούν να πληρώσουν εμπρόθεσμα.
Και εάν ήταν μόνο για μία φορά, ενδεχομένως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Δεν είναι όμως, και αυτή η αγωνιώδη προσπάθεια, κάθε τέλος του μήνα, για όλα τα νοικοκυριά να πασχίζουν να είναι συνεπή στις υποχρεώσεις τους, δεν παλεύεται πλέον. Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτά που πρέπει να πληρωθούν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που συγκεντρώνονται ως αποθεματικό σε κάθε σπίτι πλέον για να διεκπεραιωθούν όλες οι υποχρεώσεις.
Ή θα πρέπει να κόψουν από τις βασικές τους ανάγκες οι περισσότεροι για να είναι συνεπείς ή θα πρέπει μετά να πασχίσουν διπλά για να μπορέσουν, έστω και εκπρόθεσμα, να πληρώσουν εφορία, ΔΕΚΟ, τράπεζες και ό,τι άλλο περιλαμβάνει το «ημερολόγιο πληρωμών» του καθένα.
Ένας διαρκής εφιάλτης αφού συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, όχι ένα, ούτε δύο, αλλά τα επτά τελευταία χρόνια έχοντας εξουθενώσει ψυχικά και βιολογικά την πλειοψηφία των Ελλήνων.
Οι «ουρές» στα γκισέ έχουν γίνει ένα με την ύπαρξή μας. Στοιχειώνουν την καθημερινότητά μας σε μεγάλο βαθμό και όσο και να λες, «δε με αφορά γιατί δεν έχω», έρχεται η ώρα που πρέπει να πληρωθεί ο φουσκωμένος λογαριασμός.
Τα ληξιπρόθεσμα πλέον έχουν γίνει ασφυκτική θηλιά στο λαιμό όχι μόνο των επαγγελματιών που είναι οι πρώτοι στη λίστα με συσσωρευμένες υποχρεώσεις, αλλά και στους απλούς νοικοκυραίους που από εκεί που δεν ήξεραν τι σημαίνει χρέος, έφτασαν να χρωστάνε στον μπακάλη, στον μανάβη, στο βενζινάδικο της γειτονιάς, στο φούρνο.
Η λέξη χρέος έχει γίνει πλέον συνώνυμο του νεοέλληνα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την απόγνωση που αισθάνονται μεγάλες ομάδες του πληθυσμού, οι οποίες βλέπουν την κατάσταση να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, και αντί να βελτιώνονται τα πράγματα στην οικονομία, όλα να παραπέμπουν στην αρχή αυτής της κρίσης, όταν ακόμη δεν ήταν σίγουρο ότι η χώρα μπορεί να αποφύγει τη χρεωκοπία.
Οι ευθύνες της σημερινής Κυβέρνησης για αυτό το πολύ κακό κλίμα είναι πολύ μεγάλες, και γίνονται ακόμη μεγαλύτερες όσο επιμένει να μη λέει όλη την αλήθεια. Η δημοσιοποίηση της επιστολής Τσακαλώτου χθες είναι ένας ακόμη λόγος που αντί να καθησυχάσει, προβληματίζει περισσότερο, αφού εμμέσως πλην σαφώς, ο ΥΠΟΙΚ αναλαμβάνει δεσμεύσεις για περικοπές, μόνο και μόνο για να εξευμενίσει τους δανειστές. Τι άλλο άραγε χειρότερο να γίνει απ’ αυτό;
