Η φοροδοτική ικανότητα της πλειοψηφίας εκείνων που αποτελούν τη φορολογική βάση στη χώρα μας, έχει προ πολλού εξαντληθεί
O παραλογισμός και η αδικία των φόρων βρίσκει «αποκούμπι» στην Ελλάδα του 2016. Σύμφωνα δε με τον ΣΕΒ εκεί που γίνεται ζημιά είναι με την υπερφορολόγηση, που τη βιώνουν στο πετσί τους όλοι: από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους μέχρι τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Και βέβαια η μη δήλωση όλων των εισοδημάτων αφορά κυρίως στους ελεύθερους επαγγελματίες που σε ένα βαθμό, όπως αναγνωρίζουν και οι ίδιοι οι λειτουργοί του κράτους, έχουν λόγους για να μη δηλώνουν τα πραγματικά έσοδα, αφού πλέον οι φορολογικοί συντελεστές είναι ληστρικοί και εξοντωτικοί.
Τα στοιχεία μάλιστα που παραθέτει ο ΣΕΒ είναι αποκαλυπτικά του παραλογισμού που επικρατεί.
Και έχουμε και λέμε: Στην Ελλάδα, μια νέα επιχείρηση -ηλικίας 2 ετών- καλείται να πληρώσει σε φόρους και εισφορές για τους εργαζόμενους κατά μέσο όρο το 50,7% των προ φόρων κερδών της. Πρόκειται για το έκτο υψηλότερο ποσοστό πραγματικής φορολόγησης στην Ευρώπη όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 40,3%. Πως θα επιβιώσει αυτή η επιχείρηση; Στο ερώτημα η απάντηση έρχεται αβίαστα: Δε θα μπορέσει και, μοιραία, θα βάλει λουκέτο. Και δεν είναι μόνο ο επιχειρηματίας που θα βρεθεί στο δρόμο, αλλά και οι εργαζόμενοι που απασχολούνται σε αυτόν.
Και όλα αυτά ενώ η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο, τα λουκέτα, η απόσυρση επαγγελματικής ιδιότητας από την αγορά, η μετανάστευση επιχειρήσεων και εργαζομένων συνθέτουν ένα πολύ δυσάρεστο σκηνικό σε συνδυασμό με τον υπόγειο πόλεμο που δέχονται οργανωμένες επιχειρήσεις οι οποίες υφίστανται τις επιπτώσεις της φορολογικής τους συνέπειας καθώς ο ανταγωνισμός οξύνεται, με άλλες επιχειρήσεις να καταφεύγουν στη φοροδιαφυγή και την αδήλωτη και απλήρωτη εργασία για να παραμείνουν όρθιες.
Αυτά τα φαινόμενα όπως εκτιμούν πολλοί το 2017 θα ενταθούν ακόμη περισσότερο.
Για να μην πούμε για τα νοικοκυριά, διότι εκεί κάθε μήνα προκειμένου να πληρωθούν διάφορες υποχρεώσεις και χαράτσια, όλοι στενάζουν στα γκισέ, αφού κατά κύριο λόγο είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι εκείνοι που δηλώνουν τα πραγματικά τους εισοδήματα με αποτέλεσμα να έχουν ήδη οδηγηθεί σε φορολογική εξόντωση.
Εάν δεν είναι αυτός παραλογισμός, ποιος είναι τελικά; Είναι δυνατόν σε ένα ευνομούμενο κράτος να πιστεύει κανείς ότι τα δημόσια ταμεία μπορούν κάθε φορά να γεμίζουν… από μισθωτούς και συνταξιούχους ή από τις εναπομείνασες φορολογικά επιχειρήσεις; Αλλά ακόμη και εάν απαιτήσει κανείς να πληρώσουν περισσότερα οι επιχειρήσεις, είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να το κάνουν. Όχι από καπρίτσιο αλλά διότι αδυνατούν πλέον. Η φοροδοτική ικανότητα της πλειοψηφίας εκείνων που αποτελούν τη φορολογική βάση στη χώρα μας έχει προ πολλού εξαντληθεί.
Όσο λίπος υπήρχε έχει πλέον εξαφανιστεί και έχει μείνει μόνο το ξίγκι. Απ’ τη μύγα ξίγκι, ουσιαστικά, προσπαθεί να βγάλει το Κράτος, όμως και αυτό κάποτε τελειώνει. Όπερ σημαίνει, ότι θα πρέπει να βρεθούν άλλοι τρόποι για να μπει ρευστό στα ταμεία. Μόνο με επενδύσεις μπορεί να ελπίζει η Κυβέρνηση ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει θετικό πρόσημο στα έσοδα. Ειδάλλως η πορεία των εσόδων θα θυμίζει «μεροδούλι- μεροφάι» και όσο αντέξουμε.
