Αν γίνουν αποδεκτές οι προτάσεις των δανειστών για τα εργασιακά, η Ελλάδα θα μεταμορφωθεί σε εργατικό Ελ Ντοράντο
Mε δεδομένη τη μη υποχώρηση των δανειστών στα εργασιακά γεννάται αβίαστα το ερώτημα: πως είναι δυνατό να τίθεται ως κύριος στόχος το γρήγορο κλείσιμο της εν λόγω διαπραγμάτευσης, όταν είναι εκ προτέρων γνωστό ότι η απέναντι πλευρά θα προσέλθει με τις πλέον σκληρές θέσεις επί ζητημάτων τόσο κρίσιμων, όπως τα εργασιακά;
Όπως κι αν το δει κανείς, οι νέες απαιτήσεις των δανειστών επί των εργασιακών -κι όχι μόνο- άπτονται «μεταρρυθμίσεων», οι οποίες αποτελούν επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα. Είναι συνδυασμένες με ό,τι πιο νεοφιλελεύθερο και βάρβαρο υπάρχει, και ως εκ τούτου είναι ηλίου φαεινότερο ότι δύσκολα θα γίνουν αποδεκτές.
Εκτός κι αν στο υπουργείο Εργασίας πιστεύουν σοβαρά ότι οι προτάσεις για εφαρμογή πιο ευέλικτων μορφών εργασίας είναι προς το συμφέρον της πλατιάς μάζας των εργαζομένων, που τα τελευταία χρόνια αποτελούν όλο και περισσότερο αντικείμενο εκμετάλλευσης. Πληρώνονται στη χάση και στη φέξη, είναι στην πλειοψηφία τους εν δυνάμει άνεργοι, και επιπλέον υποχρεώνονται να αποδέχονται αμοιβές ακόμη και των 200 και 300 ευρώ μόνο και μόνο για να μην είναι άνεργοι.
Ως εκ τούτου, αποδέχεται πλήρως την «ατζέντα» των δανειστών για την κρίση της χώρας μας και την …αναγκαιότητα της διαρκούς εσωτερικής υποτίμησης! Κυριαρχείται από ιδέες περαιτέρω απαξίωσης της ανθρώπινης μισθωτής εργασίας αναφορικά με τους όρους παροχής της και την αξία της!
Προωθεί θεσμούς γενικευμένης και υποτιμημένης ευέλικτης απασχόλησης ως μέσο για την επίτευξη της πολυπόθητης ανταγωνιστικότητας. Απαξιώνει δραματικά τη νεανική μισθωτή εργασία προάγοντας μορφές εργασιακής ειλωτείας στους όρους παροχής και αμοιβής της.
Η κυβέρνηση πρέπει να απορρίψει τις προτάσεις αυτές. Μάλιστα κάποιοι ισχυρίζονται ότι αν γίνει αποδεκτό το νεοφιλελεύθερο αυτό μανιφέστο της γενικευμένης εργασιακής ευελιξίας, η Ελλάδα θα μεταμορφωθεί σε εργατικό Ελ Ντοράντο, σε χώρα Ελεύθερης Οικονομικής Ζώνης, δηλαδή φθηνής εργασίας και παραβίασης της εθνικής και διεθνούς Εργατικής Νομοθεσίας.
Συνολικά οι απώλειες στο βασικό επίπεδο των εργαζομένων κατά τη διάρκεια της κρίσης φτάνουν το 50%, με τις αποδοχές το 2014 να είναι χαμηλότερες ακόμα και από τα κατώτερα όρια των αρχών της δεκαετίας του ’90.
Ως εκ τούτου, γίνεται αντιληπτό πως δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός με μισθούς πείνας και δουλειά χωρίς δικαιώματα. Ο συνδυασμός υψηλής φορολογίας και ασφαλιστικών εισφορών με την ύφεση και την ημιαπασχόληση, είναι η καλύτερη συνταγή αποτυχίας της οικονομίας. Και εδώ που φτάσαμε άλλα περιθώρια δεν υπάρχουν.
