Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί αν θα επιτευχθούν οι εισπρακτικοί στόχοι που έχουν τεθεί σε μία κοινωνία που «αιμορραγεί»
Σε περίπτωση που οι απαιτήσεις των δανειστών γίνουν για άλλη μια φορά δεκτές, σίγουρα θα ακούσουμε ότι θα υποστούμε τις «τελευταίες» θυσίες για να ανακάμψει αρχικά και να αναπτυχθεί η οικονομία. Όμως αυτό που δεν θα ακούσουμε είναι το πώς είναι δυνατόν να άγονται στο θυσιαστήριο οι ίδιοι και οι ίδιοι, δηλαδή οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι οι οποίοι στην πλειοψηφία τους οριακά επιβιώνουν και όσες επιχειρήσεις δεν έχουν βάλει λουκέτο, οι οποίες βιώνουν μια πρωτοφανή συρρίκνωση του κύκλου εργασιών τους, όλοι τους θύματα των αντιαναπτυξιακών μνημονιακών πολιτικών.
Ποιος όμως μπορεί να προσδοκά ότι οι συνεχείς θυσίες στις οποίες υποβάλλεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θα σημάνουν την απαρχή για τη μείωση του ελλείμματος και την σωτηρία της χώρας;
Γιατί για μία ακόμη φορά για τη δημοσιονομική απόκλιση της χώρας ευθύνονται όλοι οι πολίτες οι οποίοι καλούνται τώρα να πληρώσουν το μάρμαρο όταν μάλιστα αμφισβητείται ευθέως η ορθότητα και η αποτελεσματικότητα των μέτρων. Μπορεί άραγε κανείς να μας πείσει ότι η χώρα μας θα εξέλθει από την ύφεση και ότι θα υπάρξει η προσδοκώμενη ανάκαμψη και στη συνέχεια η ανάπτυξη της οικονομίας;
Τα μέτρα που λαμβάνονται συνεχώς από το 2010 τα οποία μείωσαν δραματικά τις αποδοχές εργαζομένων και συνταξιούχων, αύξησαν τους φόρους, μείωσαν την επιχειρηματική δραστηριότητα αυξάνοντας την ανεργία σε εφιαλτικά ποσοστά, είναι μέτρα που δεν απέδωσαν συνεπώς έχουν αποτύχει γιατί αν είχαν πετύχει δεν θα συζητούσαμε ακόμη μακροπρόθεσμα , νέα μνημόνια και νέες απαιτήσεις.
Και όμως από την 1η Ιανουαρίου του 2017 μια σειρά από αυξήσεις στην έμμεση φορολογία θα συρρικνώσουν επιπλέον την ήδη «τσακισμένη» αγοραστική δύναμη των πολιτών χωρίς κανείς να εγγυάται αν θα επιτευχθούν οι εισπρακτικοί στόχοι που έχουν τεθεί διότι, όπως έχει αποδειχθεί, μέτρα εισπρακτικού και μόνο χαρακτήρα οδηγούν μαθηματικά στην αύξηση της παραβατικής συμπεριφοράς με ότι και αν αυτό συνεπάγεται.
Για αυτό και επιμένουμε βλέποντας τους εκπροσώπους των δανειστών να εγείρουν νέες παράλογες απαιτήσεις σε ό,τι αφορά τα εργασιακά θέματα (απολύσεις κατώτατο και υποκατώτατο μισθό), τα επιδόματα και τα φορολογικά θέματα και εμμένοντας στη διατήρηση μιας εξοντωτικής πολιτικής διαιώνισης της λιτότητας, μιας πολιτικής με αντιαναπτυξιακό πρόσημο ότι είναι λάθος η πολιτική που ακολουθούν και πως μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην κοινωνική και οικονομική εξόντωση.
Θέλουν μάλλον μέχρι τέλους να επιβεβαιώσουν όσους εξαρχής έλεγαν ότι η Ελλάδα επιλέχτηκε ως εργαστήριο εφαρμογής μίας σκληρής και νεοφιλελεύθερης πολιτικής που αντι να διασώσει την οικονομία την οδηγεί στην πλήρη ύφεση και εν κατακλείδι στην κατάρρευση.
