Το εργασιακό καθεστώς που έχει διαμορφωθεί εξαιτίας της κρίσης στην χώρα δεν τιμά κανέναν. Πόσο μάλλον δεν είναι για πανηγυρισμούς
Παρακολουθώντας χθες τη συζήτηση στη Βουλή για το νομοσχέδιο που αφορά στην κοινωνική οικονομία για ακόμη μία φορά μου προκάλεσε αρνητική εντύπωση η αναπληρώτρια Υπουργός Απασχόλησης Ράνια Αντωνοπούλου.
Όχι τόσο για το αλαζονικό ύφος των παρεμβάσεών της, όσο για την απάθεια που την διακατέχει, όταν μιλάει για τους ανέργους. Και λέω απάθεια για να μην χρησιμοποιήσω άλλη πιο βαριά έκφραση, για την υπουργό που θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι πιο ταπεινή αντί να επαίρεται ότι μειώθηκε η ανεργία, επειδή… υλοποιήθηκαν ορισμένα προγράμματα κοινωφελούς απασχόλησης.
Κράδαινε το χαρτί χθες και το επιδείκνυε- απαντώντας στον βουλευτή Μαγνησίας της Ν.Δ Χρήστο Μπουκώρο- για να υποστηρίξει ότι έχει ανακοπεί η φόρα της ανεργίας. Στην ερώτηση, όμως, του βουλευτή «με τι μορφές συμβάσεων;» κατάπιε τη γλώσσα της προς στιγμήν, για να παραδεχθεί τελικά ότι οι περισσότερες είναι μερικής απασχόλησης.
Δηλαδή μισή δουλειά, μισό μεροκάματο και κανένα δικαίωμα στο όνειρο της επαγγελματικής αποκατάστασης. Διότι, εάν δει κανείς το ισοζύγιο προσλήψεων και απολύσεων μαζί με τις χαμένες θέσεις εργασίας λόγω μη ανανέωσης συμβάσεων, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι το πρόβλημα δεν είναι απλό.
Για αυτό και προκαλεί αρνητική αίσθηση, όταν η αρμόδια υπουργός αισθάνεται τόσο άνετη μιλώντας για εργαζόμενους, που προκειμένου να μη βρεθούν στο κοινωνικό περιθώριο, αποδέχονται να απασχολούνται με συμβάσεις μερικής απασχόλησης τυπικά, ουσιαστικά όμως υποχρεώνονται τις περισσότερες φορές να δουλεύουν και περισσότερες ώρες και να εκχωρούν διάφορα δικαιώματα από αυτά που προβλέπει η σύμβασή τους.
Δεν είναι δυνατόν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι υπουργοί, που κάτω από άλλες συνθήκες θα έπρεπε να κάθονται σε κάρβουνα αναμμένα, περί άλλων να τυρβάζουν ή να ωραιοποιούν μία κατάσταση που είναι αρνητική και μήνα με το μήνα χειροτερεύει ολοένα και περισσότερο.
Το εργασιακό καθεστώς που έχει διαμορφωθεί εξαιτίας της κρίσης στην χώρα δεν τιμά κανέναν. Πόσο μάλλον δεν είναι για πανηγυρισμούς, αφού τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά και η προσγείωση στην πραγματικότητα ανώμαλη. Με εργαζόμενους που δηλώνονται ότι δουλεύουν λίγες ώρες την ημέρα ή μερικές ημέρες την εβδομάδα, αλλά με αμοιβές που είναι πολύ χαμηλότερες από τον βασικό μισθό ο γόρδιος δεσμός της ανεργίας δεν αντιμετωπίζεται.
Ειδικά σε μία χώρα που η κοινωνία διαρκώς εξαθλιώνεται και τα 2/3, εάν δεν έχουν περάσει το κατώφλι της φτώχειας, το πλησιάζουν ήδη, εάν συνεχιστεί η ύφεση και η αποεπένδυση.
Καιρός η κ. Αντωνοπούλου αλλά και συνολικά η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας να αντιληφθούν ότι τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, για να καταπολεμηθεί η Λερναία Ύδρα, που λέγεται «ανεργία», δεν μπορεί να είναι ούτε αποσπασματικά, ούτε μεμονωμένα.
Χρειάζεται εθνικός σχεδιασμός στη βάση της δημιουργίας θέσεων εργασίας, που θα προάγουν την πραγματική απασχόληση και δεν θα μοιράζουν ένα… κομμάτι ψωμί και ένα ξερό μεροκάματο των 400 και 500 ευρώ.
