Στη χώρα μας δεν υπάρχει αυτό το δίχτυ ασφαλείας που θα κρατήσει τους ανθρώπους από την πτώση και την εξαθλίωση
Τα τελευταία χρόνια η χώρας μας βιώνει τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική , κοινωνική, οικονομική και πολιτική κρίση.
Μία κρίση που σηματοδοτείται από την πιο ωμή και βίαιη προσαρμογή σε μία νέα οικονομική πραγματικότητα, που περιλαμβάνει την κατάκτηση και τη λεηλασία του δημοσίου πλούτου, την απάνθρωπη μεταχείριση των αδυνάμων και των ανυπεράσπιστων πολιτών.
Αυτό πού επιχειρήθηκε να εμφανιστεί ως η αναγκαία λύση για να σωθεί η χώρα από την χρεωκοπία και να προχωρήσει με σταθερά βήματα στην ανάκαμψη δυστυχώς συνεπάγονταν επί της ουσίας, πρωτόγνωρες και τρομερές αλλαγές εις βάρος της κοινωνίας.
Ετσι τα έξι χρόνια λιτότητας επέφεραν τη μεγαλύτερη μείωση στο διαθέσιµο εισόδηµα των νοικοκυριών, όπως επιβεβαιώνουν δύο νέες μελέτες που είδαν μόλις χθες το φως της δημοσιότητας.
Και όπως γίνεται σε περιόδους οικονομικής κρίσης, οι φτωχοί είναι οι πλέον ευάλωτοι. Μόνο που τώρα ξεπερνούν ακόμη και το έσχατο όριο ένδειας. Ένας στους τρείς την Ελλάδα, σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες, βρίσκεται κάτω από το επίπεδο φτώχειας (ο αριθμός έχει διπλασιαστεί από το 2008), ενώ περίπου τέσσερα εκατομμύρια Έλληνες κινδυνεύουν να βρεθούν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Η βύθιση αυτή προβάλλει και μια άλλη αδυναμία του ελληνικού κράτους, που έχει να κάνει με την ανυπαρξία του κράτους πρόνοιας. Στη χώρα μας δεν υπάρχει αυτό το δίχτυ ασφαλείας που θα κρατήσει τους ανθρώπους από την πτώση.
Η υγειονομική περίθαλψη είναι μία από τις δημόσιες υπηρεσίες που έχει πληγεί περισσότερο από την κρίση στην Ελλάδα. Εκτιμάται ότι 800.000 Έλληνες είναι χωρίς ιατρική περίθαλψη ή πρόσβαση λόγω έλλειψης ασφάλισης ή φτώχειας.
Μια έκθεση του 2014 υπογράμμισε τις καταστροφικές κοινωνικές και υγειονομικές συνέπειες της χρηματοπιστωτικής κρίσης και της λιτότητας για τον πληθυσμό της Ελλάδος.
Η κλίμακα και η ταχύτητα των επιβαλλόμενων αλλαγών περιόρισαν την ικανότητα του δημόσιου συστήματος υγείας να ανταποκριθεί στις ανάγκες του πληθυσμού.
Την ίδια ώρα ο εργασιακός μεσαίωνας είναι εδώ. Η οικονομική κρίση πλέον χρησιμοποιείται ως πρόφαση και μοχλός πίεσης ολοένα και πιο συχνά από τους εργοδότες.
Έτσι, αντί η προσπάθεια για έξοδο από την κρίση, να οδηγήσει στην αξιοποίηση των δυνατοτήτων όλου του δυναμικού της χώρας, ανδρών και γυναικών, τα συντηρητικά στερεότυπα έρχονται στο προσκήνιο, πιο έντονα και οδηγούν σε αποκλεισμούς. Οι πολιτικές αυτές οξύνουν τις πατριαρχικές αντιλήψεις και οδηγούν σε έξαρση των φαινομένων βίας ιδιαίτερα κατά των γυναικών και ιδιαίτερα της ενδοοικογενειακής βίας, γεγονός που όχι μόνο δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο αλλά πρέπει να αποτελέσει το πεδίο δημόσιου προβληματισμού προκειμένου να βρεθούν λύσεις. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να κλείνουμε τα μάτια κάθε φορά που μία μελέτη σαν αυτές που παρουσιάζονται τις τελευταίες μέρες, χτυπούν καμπανάκι για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας.
