Οι πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται κάθε φορά σκαλώνουν σε απίστευτα εμπόδια που ακόμη και οι χώρες του τρίτου κόσμου έχουν ξεπεράσει
Οι δύσκολες ώρες, που περνά η ελληνική οικονομία, αντικατοπτρίζονται πλήρως στην οριακή κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει πολλές επιχειρήσεις. Η κρίση, πλέον, έχει ξεφύγει από τα στενά όρια των μικρών επιχειρήσεων, και έχει μπει για τα καλά ακόμη και στις αυλές της βιομηχανίας.
Οποιος δεν το βλέπει αυτό, εθελοτυφλεί συνειδητά και προσφέρει κακές υπηρεσίες στον τόπο.
Στην περιοχή μας άλλωστε η εικόνα αυτή «μιλάει από μόνη της». Η ύφεση «λιώνει» μέταλλα. Το «μαρτύριο» της σταγόνας βιώνουν τους τελευταίους μήνες εκατοντάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που απασχολούνται σε μεγάλες επιχειρήσεις μετάλλου της περιοχής του Βόλου.
Η οικονομική κρίση αυτομάτως μετασχηματίστηκε από τις επιχειρήσεις, σε κρίση της μισθωτής εργασίας με συνέπεια τις απολύσεις, τις διαθεσιμότητες και το μοίρασμα της ανεργίας και οι εργαζόμενοι δυστυχώς πλέον βρίσκονται σε καθαρά αμυντική στάση όπως και οι ίδιες οι επιχειρήσεις. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν συνιστά το τέλος της κρίσης και είναι απορίας άξιο, γιατί ορισμένοι επιμένουν γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν είναι μόνο «παράταιροι» αλλά και ανεπίκαιροι αφού τα μηνύματα που εκπέμπουν δεν εισακούγονται από κανέναν.
Την ίδια ώρα χρειάζεται τουλάχιστον 200.000 ευρώ επένδυση, για κάθε μία νέα θέση εργασίας σύμφωνα με υπολογισμούς πολλών οικονομικών αναλυτών.
Μάλιστα σύμφωνα πάντα τα στοιχεία που υπάρχουν εάν μέχρι το 2020 δημιουργηθούν επενδύσεις 107 δισ. ευρώ στη χώρα μας, μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα δημιουργηθούν 540.000 νέες θέσεις εργασίας που θα ανακουφίσουν έστω και λίγο την κοινωνία που έχει μπροστά της να αντιμετωπίσει 1,5 εκατομμύριο ανέργων εξαιτίας της κρίσης.
Τα παραπάνω νούμερα και μόνο, τρομάζουν, διότι δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθούν αφενός και αφετέρου διότι έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι την ανάκαμψη. Για αυτό και είναι να απορεί κανείς με όσους ανέξοδα έχουν βγει και έχουν προεξοφλήσει το τέλος της κρίσης μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν τις δικές τους πολιτικές σκοπιμότητες, που όμως έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την αλήθεια και την πραγματικότητα.
Οσο και να μην θέλει κανείς να το δει, η αλήθεια είναι ότι προς το παρόν οι επιχειρήσεις αργοπεθαίνουν και ότι στην αγορά εργασίας, η απασχόληση κατεδαφίστηκε και η ανεργία εκτοξεύθηκε στα ύψη, πολύ πιο γρήγορα από ό,τι κατεδαφίστηκε η ελληνική οικονομία.
Και ακόμη χειρότερα, οι εργαζόμενοι ήταν αυτοί που ήταν τα πρώτα και μεγαλύτερα θύματα.
«Τσουνάμι» οι απολύσεις, οι περικοπές και άλλα μέτρα. Αλλοτε ισχυρές, επιχειρήσεις, λόγω της κρίσης και της ύφεσης που συσσώρευσαν μία σειρά σοβαρών οικονομικών προβλημάτων, με το ζόρι παραμένουν όρθιες, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι μία στις δύο επιχειρήσεις για να επιβιώσει πλέον «ξεφορτώνεται» προσωπικό και προχωρά σε μειώσεις αποδοχών και άλλες ρυθμίσεις εν μία νυκτί.
Σε αυτό το εφιαλτικό σκηνικό η μόνη απάντηση είναι η ανάπτυξη που μέχρι σήμερα κινείται με τον… αραμπά αφού οι πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται κάθε φορά σκαλώνουν σε απίστευτα εμπόδια που ακόμη και οι χώρες του τρίτου κόσμου έχουν ξεπεράσει προ πολλού. Για αυτό δεν είναι τυχαίο ότι σε ανταγωνιστικότητα… υπολειπόμαστε και των τελευταίων.
