To δημοψήφισμα τελείωσε, το «ΟΧΙ» κυριάρχησε με μεγάλο ποσοστό και είμαστε ήδη στην επόμενη μέρα. Μία μέρα που είναι εξίσου δύσκολη για να μην πω δυσκολότερη από τις προηγούμενες, καθώς η χώρα παραμένει στον αέρα, χωρίς χρήματα και με την κοινωνία να υποφέρει.
Είναι γεγονός ότι τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, παρά την κριτική που υπήρξε ως πολιτική επιλογή, κατέστησαν τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, πολιτικά κυρίαρχο. Την ίδια ώρα όμως και τον κύριο υπεύθυνο των χειρισμών που θα ακολουθήσουν από σήμερα με τους ευρωπαίους εταίρους για να βρεθεί μία λύση βιώσιμη που θα επαναφέρει στη χώρα τη σταθερότητα.
Δεν το λέμε εμείς μόνο, με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά το είπαν με τον τρόπο τους και όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί χθες μετά την ολοκλήρωση του μαραθώνιου Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών. Ναι μεν εθνική σύμπνοια, ομοψυχία και κοινό ανακοινωθέν με κοινό αίτημα για εξεύρεση βιώσιμης λύσης, τη συμφωνία όμως θα τη διαπραγματευθεί ο πρωθυπουργός, αυτός θα την υπογράψει και η κυβέρνησή του θα κληθεί να την υλοποιήσει.
Με λίγα λόγια, πολύ έξυπνος πολιτικά ο τρόπος με τον οποίο ο πρωθυπουργός επιλέγει να καταστήσει πολιτικά συνυπεύθυνους και τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς… για όσα θα ακολουθήσουν όσον αφορά το περιεχόμενο της συμφωνίας για νέο πρόγραμμα χρηματοδότησης, το βάρος όμως της επιλογής της υπογραφής άρα και της εφαρμογής το έχει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Αυτό είναι το ένα πολιτικό συμπέρασμα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το προχθεσινό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αφενός και αφετέρου με τα όσα συζητήθηκαν στο χθεσινό Συμβούλιο Πολιτικών αρχηγών.
Το δεύτερο κατά τη γνώμη μας πολιτικό συμπέρασμα που πρέπει να καταγραφεί είναι ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, δεν είναι άσχετο με το πώς διαμορφώθηκε το όλο κλίμα της αντιπαράθεσης το τελευταίο διάστημα αλλά ιδιαίτερα τις ημέρες που ακολούθησαν της ανακοίνωσης του δημοψηφίσματος.
Από τη μία πλευρά υπήρχε ένα πολιτικό υποκείμενο, ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, που πήρε πάνω του το βάρος του «ΟΧΙ» και κατάφερε να πείσει τον ελληνικό λαό να καταψηφίσει -έτσι όπως είχε τεθεί- μία πρόταση που περιλάμβανε μέτρα σκληρά εις βάρος του. Δεν ήταν σχετικά δύσκολο να γίνει αυτό, ιδίως όταν ο ίδιος λαός, ελάχιστα είχε το χρόνο να συνειδητοποιήσει αυτές τις μέρες, ότι είτε με «ΝΑΙ», είτε με «ΟΧΙ», το τρίτο μνημόνιο, θα είναι γεγονός σε λίγες μέρες και ενδεχομένως με πολύ σκληρότερους όρους από ό,τι υπό άλλες συνθήκες θα περιμέναμε, διότι έχουν μεσολαβήσει… πολλά που κάνουν τη διαπραγμάτευση σε πολιτικό επίπεδο ακόμη πιο δύσκολη.
Εβλεπε το «ΝΑΙ» να εκπροσωπείται από πρώην πρωθυπουργούς που έχουν καταδικαστεί διά της λαϊκής ετυμηγορίας για πολιτικές που υλοποίησαν και ήταν εις βάρος του, έβλεπε ολόκληρο το σύστημα των ευρωπαίων, δανειστών και τροϊκανών, να υπερθεματίζει για το «ΝΑΙ», συνεπικουρούμενο από την πλειοψηφία των ελληνικών ΜΜΕ που βομβάρδιζαν από το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν χρειάζονταν πολύ – ακόμη και μόνο από το θυμικό ορμώμενος κανείς – να πάρει την απόφαση να καταψηφίσει, αφήνοντας κατά μέρος το ουσιαστικό διακύβευμα αυτής της αναμέτρησης.
Η σημερινή μέρα είναι η πιο κρίσιμη. Οταν ένας λαός φοβάται δεν υπάρχουν νικητές. Δυστυχώς έχουμε όλοι χάσει γιατί υπήρξαν πολλές φορές που μέχρι σήμερα ως πολίτες και ως χώρα δεν είπαμε ούτε «ΟΧΙ», ούτε «ΝΑΙ» πολλές φορές που επιβάλλονταν.
Τώρα, «αλίμονο στον αυτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς παραδίνεται, για να σωθεί, στο έλεος του Θεού και στους νόμους των Κλεφτών» έγραψε κάποτε ο Κώστας Βάρναλης. Μακάρι τα λόγια αυτά… να μην είναι προφητικά για αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες.
