Βάσω Κυριαζή: Μέχρι πότε θα ξεσπιτώνονται οικογένειες;

βάσω-κυριαζή-μέχρι-πότε-θα-ξεσπιτώνον-500318

Τα τελευταία χρόνια ζούμε ως χώρα της μετανάστευσης για δεύτερη φορά. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η διαφορά όμως είναι ότι οι περισσότεροι μετανάστες τώρα είναι πτυχιούχοι, ίσως και με μεταπτυχιακά.

Ετοιμοι να εργαστούν σε οποιαδήποτε μορφή εργασίας που τους παρέχει τα προς το ζην. Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι όπως έγραψε πρόσφατα ένας νεολαίος «όμως, οι νέοι δε φεύγουν γιατί δεν έχουν δουλειά, δε φεύγουν γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τα δυσβάστακτα χαράτσια και τους φόρους, δε φεύγουν γιατί δεν έχουν ποιότητα στη ζωή τους, δε φεύγουν γιατί απειλείται η αξιοπρέπειά τους. Δε φεύγουν για το σήμερα φεύγουν για το αύριο. Φεύγουν γιατί έχει σβήσει η ελπίδα!»

Η οικονομική κρίση έχει «ξεσπιτώσει» ολόκληρες οικογένειες που αφήνουν πίσω τα πάντα προκειμένου να αναζητήσουν μία καλύτερη τύχη.

Οι περισσότεροι κυρίως μεσαίων ηλικιών αναζητούν στο εξωτερικό τη «λύτρωση» ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν σε υποχρεώσεις που δημιούργησαν και στις οποίες εξαιτίας της κρίσης πλέον δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν. Ετσι με μία βαλίτσα στο χέρι και την οικογένεια επιλέγουν κυρίως χώρες της Ευρώπης όπου ακόμη η οικονομία αντέχει για να μπορέσουν να συνεχίσουν τη ζωή τους και να εξασφαλίσουν ένα επίπεδο ζωής που θα τους επιτρέπει τουλάχιστον να ελπίζουν ότι μπορεί να τα καταφέρουν.

Περισσότεροι από 100. 000 Ελληνες μετανάστευσαν από το 2011 στη Γερμανία, σύμφωνα με δημοσίευμα των «Financial Times Deutschland» («FTD»), που επισημαίνουν ότι το ποσοστό αντιστοιχεί στο 0,6% του εργατικού δυναμικού της χώρας και θα αναλογούσε σε 250.000 Γερμανούς εργαζόμενους.

Την ίδια ώρα νέα δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Trendforce, οι μισοί απόφοιτοι τεχνικής σχολής στην Ελλάδα και το 40% των συναδέλφων τους στην Ισπανία, την Ιταλία και την Πορτογαλία, σκέφτονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, ενώ επισημαίνεται ότι και οι γιατροί φεύγουν κατά χιλιάδες.

Και βέβαια το χειρότερο από όλα δεν είναι ότι μεταναστεύουν μεσαίες ηλικίες αλλά και πολλά νέα παιδιά, τα οποία αφού έχουν «ξοδέψει» μία πενταετία ψάχνοντας απεγνωσμένα για δουλειά και αφού έχουν κατοχυρώσει πτυχία και μεταπτυχιακά που στη χώρα τους είναι πλέον «άχρηστα» αφού δεν τους εξασφαλίζουν παρά καμία δουλειά των 600 και 700 ευρώ, οδηγούνται στη μετανάστευση. Και όλως… τυχαίως σε άλλες χώρες βρίσκουν το δρόμο τους… Εξειδικεύονται πάνω στο αντικείμενό τους, μεγαλουργούν και βέβαια όταν ερωτώνται δίνουν σχεδόν όλοι την ίδια απάντηση: Οτι θα το σκεφτούν πολύ για να επιστρέψουν ξανά στην πατρίδα, ειδικά όσο το μέλλον εδώ παραμένει αβέβαιο και η ανασφάλεια κυριαρχεί.

Με μία βαλίτσα όνειρα και διαβατήριο την ελπίδα ότι θα βρούνε κάτι καλύτερο ξενιτεύονται αναγορεύοντας τη μετανάστευση ως τη λύση στο πρόβλημα.

Και η Πολιτεία αντί να κάνει κάτι ώστε να ανακόψει αυτό το κύμα νεομετανάστευσης και να κρατήσει τουλάχιστον τα «νέα μυαλά», αρκείται στις διαπιστώσεις και τις μεγαλοστομίες… που όμως δεν δίνουν διέξοδο, ούτε όραμα, ούτε προοπτική σε αυτούς τους ανθρώπους που αλλιώς ξεκίνησαν τη ζωή τους και αλλού αυτή τους πάει…

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου