Είμαι Αλμυριώτης εγκατεστημένος στη Γαλλία εδώ και 47 χρόνια. Από απέραντη αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα μου προσπαθώ να την επισκέπτομαι ανελλιπώς σχεδόν κάθε δυο μήνες. Οι αλλαγές που παρατηρώ κάθε φορά με λυπούν ιδιαίτερα. Αλλοίωση της γλώσσας, έλλειψη κουλτούρας και σεβασμού προς την γνώση, γενικότερα ζαμανφουτισμός σε όλα τα επίπεδα.
Η φυγή μου από την Ελλάδα συνδυάστηκε με απαίτηση από τους έχοντες την εξουσία για κατάθεση πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων αρχικά, και πιστοποιητικού κλαδικής αργότερα, αναλόγως του ποιος κυβερνάει κατά καιρούς, προκειμένου να βρω κάποια εργασία.
Η επιθυμία μου να διαγωνιστώ αξιοκρατικά για μια θέση στο Υπουργείο Εξωτερικών αναλόγως των σπουδών μου εκπληρώθηκε. Το ίδιο και για τη μέση εκπαίδευση.
«Ό πατέρας σου ήταν δεξιός, τι ήθελες να σου δώσουμε και θέση;», ελέχθη από άτομο που επί χρόνια νεμόταν οικογενειακώς την εξουσία στον τόπο μας.
Βρέθηκα υποστηριχτής του ΣΥΡΙΖΑ από τους ντόπιους παράγοντες του κόμματος, αν και ποτέ δεν εξεδήλωσα την παραμικρή υποστήριξη προς οποιαδήποτε πολιτική κατεύθυνση . Άλλωστε δεν ψηφίζω εδώ στην Ελλάδα.
Κατά την επίσκεψη του αξιότιμου Προέδρου την Ελληνικής Δημοκρατίας στην πόλη μας, αρκετοί περιφερόμενοι από κόμμα σε κόμμα, άνθρωποι χωρίς ηθικές αξίες και με μόνο γνώμονα το συμφέρον, απετέλεσαν τους επίσημους καλεσμένους και συνδαιτυμόνες του.
Ένα άλλο θέμα που θα ήθελα να βγάλω στην επιφάνεια είναι η κακή υπόσταση της παρόδου Μετσοβίτη στο κέντρο της πόλης όπου βρίσκεται το σπίτι μου. Πάροδος μόνο για πεζούς, έχει μετατραπεί δυστυχώς σε λεωφόρο Συγγρού, λόγω ταχύτητας των αυτοκινήτων και λόγω των πειστηρίων ανηθικότητας που βασιλεύει κατά τις νυχτερινές ώρες.
Τέλος θα ήθελα να καταθέσω στα γραφόμενα μου τη θλίψη μου για την τύχη των πινάκων του αείμνηστου θείου μου Αθανασίου Ακριβόπουλου, οι οποίοι έγιναν δωρεά στον Δήμο Αλμυρού, ενώ τους διεκδικούσε η πρωτεύουσα της Μάλτας και το μουσείο De Chirico του Βόλου. Οι πίνακες βρίσκονται κλεισμένοι σ’ ένα κτίριο σαν σε αποθήκη, χωρίς δυνατότητα πρόσβασης από κανένα πολίτη ή επισκέπτη. Ελάχιστοι στον Αλμυρό γνωρίζουν ακόμη και την ύπαρξή τους. Οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες έλεγαν «Μη δίνετε μαργαριτάρια στα γουρούνια». Δεν συμμερίζομαι τον χαρακτηρισμό για τους συμπολίτες μου, αλλά με λυπεί η αδιαφορία των ιθυνόντων…
