Διδακτική επίσκεψη με τη συμμετοχή 60 μαθητών της Γ’ τάξης του 5ου ΓΕΛ Βόλου πραγματοποιήθηκε στη Μακρυνίτσα με τη συνοδεία των καθηγητών, κ. Πανταζή Φασουλίδη, κ. Ρήγα Σταθόπουλου, κ. Μαρίας Κούντρια και κ. Ευαγγελίας Γιαννά.
Η διδακτική επίσκεψη έγινε στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Γλώσσας, και ειδικότερα στο πλαίσιο του κεφαλαίου «Μνημεία και Εκπαίδευση-Παράδοση και Τέχνη».
Οι μαθητές ενημερώθηκαν με βάση εργασία των συμμαθητών τους για την εξέλιξη της πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής και για την ιστορία των κρηνών της Μακρυνίτσας, είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν τα αρχοντικά της Μακρυνίτσας, να δροσιστούν από τις περίτεχνες κρήνες της και κυρίως να ανηφορίσουν στα μονοπάτια της Μακρυνίτσας, απολαμβάνοντας την παρθένα φύση, τα δέντρα, τα φυτά, να αναπνεύσουν τον καθαρό αέρα και να μαγευτούν από την πανέμορφη θέα του Βόλου και του Παγασητικού.
Επισκέφθηκαν και την εκκλησία των Ταξιαρχών στην κεντρική πλατεία της Μακρυνίτσας κάτω από τον ίσκιο του ιστορικού της πλατάνου.
Η πηλιορείτικη αρχιτεκτονική είναι η παραδοσιακή αρχιτεκτονική που αναγνωρίζεται στα σπίτια, στα αρχοντικά και στις εκκλησίες του Πηλίου. Η αρχιτεκτονική εφαρμόζεται μέχρι σήμερα σε έργα υποδομής, όπως κρήνες και γεφύρια, και τη διακρίνουμε στα παλιά αρχοντικά που ο τρόπος κτισίματος έχει μοναδικά και γηγενή χαρακτηριστικά, καθώς είναι χτισμένα με πλάκες και πέτρες του Πηλίου. Ένας μεγάλος αριθμός αρχοντικών ανήκει στον βορειοελλαδίτικο τύπο που ιδρύθηκε και αναπτύχθηκε κατά τη διαφυγή προσφυγικών ομάδων από την Ήπειρο στο Πήλιο την εποχή της Τουρκοκρατίας. Ένα μικρότερο ποσοστό αρχοντικών εντάσσεται στο νεοκλασικό τύπο που προήλθε από τους ιθαγενείς της Αιγύπτου.
Οι τοίχοι των σπιτιών είναι αρκετά μεγάλοι σε πάχος (20-25cm), με αποτέλεσμα να είναι δροσερά το καλοκαίρι και ζεστά το χειμώνα. Στη Μακρυνίτσα συναντούμε 2 τύπους κρηνών, τις απλές ή ανοιχτές και τις σκεπαστές. Στη βόρεια πλευρά της κεντρικής πλατείας της Μακρυνίτσας βρίσκεται η κρήνη με τα λιοντάρια, τρίπλευρη, με ημιεξαγωνικό σχήμα και λιθανάγλυφες απεικονίσεις. Χέρια λαϊκών μαστόρων λάξευσαν την πέτρα και το μάρμαρο, και έδωσαν σε αυλές εκκλησιών ή δίπλα στο καλντερίμι, τις βρύσες τις κοινές για νερό του νοικοκυριού, για το πότισμα των ζώων και το ξεδίψασμα των περαστικών. Κάθε κρήνη έχει το δικό της όνομα, παρμένο από την παράδοση, από την τοποθεσία, από το όνομα του ανθρώπου που έδωσε τα χρήματα για να χτιστεί. Σε μερικές περιπτώσεις η ονομασία της έχει σχέση με τις ιδιότητες του νερού.
