Η επικονδυλίτιδα ή αγκώνας των τενιστών, όπως είναι περισσότερο γνωστή, είναι μια πάθηση που προκαλεί πόνο στην εξωτερική πλευρά του αγκώνα και πάνω από τους μυς που εκτείνουν τον καρπό και τα δάχτυλα.
Αυτή η κατάσταση μπορεί να δημιουργηθεί από: Άμεσο χτύπημα στο βραχιόνιο κόνδυλο, ξαφνική και έντονη σύσπαση των κερκιδικών εκτεινόντων του καρπού, χρόνια και υπερβολική χρήση των ίδιων μυών.
Εκτός από αυτή καθαυτή την ευαισθησία στον κόνδυλο του βραχιονίου, ευαισθησία είναι δυνατόν να υπάρχει και στη μάζα των εκτεινόντων στη ραχιαία πλευρά του αντιβραχίου. Η παθολογία αυτή υποδηλώνει πίεση του κερκιδικού νεύρου στον κερκιδικό σωλήνα.
Σημεία και συμπτώματα
Η διάγνωση της επικονδυλίτιδας τεκμηριώνεται συνήθως από το θεράποντα ιατρό, όταν διαπιστώνεται τοπική ευαισθησία κατά την ψηλάφηση πάνω από το βραχιόνιο κόνδυλο. Κάποιοι ασθενείς νιώθουν πόνο και κατά τη διάρκεια της νύχτας. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζονται η αυχενική μοίρα του ασθενή και ο ώμος του, καθώς είναι δυνατόν να αντανακλάται ο πόνος από παθήσεις στις περιοχές αυτές.
Θεραπεία
Η θεραπεία της επικονδυλίτιδος είναι κατ’ αρχήν συντηρητική. Ο περιορισμός των δραστηριοτήτων και η ακινητοποίηση του αγκώνα με τον καρπό σε έκταση κρίνονται απαραίτητες.
Η χορήγηση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων υποβοηθά στη μείωση της φλεγμονής στην περιοχή. Εάν υπάρξει βελτίωση των συμπτωμάτων, πρέπει να ακολουθηθεί ένα πρόγραμμα φυσικής αποκατάστασης, που περιλαμβάνει ασκήσεις διάτασης των μυών του αντιβραχίου. Η χρήση ειδικού νάρθηκα που καθηλώνει την έκφυση των εκτεινόντων του καρπού βελτιώνει την εικόνα.
Αποτυχία της συντηρητικής αγωγής είναι δυνατόν να υποχρεώσει τον ασθενή σε αλλαγή των δραστηριοτήτων ή ακόμη και της εργασίας του. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να επιβάλλεται χειρουργική επέμβαση. Η χειρουργική διάνοιξη κρίνεται απαραίτητη όταν παρουσιάζεται σύνδρομο πίεσης του κερκιδικού νεύρου.
Οι επεμβάσεις ποικίλλουν από απλή απελευθέρωση της έκφυσης των εκτεινόντων μέχρι πλήρη απελευθέρωση του κερκιδικού νεύρου. Μετεγχειρητικά ακολουθείται ένα πρόγραμμα αποκατάστασης που διαρκεί δύο με τρεις μήνες. Έπειτα από τρεις εβδομάδες ακινητοποίησης, αρχίζει η κινητοποίηση του αγκώνα και του αντιβραχίου. Ακολουθεί πρόγραμμα διάτασης των μυών του αντιβραχίου.
