Της Νάντιας Δεληγιάννη,
Διαιτολόγου – Διατροφολόγου, Master Practitioner in Eating Disorders & Obesity
Η επίτευξη στόχων και η παρουσία κινήτρων είναι η κινητήριος δύναμη για να μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί και να εξελισσόμαστε. Ωστόσο το να προσπαθούμε για το καλύτερο αποτέλεσμα πολλές φορές έχει σαν αποτέλεσμα την υπερανάλυση για το αν πράξαμε σωστά ή αν ήταν σωστή η κίνησή μας αυτή.
Όταν η επιθυμία μας για επιτυχία συνδέεται άμεσα με την επιθυμία μας για θετική αξιολόγηση και ταυτόχρονα την αποδοχή μας από το σύνολο και δύσκολα μπορούμε να διαχειριστούμε κάθε αρνητικά κριτική, τότε ενδεχομένως να υπάρχει υποβόσκουσα διατροφική διαταραχή.
Η δημιουργία ενός τέτοιου άγχους δεν μας αφήνει να νιώσουμε αποδοχή και αγάπη γι αυτό που είμαστε αλλά στην ουσία μας αποδέχονται γι’ αυτό που πετυχαίνουμε. Προσπαθόντας να έχουμε πλήρη έλεγχο όλων των καταστάσεων και αρνούμενoi την ύπαρξη αποτυχίας ουσιαστικά μισούμε τον ίδιο μας τον εαυτό καθώς δεν δεχόμαστε την αποτυχία σαν αναπόσπαστο κομμάτι.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη νευρική ανορεξία. Η ανορεξία είναι μία πάλη για έλεγχο, ικανότητα και αποτελεσματικότητα που συμβολίζεται από την ικανότητα του ατόμου να αντιστέκεται στην πείνα, με το χαμηλό βάρος να είναι η απόδειξη αυτού του ελέγχου. Η ανορεξία είναι ένα μέσο ελέγχου που επιλέγεται από γυναίκες που βιώνουν σύγκρουση, ανημποριά και αδυναμία να ανταποκριθούν στις προσδοκίες της κοινωνίας. Η ανάγκη για ανγνώριση και κοινωνικοποίηση σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο αλλα και η ανησυχία για τη γνώμη των άλλων οδηγούν σε συγκρούσεις οι οποίες μπορούν να επιλυθούν με το να υπερβούν την πείνα. Γυναίκες που έχουν χαμηλότερο ΔΜΣ και μικρότερο σωματικό μέγεθος ανησυχούν περισσότερο για τυχόν λάθη και ανησυχούν περισσότερο για την οργάνωση ενώ έχουν υψηλότερη αυτοαμφισβήτηση σε σχέση με τους υπόλοιπους.
Μέχρις ένα βαθμό η τελειομανία και η ανάγκη για έλεγχο του εαυτού μας και των καταστάσεων είναι αναγκαία και μας δίνει κίνητρο για εξέλιξη. Όταν όμως επιθυμούμε να προσεγγίσουμε τον ιδανικό εαυτό μας εγκλωβίζοντας τον πραγματικό εαυτό μας σε συνεχή αποτυχία και αυτοτιμωρία μη επιτρέποντας και στους άλλους να τον αγαπήσουνε τότε μιλάμε για συμπεριφορά η οποία μπορεί να σχετίζεται με διατροφικές διαταραχές και ιδιαίτερα με ανορεξία.
Βιβλιογραφία: National Centre For Eating Disorders
