Του Γιάννη Γκλάβατου, SV4LAU
Καμιά κυβέρνηση σε δημοκρατική χώρα δεν μπορεί να είναι στο απυρόβλητο. Όσο και να το επιθυμεί.
Πόσο μάλλον στην Ελλάδα, αν κατατάξουμε την Ελλάδα στις δημοκρατικές χώρες, στην οποία η κρίση έχει ρίξει το βιοτικό επίπεδο των πολιτών πολλές βαθμίδες κάτω από το μηδέν, με ότι συνεπάγεται αυτό το γεγονός στον κοινωνικό τομέα, τον οικονομικό, τον εκπαιδευτικό, την απλή καθημερινότητα με άλλα λόγια σε όλες τις εκφάνσεις της. Από διάφορες δημοσκοπήσεις, αναφορές ΜΜΕ, αλλά και από την απλή παρακολούθηση των τεκταινομένων, μάλλον μπορεί να εικάσει κάποιος πως η λύπη και η αποστροφή προς την πολιτική και τους πολιτικούς, έδωσε την θέση της στην οργή. Και η οργή σπάνια κυοφορεί θετικά αποτελέσματα. Δημιουργούνται ερωτήματα τα οποία αν δεν ήταν αδιανόητα θα ήταν οπωσδήποτε κωμικά. Π.χ. πώς ένα «άνεργο» νοικοκυριό μπορεί να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ, ή πώς το ίδιο νοικοκυριό μπορεί επί της ουσίας να σιτίσει τα παιδιά του.
Μήπως θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος κυβερνητικός λόγου χάριν, ως πού θα μπορούσε να φτάσει ένας πατέρας ή μια μάνα προκειμένου να εξασφαλίσει τα τροφεία για τα τέκνα του; Η απάντηση είναι προφανής: Ως το έγκλημα και ακόμη πιο πέρα…
Όταν δε, φτάνουν πολιτικοί να χαρακτηρίζουν την επισήμανση αρκετών τέτοιων γεγονότων ως λαϊκισμό, το μόνο που καταφέρνουν είναι να επαυξάνουν το αίσθημα οργής εναντίον τους. Ίσως θα ήταν πιο χρήσιμο να μελετούσαν την εγγραμμένη ανεργία που κρατικοί οργανισμοί (που οι ίδιοι διοικούν) ανακοινώνουν, όπως και τα υπομνήματα των κατά τόπους φορολογικών υπηρεσιών για το ύψος των φόρων που λαμβάνουν, σε συνάρτηση με το εισόδημα των φορολογούμενων οι οποίοι αποδίδουν αυτά τα παράλογα, κατά κανόνα, ποσά φόρων.
Ναι σε αυτά τα αίσχη έχουμε φτάσει ως νέα ελληνική κοινωνία, και αντί οι συζητήσεις μέσα στο κοινοβούλιο να διέπονται από την ανάλογη σοβαρότητα ως προς τις υφιστάμενες περιστάσεις, συμβαίνει -όπως ακούμε- ακριβώς το αντίθετο. Οι κατ’ όνομα του λαού εκπρόσωποι αγνοούν, όπως από τις πράξεις τους τεκμαίρεται, την έννοια του φυσικού δικαίου, έννοια στην οποία όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς – φιλόσοφοι αναφέρθηκαν. Επιγραμματικά, για να μην κουράσουμε τον αναγνώστη, θα υπογραμμίσουμε πως οι Στωικοί φιλόσοφοι τον τρίτο π.Χ. αιώνα, εφόσον μελέτησαν και τις θέσεις των προγενέστερων (Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης κτλ) περί του φυσικού δικαίου, εισήγαγαν στην ήδη διατυπωθείσα αποδεκτή διδασκαλία και την έννοια της ισότητας, καταλήγοντας πως ο φυσικός νόμος (η φυσική κατάσταση) είναι κατάσταση αρμονίας η οποία διέπεται από τη λογική. Εύλογο το ερώτημα προς τους βουλομένους βουλευτές: Ποια η αρμονία και πού η λογική κύριοι;
Δεδομένου του γεγονότος πως η λήθη (με συγγενικές τις λέξεις «λάθος» αλλά και «λαθραίος», ως αντίθετη της α-λήθειας) δεν είναι σοφία ούτε καν ευστροφία, σαφώς ασκείται και θα ασκείται κριτική στην σημερινή -και σε κάθε μελλοντική- κυβέρνηση. Αυτό δα έλειπε, επειδή ένα πολιτικό σχήμα (ή μόρφωμα;) για πρώτη φορά ανέλαβε τα της χώρας ηνία, να σιγήσει κάθε αντίθετη φωνή. Αν είναι δυνατόν… Και βέβαια αυτονόητο είναι πως η κάθε σοβαρή κριτική σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, δεν σημαίνει συμβόλαιο άφεσης αμαρτιών στις προηγούμενες.
Όπως παλαιότερα είχαμε γράψει το Σύνταγμα της χώρας αναφέρεται στην ίδρυση πολιτικών κομμάτων και τονίζει σαφέστατα το πώς αυτά πρέπει να λειτουργούν. Ακόμη και η χρηματοδότηση των κομμάτων προβλέπεται, με γνώμονα το αδέσμευτο αυτών. Το Σύνταγμα όμως αναφέρει και άλλα τινά…
Έτσι τουλάχιστον με ενημέρωσε ο καλός μου φίλος Σαν (το πλήρες όνομά του είναι Σανενάκ Κανένας). Ο Σαν, με το όντως παράδοξο όνομα, είναι Έλληνας, άνθρωπος του μόχθου, ακόμη και τώρα στην ηλικία των 77 ετών του σοφίας, γεννημένος σε αυτή την όμορφη περιοχή που λέγεται Μαγνησία. Η ιδιαίτερη πατρίδα του είναι σε βουνό αλλά και πλησίον σε θάλασσα.
Μάλλον σε κάποια ιδιοτροπία του πλούσιου αναδόχου του οφείλεται το τόσο ασυνήθιστο όνομά του…
Σας μεταφέρω, ως αυτήκοος, όσα μου είπε:
-Σαν: Το άρθρο 16, φίλε Ιωάννη, του Συντάγματος της χώρας το οποίο μας μιλάει για την τέχνη, την επιστήμη την έρευνα και τη διδασκαλία οι οποίες είναι ελεύθερες. Η ακαδημαϊκή -δεν καλοκαταλαβαίνω και τι πάει να πει η λέξη- ελευθερία όμως και η ελευθερία της διδασκαλία (παράγραφος 1η), δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα, ενώ στην 2η παράγραφο ορίζεται πως η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους.
Ακριβώς, όπως γίνεται και σήμερα με τις κυβερνήσεις που είχαμε και έχουμε, κατέληξε μειδιών, για να πάρει ανάσα και να πει:
Επίσης, το άρθρο 17 ορίζει ότι η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους. Στη δεύτερη παράγραφο ορίζεται πως κανένας δεν στερείται την ιδιοκτησία του παρά μόνο παρά για δημόσια ωφέλεια(…).
Εσύ αυτό λες ότι γίνεται σήμερα;
Να σας πω την αλήθεια, δεν απάντησα. Οπωσδήποτε σέβομαι τον φίλο μου τον οποίο γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια Ήταν και είναι χειρώναξ (χειρώνακτας αρχαία ελληνική χειρῶναξ ἄναξ[βασιλιάς] τῶν χειρῶν)
τίμιος και καλός άνθρωπος. Ήταν φανερό ότι είχε προετοιμαστεί εδώ και καιρό για την συζήτηση. Χρησιμοποιούσε και λέξεις που πρώτη φορά άκουγα εκ μέρους του.
-Σαν: Το άρθρο 21 προστατεύει την οικογένεια. Στην 1η παράγραφο χαρακτηρίζει αυτήν (…) ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του έθνους» για να συνεχίσει: ο γάμος η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του κράτους. Για να μη σε κουράζω θα πάω στην 3η παράγραφο που κατά το Σύνταγμα: (…) το κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας του γήρατος ή αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων. Η 4η παρ. αναφέρει, πρόσεξε αγαπητέ φίλε Ιωάννη, εσύ που είσαι και σπουδαγμένος, εσείς οι μορφωμένοι τα ξέρετε όλα, ότι: « Η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που τη στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Κράτους». Δηλαδή όχι μόνο αυτοί που στερούνται σπιτιού, αλλά και αυτοί που έχουν, αλλά δεν αρκεί. Πού τη βλέπεις εσύ αλλά και όλοι σεις οι τότε φοιτητές και τώρα επιστήμονες, την ειδική φροντίδα του Κράτους; Και αν κάποιοι δεν την βλέπετε τι κάνατε και τι κάνετε για αυτό;
Τι θα κάνετε;
Θα μείνετε ακίνητοι να σας φάει ο λύκος; Ε;
Τι μάθατε εκεί στα Παρίσια και στα Λονδίνα που σπουδάσατε; Τι;
Εγώ τουλάχιστο με το ζόρι γράφω και διαβάζω… Εσείς;
Πολλά ήθελα να πω και να σχολιάσω αλλά ήμουν περισσότερο… πώς να το πω… εν αναμονή των επομένων…
-Σαν: Άρθρο 22. Το 22ο άρθρο Ιωάννη μιλάει για την εργασία. Στην 1η παρ. λέει πως η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού. Όλοι οι εργαζόμενοι ανεξάρτητα από φύλο ή διάκριση έχουν δικαίωμα, πρόσεξε Τζώνυ, έχουν δικαίωμα γράφει το Σύνταγμα, ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας.
Μία ερώτηση σου κάνω: Ποιο είναι αυτό το δικαίωμα που δεν μπορείς να ασκήσεις; Άρα δεν είναι δικαίωμα. Όσο για το «Κράτος που μεριμνά…» άστο καλύτερα… στην μέριμνα του κράτους!
Και αυτό πάλι για ίση εργασία και ίση αμοιβή; Που το είδες εσύ να γίνεται; Πού βρε Τζώνυ;
Βέβαια εδώ και λίγη ώρα ο αγαπητός μου φίλος διάβαζε και από κάποιες σημειώσεις που είχαν γραφτεί σε ριγωτές σελίδες σχολικού τετραδίου με μολύβι.
Σαν: Α! Ξέχασα να σου πω, πως το κράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων όπως ο νόμος ορίζει (παρ. 5η).
Εδώ το μειδίαμα έγινε γέλιο.
Αφού μελέτησε λίγο τις χειρόγραφες σημειώσεις του, με δυσκολία στην άρθρωση είναι αλήθεια και κάνοντας τη φωνή του όσο πιο επίσημη μπορούσε, μου διάβασε τα εξής: «το άρθρο 25 μιλά για τα δικαιώματα του ανθρώπου και συγκεκριμένα θα σου πω και τις πέντε, έξι σειρές που έχει.
Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν.
Εδώ Γιάννη αν έλεγα την γνώμη μου ελεύθερα μπορεί να πήγαινα και φυλακή. Να σου πω και την αλήθεια μου όλοι μας εδώ σε φυλακή είμαστε, αλλά προσπαθούμε να το ξεχάσουμε. Για κάνε πως βγαίνεις λίγο έξω από το κοτόσυρμα και θα δεις…».
Έβγαλε τσιγάρο, το χτύπησε στο πακέτο να πέσει ο καπνός, άναψε, στύλωσε τα μάτια σε εικόνα που μόνο αυτός θωρούσε και είπε:
«Φίλε βρισκόμαστε σε μία εποχή, αν θες να με ακούσεις… είμαι και μεγαλύτερος, που τα δικαιώματα είναι κολοκύθια με την ρίγανη, και για να νοιώσεις τι σε λέω άκου και το άρθρο 106. Έχουμε και λέμε…1η παράγραφος: Για την εδραίωση της κοινωνικής ειρήνης και την προστασία του γενικού συμφέροντος το Κράτος προγραμματίζει και συντονίζει την οικονομική δραστηριότητα στη Χώρα, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη όλων των τομέων της εθνικής οικονομίας. Λαμβάνει τα επιβαλλόμενα μέτρα για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτου, από την ατμόσφαιρα και τα υπόγεια ή υποθαλάσσια κοιτάσματα, για την προώθηση της περιφερειακής ανάπτυξης και την προαγωγή ιδίως της οικονομίας των ορεινών, νησιωτικών και παραμεθόριων περιοχών. 2η παρ. Η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ή προς βλάβη της εθνικής οικονομίας.
Ε αφού είναι έτσι… γιατί τα ξεπουλάμε όλα, όπως τον γαύρο στην λαϊκή το καλοκαίρι όταν περάσει η ώρα και βαράει ο ήλιος; Εγώ έτσι το καταλαβαίνω. Βλέπεις και το «χαρτί» που έχω είναι της πέμπτης του δημοτικού και με το ζόρι.
Να σε πω και λίγο και το άρθρο 47. Μας λέει στην 3η παρ. ότι η αμνηστία παρέχεται μόνο για πολιτικά εγκλήματα με νόμο, που ψηφίζεται από την Ολομέλεια Βουλής κτλ, ενώ η 4η παρ. του ίδιου άρθρου λέει συγκεκριμένα ότι η αμνηστία για κοινά εγκλήματα δεν παρέχεται ούτε με νόμο .Τώρα φίλε μου εάν βαφτίζουμε αυτά τα εγκλήματα πολιτικά… δεν ξέρω… εσύ θα μου πεις τι γίνεται. Για βάλε και στην γκλάβα σου και το άρθρο 62 που λέει πως όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του σώματος.
Και για να τελειώσουμε με το Σύνταγμα, όπως βλέπω απ’ αυτά που έγραψα εδώ, ονομάζεται και ακροτελεύτια διάταξη, θα σου πω και το άρθρο 120 παράγραφος 3η.
Ο σφετερισμός με οποιονδήποτε τρόπο της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
Παράγραφος 4η: Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων που όχι μόνο δικαιούνται, πρόσεξε, όχι μόνο δικαιούνται αλλά και υποχρεούνται να το υπερασπίζονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».
Σε αυτό το σημείο η φωνή του έσπασε, τα μάτια υγράνθηκαν. Προσπαθούσε να το κρύψει. Συνέχισε λέγοντας: «Εγώ που είμαι ασπούδαχτος και γέρος θα σε ρωτήσω για τα πράματα που σήμερα γίνονται. Η φτώχια, οικονομική εξαθλίωση που ονοματίζετε εσείς, δεν είναι βία, σαν να σε γδέρνουν με μαχαίρι ατρόχιστο; Το ότι δεν μπορούν τα παιδιά να εργαστούν δεν είναι βία σα να σε σφάζουν με σπασμένο γυαλί; Όταν δεν γίνονται αυτά που λέει το Σύνταγμα δεν είναι βία σαν να σε πετάν δεμένο μέσα σε τσουβάλι στην θάλασσα; Όταν μου παίρνουν ένα σπίτι που ’χω για δεν φτάνει η σύνταξη για φαΐ, φάρμακο και φόρο δεν είναι βία σα να με κάνουν διακονιάρη; Όταν απ’ τα εφτά δουλεύω… διακονιάρης είμαι; Ποτές δεν καταδέχτηκα τζάμπα να πάρω τον παρά. Όταν δεν μπορώ να βρω την γεια μου στο νοσοκομείο δεν είναι βία, σα να με ξεκάνουν; Άμα αυτά δεν είναι βία ε τότες τι είναι βία;
Απάντα Γιάννη… Κάτι θα ξέρεις σπούδασες εσύ…
Για δεν απαντάς;».
