Οι στρατιωτικές και μαθητικές παρελάσεις σε όλη τη χώρα, με τη γαλανόλευκη να κυματίζει περήφανα, οι λαμπρές εκδηλώσεις τιμής στους ήρωες του έπους του 1940, μας έδωσαν μια ψυχική ανάταση. Μαζί και οι εικόνες του υπουργού Παιδείας Ν. Φίλη να απλώνει στοργικά το χέρι του στο γιο του αντιπροέδρου της Ν.Δ. Αδωνι Γωργιάδη, με τους δύο πολιτικούς άντρες να στέκονται ο ένας απέναντι στον άλλο, όπως η ημέρα καλούσε. Σε ενωτικό κλίμα, χωρίς κομματικές πολώσεις, αλλά μαζί για την Ελλάδα, που γιόρταζε και τιμούσε την ιστορία της.
Αυτή η ημέρα εθνικής περηφάνιας, διαδέχθηκε τις στιγμές αμηχανίας της κυβέρνησης γύρω από το θέμα των τηλεοπτικών αδειών ή μάλλον πρόσφερε ένα μικρό διάλλειμα από αυτές. Διότι το μείζον για τη χώρα – μιας και όλα τα υπόλοιπα είναι σε τάξη – ζήτημα των τηλεοπτικών δικτύων, με τη λήξη των παρελάσεων, επιστρέφει δριμύτερο στις οθόνες μας.
Για πολλές εβδομάδες, η χώρα παρακολουθεί τον σύγχρονο «πόλεμο», που έχει κηρύξει η κυβέρνηση με τους καναλάρχες και τη διαπλοκή. Στην τελευταία μάχη με το άναρχο τηλεοπτικό τοπίο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μετρά ήττα, την οποία υπέστη μετά την πλήρη ανατροπή που επέφερε στους πολιτικούς της σχεδιασμούς η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Μια ήττα, την οποία δεν μπόρεσε να διαχειριστεί με ψυχραιμία, απεναντίας μάλιστα. Η εκπρόσωπος της κυβέρνησης, Ολγα Γεροβασίλη, μετέφερε με τη στάση που κράτησε μπροστά στις κάμερες, εκείνο το βράδυ της δικαστικής απόφασης, τον έντονο εκνευρισμό που διακατείχε το κυβερνητικό επιτελείο, το οποίο έδειξε ότι είναι σαν να μην έχει γνωρίσει ήττες…
Πότε άλλοτε με τόση ταραχή και αναστάτωση στάθηκαν μπροστά σε κάμερες, για να απευθυνθούν στον ελληνικό λαό και να στείλουν τα μηνύματά τους; Μήπως, άλλωστε, ήταν ήττα ο ενιαίος φόρος ακινήτων που δεν καταργήθηκε, παρά τις προεκλογικές δεσμεύσεις, οι συντάξεις που έχουν υποστεί μεγάλες μειώσεις, άσχετα με τις υποσχέσεις που είχαν δοθεί, οι φόροι που πληθαίνουν και κινούνται ανοδικά, μαζί με τα λουκέτα στην αγορά και τους νέους ανέργους, σε έναν ιδιωτικό τομέα που έχει γονατίσει;
Για τίποτε, όμως, από όσα περίμενε η χώρα και οι πολίτες της και όσα τελικά δεν έγιναν, η κυβέρνηση δεν έδειξε να πτοείται. Μόνο τώρα, το αγέρωχο ύφος υποχώρησε, για να εμφανιστεί ο θύμος και η οργή. Λες και χάθηκαν για την κυβέρνηση, με την αλλαγή σχεδιασμού για τηλεοπτικά κανάλια, τα αβγά και τα πασχάλια. Ή μήπως χάθηκαν;
