Στο οικονομικό επιτελείο κυριαρχεί με πείσμα η φορομπηχτική λογική και όχι εκείνη της μείωσης των φορολογικών συντελεστών, που θα οδηγούσε, όπως οι παράγοντες της αγοράς επισημαίνουν σε όλους τους τόνους, στον περιορισμό της φοροδιαφυγής
Η αντιστρόφως ανάλογη σχέση μεταξύ υψηλής φορολογίας και εισπραξιμότητας δεν είναι… ανακάλυψη. Το γνώριζαν στην κυβέρνηση, ότι όσο η φορολογική πολιτική θα στοιχειώνει, με αυξήσεις, τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, τόσο θα δυσκολεύει η εισροή εσόδων στα δημόσια ταμεία. Στις πιέσεις, όμως, των δανειστών, οι φόροι κάλπασαν, παρά τη μείωση που είχε επιτευχθεί -υπό τις ίδιες μνημονιακές συνθήκες- από τους προκατόχους τους. Τότε μάλιστα, με ΦΠΑ 13% τα στοιχεία είναι αδιάσειστα για την αύξηση των κρατικών εσόδων.
Ο «κόφτης» παραμένει ως απειλή πάνω από μισθούς στο δημόσιο τομέα και στις συντάξεις και αν οι στόχοι δεν επιτευχθούν, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να βρεθεί μπροστά στην ενεργοποίησή του, πράγμα το οποίο απεύχεται.
Πώς λοιπόν θα γεμίσει ο κορβανάς; Από πληρωμή φόρων, όσο υψηλών και αν είναι. Και τα μέτρα λαμβάνονται αυστηρά, με τελευταίο, μόλις προ ημερών, το 48ωρο λουκέτο σε καταστήματα που φοροδιαφεύγουν.
Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια, και δεν πρέπει να έχει, να είναι μια χώρα, με νόμους της ζούγκλας. Η φοροδιαφυγή, η μαύρη εργασία απαιτούνταν χρόνια τώρα -από τις εποχές των παχιών αγελάδων- να παταχθούν. Κράτος χωρίς φόρους δεν αναπτύσσεται, δεν προσφέρει, ούτε πολίτες χωρίς να πληρώνουν φόρους μπορούν να περιμένουν τις υπηρεσίες του και βελτίωση των δεικτών ανάπτυξής του.
Ομως, στο οικονομικό επιτελείο κυριαρχεί με πείσμα η φορομπηχτική λογική και όχι εκείνη της μείωσης των φορολογικών συντελεστών, που θα οδηγούσε, όπως οι παράγοντες της αγοράς επισημαίνουν σε όλους τους τόνους, στον περιορισμό της φοροδιαφυγής.
«Εχουμε συνηθίσει σε τιμωρίες», μας λένε σήμερα στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ εκπρόσωποι των παραγωγικών τάξεων, σχολιάζοντας την απόφαση της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων για το λουκέτο δύο ημερών σε επιχειρήσεις που διαπιστώνεται φοροδιαφυγή. Ηδη τα πρώτα λουκέτα αποτελούν πραγματικότητα από χθες, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Εάν για τους ίδιους τους επιχειρηματίες, το μέτρο του λουκέτου είναι τιμωρία και όχι επιστροφή μιας επιχείρησης στην έκδοση του συνόλου των αποδείξεων και στην απόδοση ΦΠΑ, τότε τι ευελπιστούν στο οικονομικό επιτελείο;
Κάθε μέτρο, όσο αυστηρό και αν είναι, θα έπρεπε να προσανατολίζεται στην πάταξη του φαινομένου της φοροδιαφυγής, συνετίζοντας και όχι διαπομπεύοντας τον «κακό» για το κράτος επιχειρηματία. Θα έπρεπε δε να ήταν πιο προσγειωμένο στην πραγματικότητα, με τους επιτελείς των οικονομικών μας στη χώρα, να έχουν προηγουμένως ακούσει και αντιληφθεί τις φωνές -κραυγές μάλλον- των επιχειρήσεων που μιλούν για φόρους που σκοτώνουν.
Αποτέλεσμα, εκτός από τους φοροφυγάδες από άποψη, να πληθαίνουν όσοι επιχειρούν να γλιτώσουν φόρους, διότι δεν μπορούν να τους πληρώσουν, εξωθούμενοι από την ίδια την πολιτική της κυβέρνησης, που τώρα τους κυνηγά.
Το ερώτημα είναι γιατί σ’ αυτή τη χώρα, έχει μείνει συνήθειο να κυνηγάμε το παράνομο με τιμωρίες και όχι να επιβραβεύουμε με κίνητρα το θετικό. Διότι αν κάθε επιχειρηματίας συνεπής έναντι των νόμων και των υποχρεώσεών του, αντιμετωπίζονταν θετικά, με μείωση για παράδειγμα της φορολογίας του, τότε είναι βέβαιο ότι πολλά θα είχαν βελτιωθεί.
Και ξέρουμε όλοι ότι ακόμη υπάρχουν και αυτοί οι επιχειρηματίες, που δεινοπαθούν, αλλά πληρώνουν τους υψηλότατους φόρους, για να μένουν οι ίδιοι με άδειες τσέπες. Όμως, όταν προ ημερών από ένα κατάστημα στο Βόλο, κλιμάκιο ελεγκτών διαπίστωσε στα τραπέζια του όλες τις αποδείξεις και βρήκε κάθε βιβλίο του εντάξει, ξέρετε τι έλαβε ο ιδιοκτήτης; Ενα μπράβο. Και μετά;
