Μέσα σε όλα τα υπόλοιπα, που συμβαίνουν στο εσωτερικό της χώρας και έχουν ανεβάσει στα ύψη το πολιτικό θερμόμετρο, αλλά και την …πίεση των πολιτών, ήρθε και από το εξωτερικό χθες, από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο συγκεκριμένα, η ανησυχία για την συνεχή απώλεια θέσεων εργασίας στην Ελλάδα.
Αφορμή στάθηκε η πτώχευση της εταιρείας Μαρινόπουλος. Ο κίνδυνος να χαθούν μαζικά 13.000 θέσεις εργασίας και χιλιάδες ακόμη ως ένα ανεξέλεγκτο ντόμινο, είναι απόλυτα λογικό να προκαλεί κόκκινο συναγερμό. Ομως, ποια λογική μπορεί να διακατέχει την όψιμη ανησυχία των δανειστών μας, όταν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες άτομα έχουν περάσει στον πάγκο της απασχόλησης τα τελευταία χρόνια των μνημονίων και των ασφυκτικών όρων που θέτουν;
Πού ήταν μέχρι σήμερα ο καημός τους για μια χώρα που δεινοπαθεί, για τους φορολογούμενους που ασφυκτιούν, για τις επιχειρήσεις που βαδίζουν σε τεντωμένο σκοινί, για τα χιλιάδες λουκέτα που κλείδωσαν, για τον κλάδο της οικοδομής που έχει βουλιάξει, παρασέρνοντας στην ανεργία κοντά στα 1.300 άτομα, μόνο στη Μαγνησία, όπως γράφει σήμερα ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ;
Δεν σχετίζονται αυτές οι ατελείωτες λίστες των ανέργων με τα μέτρα τους, τις πιέσεις τους και τις ακραίες αποφάσεις τους; Ή επειδή δεν είδαν συγκεντρωτικά τον αριθμό των απολεσθέντων θέσεων εργασίας, εξαιτίας των δικών τους πολιτικών σχεδιασμών, δεν άξιζε να ασχοληθούν;
Τώρα θυμήθηκαν, με το σοκ του Μαρινόπουλου, ότι στόχος του Ταμείου είναι ένα νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα, αξιόπιστο και λειτουργικό, συμβάλλοντας μεταξύ άλλων και στην αντιμετώπιση της ανεργία… Εστω και τώρα, περιμένουμε να δούμε.
