Ας πάψουμε να ευχόμαστε… τα άσχημα της μοίρας μας και ας προσγειωθούμε στη δύσκολη πραγματικότητα
Κατά καιρούς και -ευτυχώς- στο μακρινό παρελθόν Λάρισα και Βόλος βρίσκονταν στα χαρακώματα. Η κόντρα μαίνονταν για τα καλά μεταξύ των δύο γειτόνων, που καβγάδιζαν διεκδικώντας το μεγαλύτερο κομμάτι της πίττας έργων, δράσεων, χρηματοδοτήσεων. Λογικό και θεμιτό, εάν αναλογιστεί κανείς ότι οι πολιτικές ηγεσίες των «αντιπάλων» τότε νομών και πρωτευουσών τους, αγωνιούσαν για το καλύτερο στο δικό τους τόπο. Αυτές οι εποχές παρήλθαν. Η πανθεσσαλική συνείδηση εδραιώθηκε και οι γείτονες έμαθαν να συμβιώνουν πιο αρμονικά.
Ακουγα προ ημερών δημοσιογράφο εκ Λαρίσης, να τοποθετείται δημόσια και να εκθειάζει την υποδομή του αεροδρομίου στη Νέα Αγχίαλο, να μιλά για την αναγκαιότητα ανάπτυξης του αερολιμένα της Κεντρικής Ελλάδας και με εξέπληξε ιδιαίτερα θετικά. Μια δημοσιογραφική ματιά ψύχραιμη, δίχως παραφωνίες, τοπικισμούς ή άλλου είδους εμμονές, απεναντίας άποψη προσγειωμένη με δεδομένα μάλιστα τα εκατομμύρια από τον κορβανά του δημοσίου που δαπανήθηκαν σε ένα έργο, που θα ήταν ανεπίτρεπτο να βρεθεί σε αχρηστία.
Και ενώ φωνές από τη Λάρισα και την υπόλοιπη Κεντρική Ελλάδα ενώνονται γύρω από το υπερσύγχρονο περιφερειακό αεροδρόμιο, στο Βόλο η τακτική να βγάλουμε μόνοι μας τα μάτια μας, λαμβάνει διαστάσεις. Σε αυτές τις εποχές, τις ιδιαίτερα θλιβερές, φτάσαμε πλέον. «Η δουλειά μας να γίνεται» και ας καταστραφούν όλα τα άλλα.
Πλέον η όποια προσπάθεια ανάπτυξης της πόλης φαίνεται ότι έχει να αντιμετωπίσει ασύμμετρες καταστάσεις. Εκείνους που δείχνουν ότι ξέχασαν, από όποια θέση ευθύνης και αν βρίσκονται, ότι το γενικό συμφέρον προέχει. Τους άλλους, που μετατρέπουν την τρίχα σε τριχιά και χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να ρεζιλευτούμε, τελικά. Οσους νοσταλγούν αυτό που έχασαν και δεν νοιάζονται γι’ αυτά που χάνονται, κυριευμένοι από τις εμμονές τους.
Δυστυχώς, όμως, όχι μόνο δεν συμβάλλουν, αλλά είναι έτοιμοι να δώσουν ανά πάσα στιγμή μια κλοτσιά για να γκρεμίσουν. Μεγάλο κρίμα, όμως, ειδικά για όσους δεν χάνουν ευκαιρία να παινευτούν για τον πολιτικό τους πολιτισμό, ο οποίος άραγε τι τους υπαγορεύει; Να προσπαθήσουν και να συμβάλλουν από τη δική τους θέση για το καλύτερο ή να διογκώνουν το κακό για να γίνει χειρότερο;
Ας πάψουμε να ευχόμαστε… τα άσχημα της μοίρας μας και ας προσγειωθούμε στη δύσκολη πραγματικότητα.
Ταυτόχρονα, κάθε αρμόδιος αυτού του τόπου έχει και μία ακόμη ευθύνη: να είναι πιο προσεκτικός με τις δηλώσεις του για ζητήματα που αφορούν την ανάπτυξη και το μέλλον μας και όχι ασαφής, δίνοντας αφορμή στους έτοιμους από καιρό να αναδείξουν τη μιζέρια μας και την κακοδαιμονία μας, αντί να στρωθούν για την επίλυση των προβλημάτων με τις ιδέες και τις προτάσεις τους. Ας τελειώνουμε με τις «χαμηλές πτήσεις» και ας κάνουμε προσπάθεια «απογείωσης» της ευλογημένης περιοχής μας.
