Μια μητέρα κρατά στην αγκαλιά της δυο μικρά παιδιά, το ένα γυμνό. Πίσω της τοίχοι φαγωμένοι από την υγρασία, ενός σπιτιού που καλείται να εγκαταλείψει.
Μία ηλικιωμένη κάθεται στην άκρη του κρεβατιού. Το βλέμμα της στο πάτωμα, στο πουθενά. Δείχνει ότι δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει το κακό, αλλά ούτε ξέρει πώς να παρηγορήσει τη γυναίκα -μοιάζει κόρη της- που σπαρταρά από το κλάμα ξαπλωμένη στο ίδιο κρεβάτι, πάνω στην οποία έχει απλώσει το χέρι της μήπως και την παρηγορήσει.
Μια γυναίκα με τη ρόμπα της. Πεσμένη στα χέρια άλλων γυναικών σε κατάσταση λιπόθυμη. Δεν το άντεξε, έχασε τις αισθήσεις της.
Ενας παππούς σκεπάζει την εγγονούλα του, 8 ετών. Την έχει βάλει να ξαπλώσει σε ένα στρώμα με πολύχρωμα μαξιλάρια. Πάνω της ρίχνει ένα πάπλωμα για να τη ζεστάνει. Μοιάζει να της μιλάει ήρεμα για να μη την ταράξει περισσότερο. Το στρώμα έξω στο δρόμο και γύρω του το ποδήλατο της μικρής, πράγματα σε μπόγους, ένα τραπέζι με δυο πιάτα που κάτι έφαγαν πρόχειρα.
Μία γυναίκα ντυμένη όπως – όπως, φορώντας μπουφάν. Στον καναπέ του σπιτιού της, κοντά στην εξώπορτα που είναι ανοιχτή και της δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει. Σφίγγει το μαντήλι στο πρόσωπό της, στο οποίο έχει αποτυπωθεί ο πόνος. Πίσω της ό,τι πρόλαβε να μαζέψει κλεισμένα σε κούτες.
Στο πεζοδρόμιο ένα ψυγείο, ένας καναπές, ένα στρώμα, τρεις καρέκλες. Ενα κοριτσάκι, 2 ετών, με κουμπωμένο το πανωφόρι του για να προστατευθεί από το κρύο καθισμένο σε μία από τις καρέκλες. Με την αθωότητά της η μικρούλα στρέφει το κεφάλι, παρακολουθώντας έναν ακτιβιστή, την ώρα που προσπαθεί να σπάσει τα κάγκελα του σπιτιού από το οποίο έγινε έξωση στην οικογένειά της.
Εικόνες από τη Μαδρίτη του 2012, του 2013. Αποτυπωμένες μέσα από τους φακούς φωτορεπόρτερ της Ισπανίας. Και μόνο με ένα κοίταγμά τους δίνουν γροθιά στο στομάχι. Ας μη τις δούμε καλύτερα αυτές τις σκηνές στη δική μας χώρα. Ας μην έρθει ποτέ η στιγμή που οικογένειες με παιδιά, ηλικιωμένοι ή ανήμποροι βρεθούν στο δρόμο, έξω από το σπιτικό τους, που με κόπους και θυσίες απέκτησαν.
Οι Ελληνες έχουν βιώσει πολλά, έχουν κληθεί να ξεπεράσουν αναρίθμητα εμπόδια τα τελευταία χρόνια. Τουλάχιστον καταστάσεις ξεσπιτωμού δεν βίωσαν. Η πρώτη κατοικία, με «νύχια και δόντια» προστατεύθηκε. Εστω με παρατάσεις χρόνο με το χρόνο. Το καθεστώς της προστασίας της πρώτης κατοικίας απαιτείται να συνεχιστεί με όποιο τρόπο.
Η κυβέρνηση το χρωστά στους ταλαιπωρημένους πολίτες της, στους χτυπημένους από την ανεργία και τη φτώχεια. Στους πολίτες της, οι οποίοι είδαν τα εισοδήματα και τις συντάξεις τους να συρρικνώνονται, τα κομποδέματά τους για έκτακτη να εξανεμίζονται. Στους πολίτες που η ψυχική τους κατάσταση έχει χτυπήσει κόκκινο από τα μέτρα των τελευταίων ετών.
Για τη σημερινή κυβέρνηση η προστασία της πρώτης κατοικίας είναι η μάχη των μαχών. Οφείλει να την κερδίσει.
