Σοκ έχουν υποστεί στην πλειοψηφία τους οι δημόσιοι υπάλληλοι από χθες που δημοσιεύτηκε το ΦΕΚ που ανοίγει την πόρτα της διαθεσιμότητας στους πρώτους 2.000 υπαλλήλους.
Μπορεί βέβαια πολλοί να πιστεύουν ότι κάπου εκεί θα σταματήσει και η εφαρμογή του μέτρου και ότι δεν θα επεκταθεί, ωστόσο το όλο θέμα δεν προσφέρεται αφενός για πολιτική εκμετάλλευση και αφετέρου για υπεραπλουστεύσεις.
Για τον απλούστατο λόγο ότι πρόκειται για ανθρώπους που εν μία νυκτί ανατρέπεται η ζωή τους, ο οικογενειακός τους προγραμματισμός, που δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει αύριο και που ακούνε όλο για διευκρινιστικές εγκυκλίους και καθησυχαστικές δεσμεύσεις των αρμοδίων, που όμως ποτέ δεν θα κληθούν να βιώσουν τη δική τους θέση.
Και όλα αυτά ενώ είχαμε όλοι μείνει με την εντύπωση… ότι το θέμα με τις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις στο Δημόσιο έχει απαλειφθεί. Και όμως μόλις αναρτήθηκε στο ΦΕΚ η απόφαση την επόμενη μέρα άρχισαν και τα όργανα.
Και απορώ με όσους τρίβουν τα χέρια τους και τους ακούω δύο μέρες τώρα… να «ανακρίνουν» εκπροσώπους δημοσίων υπαλλήλων που βλέπουν την πόρτα της εξόδου και τους έχουν ήδη καταδικάσει πριν προλάβουν να μιλήσουν λες και είναι αυτοί οι αποκλειστικά υπεύθυνοι του κατήφορου που πήρε η χώρα.
Και εάν υπάρχει μία μερίδα επίορκων δημοσίων υπαλλήλων, τεμπέληδων που έτρωγαν τζάμπα ψωμί τόσα χρόνια, να το δεχτώ και αυτό, δεν πρόκειται όμως να αποδεχτώ ότι είναι όλοι έτσι επειδή έτσι συμφέρει η υπεραπλούστευση και η ισοπέδωση με την οποία χειρίζεται το θέμα, αδιακρίτως, η κυβέρνηση αλλά και μερίδα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που έχουν βάλει στην «κρεατομηχανή» τις ζωές των άλλων και συνεχίζουν να τις συνθλίβουν στη λογική ότι αφού ψηφίστηκε ο νόμος… πρέπει να βγούνε στη διαθεσιμότητα οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Και ποιος τελικά είναι αυτός που
κρίνει ποιοι είναι χρήσιμοι ή όχι σε ένα κράτος που δεν αναγνωρίζει τα κενά και τις ελλείψεις στα νοσοκομεία, στα σχολεία, σε άλλες νευραλγικές υπηρεσίες και υποχωρεί μόνο μπροστά στα προνόμια των υπαλλήλων της Βουλής, των εφοριακών και των τελωνειακών;
Ασφαλώς και η κρίση είναι υποκειμενική σε αυτά τα θέματα και επειδή έχουμε δει και στο παρελθόν με ποιον τρόπο έγιναν τέτοιου είδους επιλογές… δεν είμαστε καν σίγουροι ότι αυτή τη φορά θα γίνουν σωστά.
Ειδικά από όσους ακόμη θέλουν να πιστεύουν ότι η διάσωση της χώρας μπορεί να περνά μόνο μέσα από μειώσεις μισθών, περικοπές συντάξεων και από προγράμματα διαθεσιμότητας σε ένα Δημόσιο που αυτό που χρειάζεται πάνω από όλα είναι νέο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας και όχι «παιδομάζωμα» και κατάργηση οργανικών θέσεων που χρειάζονται για να συνεχίσουν να λειτουργούν π.χ. οι Δήμοι και οι Περιφέρειες.
Γι’ αυτό και «διάσωση» της χώρας κατ’ αυτούς που την επικαλούνται χωρίς καμιά αμφιβολία ουσιαστικά είναι διάλυση…
