Μία ακόμη σύσκεψη των τριών πολιτικών αρχηγών έληξε άκαρπη. «Ασυμφωνία» των τριών στο θέμα των εργασιακών.
Από τη μία ο πρωθυπουργός καίγεται ντε και καλά να κλείσει το πακέτο για να ψηφιστούν τα μέτρα και από την άλλη οι δύο άλλοι της συγκυβέρνησης εκφράζουν τις δικές τους ενστάσεις κυρίως ως προς τα εργασιακά. Η ΔΗΜΑΡ με ισχυρότερο τέμπο, το ΠΑΣΟΚ πιο αναιμικά, δηλώνουν ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να ψηφίσουν το συγκεκριμένο σκέλος του πακέτου. Δεν ξέρω εάν θα τηρήσουν αυτή τη στάση μέχρι τέλους, όπως επίσης δεν γνωρίζω εάν πράγματι η θέση τους αυτή εκπορεύεται από την εκτίμηση ότι είναι πράγματι βάναυσα τα μέτρα αυτά ή γιατί θέλουν έστω και πρόσκαιρα… να εμφανιστούν ότι αντιστέκονται σε κάτι και δεν έχουν ενδώσει σε όλα αυτά που ζητά η τρόικα.
Το δεύτερο σενάριο ενδεχομένως να είναι και το πιο ισχυρό, εάν σκεφτεί κανείς ότι το πιο λογικό, εφόσον εκτιμούν ότι πρόκειται να βάναυσα μέτρα, θα ήταν να αντισταθούν το ίδιο και στο άλλο σκέλους του πακέτου που αφορά στα δημοσιονομικά μέτρα. Το κομμάτι που περιλαμβάνει τις απίστευτες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τα νέα φοροχαράτσια και άλλες ρυθμίσεις που εάν εφαρμοστούν θα στεγνώσουν τελείως… τα ελληνικά νοικοκυριά.
Υπό αυτή την έννοια αδυνατώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν η «ευαισθησία» και οι αντιστάσεις των κυβερνώντων να εξαντλούνται μόνο στα εργασιακά και όχι και στα δημοσιονομικά που είναι εξίσου σκληρά και επαχθή.
Διότι όπως και να έχει η κατάσταση και μετά το χθεσινό αδιέξοδο… στη σύσκεψη, όποιον και να ρωτήσεις πολίτη, κανείς δεν πιστεύει ότι τελικά δεν θα υπάρξει στο τέλος συμφωνία. Και αυτό διότι όλοι έχουμε πειστεί πως οι τεχνικές κρίσεις που δημιουργούνται εξυπηρετούν άλλου σκοπούς κυρίως επικοινωνιακούς αφενός και αφετέρου ενδεχομένως λειτουργούν ως μοχλό πίεσης προς την ίδια την τρόικα προκειμένου να πετύχουν κάτι ακόμη στη διαπραγμάτευση που είναι σε εξέλιξη.
Όλα αυτά όμως εξελίσσονται στις πλάτες ενός εξαθλιωμένου λαού που κάθε μέρα που περνά τον κυριεύει η ανασφάλεια και η απελπισία, αφού και χωρίς τα νέα μέτρα ο χειμώνας ούτως ή άλλως θα ήταν δύσκολος. Πόσο μάλλον τώρα που το νέο πακέτο χαρακτηρίζεται ως το πιο επώδυνο όλων των δανειακών συμβάσεων που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα…
Γι’ αυτό και λίγη σημασία έχουν οι «κόκκινες γραμμές» εάν δεν κρατηθούν μέχρι τέλους. Πολύ θα θέλαμε να πιστέψουμε τον Ε. Βενιζέλο που με στεντόρεια φωνή χθες δήλωσε «η Ελλάδα δεν θα γίνει προτεκτοράτο», όμως ο προηγούμενος πολιτικός του βίος αλλά και το σθένος με το οποίο υπερασπίστηκε και συνεχίζει να το κάνει το νέο μνημόνιο, υπογραμμίζοντας μάλιστα ότι αποτελεί μονόδρομο για τη σωτηρία της χώρας, δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο. Και για αυτό δεν ευθύνονται βέβαια οι πολίτες.
