Η
κατάσταση πλέον στα δύο μεγάλα κόμματα είναι εκτός ελέγχου. Εν όψει της
σημερινής ψηφοφορίας για τη νέα δανειακή σύμβαση, όπου ο κάθε βουλευτές πέρα
από κομματικές γραμμές καλείται ουσιαστικά να αναμετρηθεί με τις ευθύνες του
απέναντι στους πολίτες παίρνει τις αποφάσεις του.
Άλλοι
παραιτούνται για να μην μπούνε καν στη βάσανο της διαδικασίας να επιλέξουν,
άλλοι δηλώνουν ότι θα καταψηφίσουν ευθέως παρά την κομματική γραμμή και υπάρχει
και όσοι θα ψηφίσουν επιλέγοντας όπως η Ντόρα Μπακογιάννη πχ με πόνο ψυχής να
ψηφίσουν. Δεν έχω βέβαια καταλάβει πως είναι δυνατόν να ομολογούν ότι τα νέα
μέτρα θα στείλουν στην κόλαση τους πολίτες και την ίδια στιγμή παραμερίζοντας
αυτή τη διαπίστωση, να δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν τελικά.
Ζούμε
προφανώς το σαββατοκύριακο της παράκρουσης, εκτός από των μεγάλων αποφάσεων.
Αυτό φάνηκε από νωρίς χθες το πρωί όταν Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς
ακολουθώντας ουσιαστικά το ίδιο μοντέλο σκέψης ανέσυραν από την πολιτική τους
επιχειρηματολογία όση κινδυνολογία τους είχε απομείνει και αφού ουσιαστικά
τρομοκράτησαν τους βουλευτές και κατ’ επέκταση τους πολίτες απαίτησαν από τις
Κοινοβουλευτικές τους ομάδες να πειθαρχήσουν κομματικά και να ψηφίσουν.
Ορισμένοι
είχαν το σθένος να γυρίσουν την πλάτη σε αυτή την προειδοποίηση και ήδη
ετοιμάζονται να αποχωρήσουν από το Ρουβίκωνα. Σήμερα ενδεχομένως να επιλέξουν
τον ίδιο δρόμο και ορισμένοι άλλοι. Άλλοι πάλι μπορεί να παραμείνουν
πιστεύοντας ότι έτσι υπηρετούν το γενικό συμφέρον. Η επίκληση άλλωστε αυτού του γενικού συμφέροντος τα δύο τελευταία
χρόνια έχει γίνει «δεύτερο ρούχο» και απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να
περάσουν ότι μέτρα πέρασαν.
Με τη
μόνη διαφορά ότι τώρα δεν μιλάμε απλά για ορισμένα μέτρα, αλλά για μία δανειακή
σύμβαση που δένει τη χώρα και τους πολίτες «χειροπόδαρα» για τα επόμενα 20
χρόνια όπως επίσης όλες τις κυβερνήσεις.
Ουσιαστικά
δηλαδή, υποθηκεύονται τα θέλω και οι επιλογές ενός ολόκληρου λαού και
καταλύεται εμμέσως το δικαίωμά του να αποφασίσει για τις τύχες τους. Οι πολιτικοί
αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων έχοντας βιώσει και νωρίτερα την απαξίωση του
δικομματισμού το βλέπουν αυτό αλλά ενδεχομένως εκτιμούν ότι «μπόρα είναι θα
περάσει». Όμως υπάρχει κάτι πολύ σημαντικότερο που δεν πρέπει να διαφεύγει σε
εμάς τους πολίτες. Ότι όχι μόνο δεν ερωτόμαστε για αυτά που θα εφαρμοστούν εις
βάρος μας υποτίθεται για το καλό μας αλλά μας έχουν υποκαταστήσει κιόλας… από
μία δανειακή σύμβαση. Διότι έτσι όμως «μας δένουν» με τις υποχρεώσεις που
αναλαμβάνουμε ως χώρα οι δανειστές, θα
έχουν άραγε νόημα, οι επόμενες εκλογές; Όχι αφού η πολιτική που θα πρέπει να
εφαρμοστεί είναι ήδη αποφασισμένη και συμφωνημένη. Εκτός και εάν σήμερα
πραγματικά μιλήσει ο λαός… στις συγκεντρώσεις που θα γίνουν και απαιτήσει
επιτέλους να ακουστεί… Όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί μας το οφείλουν αυτοί που
χθες επιβεβαίωσαν ότι διοικούν σε ένα
σύστημα που διάγει ήδη συνθήκες πολιτικής αποσύνθεσης.
