Μπροστά στον κίνδυνο της χρεοκοπίας και την ανάγκη για επιβίωση της οικονομίας η χώρα υφίσταται πλέον τη μεγαλύτερη απειλή όχι απλά περιορισμού αλλά συρρίκνωσης της εθνικής κυριαρχίας. Και γι’ αυτό φυσικά μπορεί ορισμένοι οψίμως να αρέσκονται να δαιμονοποιούν την τρόικα, οι ευθύνες ωστόσο ανήκουν σε αυτούς που έδωσαν το δικαίωμα στην τρόικα, ΔΝΤ και Ευρωπαίους να μας θεωρούν υποχείριά τους. Οι εξελίξεις για μία ακόμη φορά βρίσκουν την Ελλάδα στη μέγγενη των δανειστών. Μπορεί ο Γιώργος Παπανδρέου να έλεγε ότι «δεν θέλω να γυρίζω την Ευρώπη με έναν δίσκο για να μαζεύω χρήματα, αλλά ό,τι κάνω το κάνω για τον Έλληνα συνταξιούχο, τον εργαζόμενο, την επιχείρηση, το κάνω για τη νέα γενιά» όμως δυστυχώς φτάσαμε ακριβώς σε αυτό το σημείο ως χώρα. Έχουμε και πάλι απλωμένο χέρι… και με φόβητρο την χρεοκοπία περιμένουμε τη «μεγάλη βοήθεια» του νέου δανεισμού, με όποιο κόστος. Τα πράγματα είναι πολύ πιο σκληρά απ’ ό,τι προέβλεπαν και οι πιο ρεαλιστές. Το τίμημα δεν το πληρώνουν μόνο οι μέσοι Έλληνες, αλλά κυριολεκτικά ολόκληρος ο λαός, όλη η χώρα που είναι πλέον περικυκλωμένη από τους δανειστές της, που δεν ζητούν απλώς αλλά είναι αποφασισμένοι να επιβάλουν αυτή τη φορά, επιτακτικά νέα, πιο επώδυνα μέτρα. Θηλιά δηλαδή στο λαιμό μας. Οι τελευταίες προειδοποιήσεις για μόνιμο επίτροπο που θα ελέγχει τα πάντα δείχνει τις… προθέσεις τους. Και αν αυτό διαψεύδεται κατηγορηματικά από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης ή από άλλους υπουργούς που ξαφνικά θυμήθηκαν τι θα πει διαπραγμάτευση, υπάρχουν άλλα γεγονότα που συγκλίνουν προς τα εκεί.
Ο κ. Κουτρουμάνης παραδέχτηκε προχθές ότι η διαπραγμάτευση τον ξεπερνά και παρέπεμψε στον πρωθυπουργό, αφού οι επαφές με την τρόικα απέβησαν άκαρπες. Αυτό και εάν είναι ομολογία ήττας και αδυναμίας έστω και στο παραμικρό η χώρα να επιβάλλει τις απόψεις και τις προτάσεις της. Αυτοπαγιδεύτηκαν όλοι στις διαβεβαιώσεις της τρόικας και των Ε υρωπαίων ότι με σκληρά δημοσιονομικά μέτρα και μεταρρυθμίσεις η χώρα θα σωθεί και η χρεωκοπία θα αποφευχθεί και τώρα τρέχουν. Χωρίς πυξίδα, χωρίς διαπραγματευτικό ατού, χωρίς κόκκινες γραμμές, όπως είπε πρόσφατα ο νέος πρωθυπουργός. Γι’ αυτό και η τρόικα επιμένει και πιέζει για νέα μέτρα. Και όταν λέμε νέα μέτρα, εννοούμε νέα, σκληρά μέτρα – σκληρότερα απ όσα έχουν εφαρμοστεί από τότε που η Ελλάδα βρέθηκε στη μέγγενη του ΔΝΤ.
Ο Τόμσεν και οι άλλοι της τρόικας φαίνεται ότι είναι αποφασισμένοι αυτή τη φορά να «πουλήσουν» ακόμη πιο ακριβά -όπως γράφει ο ελληνικός και διεθνής Τύπος, τη νέα δανειακή σύμβαση. Μπορεί αυτήν τη στιγμή η συζήτηση να επικεντρώνεται στη μείωση των επικουρικών συντάξεων, του κατώτατου μισθού και των δώρων, φαίνεται όμως ότι στην ατζέντα της τρόικας υπάρχουν πολλά περισσότερα -και ακόμη πιο επώδυνα μέτρα όπως δραστική περιστολή του κοινωνικού κράτους, απολύσεις στο Δημόσιο. Ένα θρίλερ δηλαδή στο οποίο ενδεχομένως τις επόμενες τρομακτικές σκηνές δεν τις έχουμε δει…
